τα μεσημέρια του καλοκαιριού, για μένα είναι τα καλύτερα!
έξω ζέστη, ήλιος που τυφλώνει, τζιτζίκια που δυνατά τζιτζικίζουν, ψίθυροι που σχεδόν δεν ακούγονται
..και μέσα δροσιά.
ο μεγάλος ανεμιστήρας που γυρίζει, τα καλοκαιρινά μου βιβλία
-η τριλογία του Τόλκιν είναι απαραίτητη για την έναρξη του καλοκαιριού, όσο ο Ντίκενς αντίστοιχα του χειμώνα. η Τζαίην Ωστιν, είναι παντός καιρού φυσικά-
κι ο ζεστός καφές στην αγαπημένη κούπα που αφήνω πάντα εδώ: στο σπίτι της Αίγινας.
τα μεσημέρια του καλοκαιριού -εκτός των άλλων- είναι και τα πλέον κατάλληλα για να δίνω στο Ραφάκι μικρές δόσεις του επερχόμενου χειμώνα, για να την προϊδεάσω ως προς τι την περιμένει το Σεπτέμβριο: Γυμνάσιο πια!
στα δικά μου μαθητικά χρόνια το Γυμνάσιο ήταν ορόσημο: η πύλη για να περάσεις σ' ένα καινούριο κόσμο, το πρώτο πραγματικά μεγάλο βήμα στη ζωή!
(και μιας και μιλάω για τα δικά μου χρόνια, να θυμηθώ, να πω στο Ραφάκι πως όταν ακούω ένα αγαπημένο τραγούδι και τη φωνάζω να ρθει να τ' ακούσει κι αυτή, να πάψει επιτέλους να με ρωτάει "ο τραγουδιστής ζει ακόμα μαμά;"
με εκνευρίζει αφάνταστα!
"ναι βρε, ζει! ζει και βασιλεύει και τον κόσμο κυριεύει! τι νομίζεις; πως είμαστε της εποχής των δεινοσαύρων; απολιθώματα που ξαφνικά ζωντανέψαν; άντε βρε από δω! άκου "ζει ακόμα!")
έτσι, σε μια τέτοια προσπάθεια, τη φώναξα τις προάλλες για ν' αρχίσω την ενημέρωση.
κι ακολούθησε (μα επακριβώς) ο παρακάτω διάλογος:
"άντε Ραφάκι μου, απ' το φθινόπωρο Γυμνάσιο πια.."
"ναι μαμά"
"έχεις καθόλου αγωνία;"
"μπααα.."
"σκέφτεσαι πως θα 'ναι;"
"σαν το Δημοτικό;"
"καμμία σχέση! εννοείται πως θα είναι εντελώς διαφορετικά: άλλη αντίληψη, άλλοι κανόνες, όλα διαφορετικά! πολύ καλύτερα απ' το Δημοτικό!"
"ωραία!"
"καμμιά απορία έχεις;"
σκέφτεται λίγο. και μετά:
"κατάληψη πότε θα κάνουμε;"
............................................
τα μεσημέρια του καλοκαιριού είναι τα πιο κατάλληλα για να ηρεμείς.
να παίρνεις το ζεστό σου καφέ και τον Τόλκιν, να ξαπλώνεις στην πιο αναπαυτική πολυθρόνα του σπιτιού και για όσο διάστημα ο ήλιος βρίσκεται στο απόγειο της δόξας του, να μην ασχολείσαι με τίποτ' άλλο!
ειδικά με τα "μεγάλα βήματα" των παιδιών σου.
διαφορετικά, εσύ θα είσαι αυτός που θα μπερδευτεί, θα πέσει και μετά άντε να βρεις κουράγιο να σηκωθείς από την άβυσσο.
τα παιδιά μας ξέρουν πολύ καλά, όχι μόνο να περπατάνε, αλλά να τρέχουν, ενίοτε και να πετούν.
από το σπιτικό μας ξεκίνησαν στο κάτω κάτω
και οι πτερόσαυροι τα δίδαξαν καλά..
τα μεσημέρια του καλοκαιριού είναι τα πιο κατάλληλα για να ονειρεύεσαι τις μελλοντικές πτήσεις των παιδιών σου
για να 'χεις τη βεβαιότητα πως όλα θα πάνε όπως πρέπει
ίσως γιατί ξέρεις
πως αυτό που μετράει τελικά
είναι πάντα
το μάθημα..
