Χριστούγεννα


Country roads, take me home
σιγοτραγουδάω αφηρημένη.

Χριστούγεννα.
πηγαινοέρχομαι στις δεκαετίες της ζωής μου
λες κι είμαι στο τρενάκι τού λούνα παρκ.

παιδικά χρόνια
εφηβεία
πάρτυ, εκδρομές

τα πρώτα χρόνια με τον Χρόνη
τα ανέμελα..

το Ελενάκι γελάει όπως ανεβοκατεβαίνει η κούνια
χρόνια μετά η Ραφαηλία φωτίζει τη ζωή μας
και μάς βάζει ξανά στη γραμμή εκκίνησης.

άνοιγα την πόρτα γυρνώντας απ' το σχολείο
κι ήταν όλη η οικογένεια σπίτι.

απουσίες...

Country roads, take me home
σιγοτραγουδάω αφηρημένη

Χριστούγεννα...


Χρόνια πολλά!


στο πρώτο μας εγγόνι
στην αγάπη μας
στην ανάσα τής καρδιάς μας
στην ελπίδα
στο χαμόγελο
στην αισιοδοξία μας
στη δική μας Μαριλέττα, 
χρόνια πολλά!
 
γερή κι ευλογημένη να 'σαι πάντα
χαρούμενη και πεισματάρα
 -όπως τώρα-
χρόνια πολλά
χρόνια καλά
χρόνια ευλογημένα 
μωρό μου!

Τριάντα τέσσερα


σ' ένα παράλληλο σύμπαν
είμαστε ακόμα στη μεγάλη ρόδα στο Ροντέο:
είναι βράδυ
κοιτάζω κάτω
μυρμηγκοφωλιά ο κόσμος όλος.

ο Χρόνης  μού κρατάει το χέρι
στριμώχνομαι κοντά του: κάνει κρύο
κι είναι σκοτεινά εδώ πάνω.

έχουμε μπροστά μας μια ολόκληρη ζωή:
μια θητεία, δουλειά, παιδιά κι εγγόνια
μα αυτή τη νύχτα το μέλλον απέχει
έτη φωτός.

είμαστε στη μεγάλη ρόδα στο Ροντέο
κρατιόμαστε απ' το χέρι
δε μιλάμε -σχεδόν-
κι η γη γυρίζει
κι η γη γυρίζει.

σαν σήμερα
μόλις τριάντα τέσσερα χρονάκια πριν.

Τα καθημερινά

έστειλε το Ελενάκι τον σουηδικό ουρανό όπως τον βλέπουν απ' τον κήπο τους, να τον χαζεύουμε κι εμείς, να χαμογελάμε στα χρυσά φύλλα που φωτίζουν το σπίτι των παιδιών μας.

                            .....................................................

κι εκεί που έλεγα πως είχα το ωραιότερο wallpaper για το καλύτερο κινητό ήρθε η αμφισβήτηση.

.........................................................................

δουλειές, δουλειές, δουλειές. όμως βρήκα το χρόνο να φτιάξω το προφίλ μας στο νέτφλιξ, να μπαίνουμε, να διαλέγουμε ταινίες και σειρές.


.........................................................................
ένας ουρανός μ' αστέρια
ή 
σεπτέμβρη σου 'χα πει πως σ' αγαπώ.

τραγούδια που αγαπήσαμε
κι ένα φθινόπωρο που μοιάζει με άνοιξη.

μαζεύω, συγυρίζω, μουρμουράω
γκρινιάζω, ονειροπολώ, χαμογελάω

ζώντας σ' ένα κόσμο απόλυτα προσωπικό.


............................................................................

βόλτες με τον Χρόνη
με το mp3
σ' έναν οκτώβρη που τελειώνει.

αίγινα - παγκράτι - σουηδία - αεροδρόμιο
παλιότερα ανάβυσσος - σαρωνίδα - θυμάρι - καλύβια

διαδρομές.

νοσταλγώντας το χτες
νοσταλγώντας το αύριο.

σού φτάνει; ρωτώ
βεβαίως! απαντώ
και συμπληρώνω: Unagi!

 ..............................................................
                                  
ένας ουρανός
πάντα φωτεινός
ένας ουρανός μ’ αστέρια
πού έχει χίλια καλοκαίρια
φυλαγμένα στην ψυχή

                                                                       cut!

Οι φίλοι


σήμερα ο Δημήτρης έχει παρέα τον παιδικό μας φίλο τον Βαγγέλη.

"σκέφτομαι τώρα στην Αντέλμα πως είναι πια πολλοί
οι φίλοι που `χω χάσει και λίγοι οι ζωντανοί"
 .........................................

καλή αντάμωση παιδιά
..........

Το γλυκό


μιλώντας με το Ελενάκι στο τηλέφωνο:

"πέσε κοιμήσου παιδί μου, τώρα που μπορείς!"
"μα έχω μόνο μια ώρα βρε μαμά μέχρι να πάρω τα παιδιά απ' το σχολείο!"
"μια ώρα ξεκούρασης! κοιμήσου!"
"καλά, πρώτα θα φάω ένα γλυκό και μετά"
"άσε το γλυκό και πέσε. το καλό που σου κάνει ο ύπνος κανένα γλυκό δεν το κάνει"
"το 'χω βγάλει το γλυκάκι κι έχει ζεσταθεί. εδώ το 'χω δίπλα μου"
"άντε καλά, μην αργείς"
"είναι μικρούλι βρε μαμά, σιγά!"
"ε άμα είναι μικρούλι.."
"ναι, ένα κεκάκι σαν την παλάμη σου"
"σαν την παλάμη μου; είσαι στα καλά σου βρε; σαν την παλάμη μου και το λες μικρό;"
"βέβαια. δεν είναι κι ένα ταψί!"
.............................................
άναυδη..

Σεπτέμβρης στην Αθήνα


σεπτέμβρης στην Αθήνα
στην πόλη της καρδιάς μου.
"κι αν κάποτε χωρίσουμε θυμήσου.."
τραγουδάω αφηρημένα σ' ένα σπίτι
που είναι -εν τέλει- η πατρίδα μου.

βάζω πλυντήρια ρούχων και πιάτων
απλώνω, τακτοποιώ και συγυρίζω
σκύβω,  μαζεύω ρούχα πεταμένα
-"βρε Ραφαηλία!"
"μαμά άστο! θα τα μαζέψω εγώ!"
"πότε βρε; σε καμιά βδομάδα;"-

"χαρά της γης και της αυγής"
διακτινίζομαι σε χρόνια ανέμελα
στην Αθήνα του Μάνου
στην Αθήνα του Γκάτσου
στη δική μου Αθήνα.

φέτος δεν έχει σχολείο.
το Ραφάκι αποφοίτησε
και πετάει γι' αλλού.
μετά από δεκατέσσερα χρόνια
το πρωινό κουδούνι
δεν θα χτυπήσει για μάς.

το Ελενάκι με καινούριο μωρό!
μεγάλωσε η οικογένεια
όμως για μένα θα είναι πάντα
το δικό μου μωρό
"Νικόλα να μου την προσέχεις!".

με τον Χρόνη βόλτα στην Αττική
κατεβαίνουν τα σύννεφα στο τέλος του δρόμου
μικραίνει η μέρα η όμορφη
και το απόγευμα κρύβει κάτι
απ' του χειμώνα την παγωνιά.

"σιγά σιγά μεγάλωσα κι οι φίλοι μου χαθήκανε
άλλοι έγιναν γονείς κι άλλοι ψηλά αναπαυθήκανε"
τα ομορφότερα τραγούδια
δεν τα παίζει το ράδιο ποτέ..

σεπτέμβρης στην Αθήνα

"χαρά της γης και της αυγής
μικρό γαλάζιο κρίνο"

κύριε Νίκο
κύριε Μάνο

καλησπέρα σας...

Καλοκαίρια περασμένα


ήταν μικρούλα η Ραφαηλία τα καλοκαίρια που πηγαίναμε στην Αίγινα.
κουβαλούσαμε κουβαδάκια και τσουγκράνες
η Ελένη περνούσε τα χρόνια της εφηβείας
ο Χρόνης κι εγώ στην παραλία χαζεύαμε
κι ο Δημήτρης στην Αθήνα πρόσεχε τη Νέλλυ, την Ακκα και την Πόπη.

πέρασαν χρόνια από τότε.
η Ραφαηλία μεγάλωσε και βαριέται την Αίγινα -δεν θέλει να 'ρχεται πια.
η Ελένη με τη δική της οικογένεια στη Σουηδία

ο Δημήτρης μάς χαμογελάει και μας προσέχει από ψηλά
μαζί με τη Νέλλυ, την Πόπη
την 'Ελλη και τον Μίκυ

και μεις ακόμα βλέπουμε μαζί ταινίες
-άντε Χρόνη θα 'ρθεις;-
κι ακούμε μουσική παρέα.

στέλνουμε δέματα στη Σουηδία
κάνουμε όλα τα χατήρια στη Ραφαηλία
ο Μάστορας κι η Μούσου είναι οι καινούριοι μας συγκάτοικοι

και μένουν μόνο κάποιες φωτογραφίες απ' τα παλιά
που μας κάνουν να δακρύζουμε κρυφά
να νοσταλγούμε ένα παρελθόν αναπάντεχα ανέμελο
ένα παρελθόν που έχει τελειώσει χρόνια πριν..

"τ' ακούς ρε;" ψιθυρίζω στη φωτογραφία του Δημήτρη
κι εκείνος μού χαμογελάει
και το φωτεινό του χαμόγελο φτάνει μέχρι εδώ.

κουβαλούσαμε κουβαδάκια και τσουγκράνες στην Αίγινα
η Ραφαηλία φορούσε ροζ αθλητικά παπούτσια
η Ελένη είχε τη φωτογραφική μηχανή πάντα στα χέρια
ο Χρόνης οδηγούσε τη γαλάζια μας βέσπα
κι εγώ στην παραλία με ζεστό καφέ και βιβλίο.

μένουν μόνο κάποιες φωτογραφίες απ' τα παλιά
που μας κάνουν να νοσταλγούμε ένα παρελθόν
αναπάντεχα ανέμελο.

κι αυτό είναι όλο...

Χρόνια πολλά!


στο δικό μας -ενήλικο πια- Ραφάκι
  χρόνια πολλά!
ευλογημένα, καλά, όμορφα
χρόνια υπέροχα θα έρθουν!

στη δική μας Ραφαηλία
στο κορίτσι που θα είναι πάντα
    το μωρό μας
     χρόνια πολλά!

"να δεις πνοή μου χίλια καλά,
τα όνειρά σου να `ναι χαρά"

στην αγάπη μας
χρόνια πολλά! 
...............................................

Το καλωσόρισμα!


στο καινούριο μας μωρό: καλώς ήρθες αγάπη μου!
στο τρίτο μας εγγονάκι, που ο ερχομός της μάς γέμισε χαρά κι ελπίδα!
στη μικρούλα μας, που ανυπόμονα περιμένουν οι αδελφούλες της να δουν!
 
γερή κι ευλογημένη να 'ναι πάντα
με αγάπη κι αισιοδοξία στην καρδιά και στο βλέμμα
οι ευχές όλων μας να την καλωσορίζουν
και πάντα να πορεύεται στο δρόμο του Θεού.
 
στο καινούριο μας μωρό: καλώς ήρθες αγάπη μου!
.........................................
 
καλωσόρισε το μωρό τού μωρού μου..

"Νιάτα που περνούν.."


περιμέναμε το καλοκαίρι, πως το περιμέναμε..
είχαμε τότε το "καΐκι" και την πορτοκαλί μας σκηνή
ήμασταν ξένοιαστοι και ..φεύγαμε.

Σίφνος, Μήλος, Σέριφος
ψάχναμε παραλίες άδειες, κατασκηνώναμε
κι είχαμε μια διαφωνία μόνιμη:
ήθελε ο Χρόνης να γυρίζουμε κάθε μέρα το νησί με το "καΐκι"
εγώ, να κάθομαι με τσιγάρο, καφέ κι ένα βιβλίο μέχρι να σκοτεινιάσει
-αυτό που ήθελα εγώ γινόταν.

μετά, στη θερινή Αθήνα οι διακοπές συνεχίζονταν.
σινεμά, βόλτες, μικρές εκδρομές

κι ήταν τα καλοκαίρια μιας άλλης ζωής
σ' ένα πλανήτη ανέμελο.

 έμειναν οι φωτογραφίες να μάς διακτινίζουν σε ώρες νοσταλγίας:
μια Κυκλαδίτικη παραλία
καλοκαίρι

ο Χρόνης στο "καΐκι"


και τα χαμόγελα μιας εποχής που πέρασε

οριστικά..

Ρούμπος


"δεν είμαστε καλά! άκου το κινητό μου χάνει στο antutu από τα δικά σας! δεν πάτε καλά μού φαίνεται, ε; για παρ' το, παρ' το και δες και μετά έλα πες μου! άντε ντε!"

"ναι ρε μαμά, καλό είναι"

"καλό; καλόοο; τι λες μωρέ! κοίτα ανταπόκριση, κοίτα οθόνη, κοίτα τα όλα!"

"αυτά τα μεγάλα γράμματα που έχεις βάλει είναι κουραστικά"

"ας τα γράμματα. τα 'χω μεγαλώσει για να τα βλέπω. αλλά έχεις δει πιο εξαιρετικό κινητό; όχι πες!"

"ναι, είναι ό,τι πρέπει για την ηλικία σου"
...............................................

"ρούμπος"
που λέγαμε και στην Κατοχή πατριώτη..
ρούμπος..

Τελειώσαμε!


τελειώσαμε, τελειώσαμε, αποφοιτήσαμε!

ώπα!

έγραφα τον Ιούνιο του '07
και να το Ραφάκι, με τα ξανθά της μαλλιά πιασμένα αλογοουρά, να χορεύει έξω απ' το σχολείο
-απόφοιτη της α' δημοτικού!-
............................................

τελειώσαμε, τελειώσαμε, αποφοιτήσαμε!

ώπα!

γράφω σήμερα
τον Ιούνιο του '18 

και το μωρό μας να έχει μεγαλώσει πια
και το σχολείο
("τέλειωσε μαμά, τέλειωσε, δεν θα ξαναπάω, ΤΕΛΕΙΩΣΕ!")
να τελειώνει!

νηπιαγωγείο
δημοτικό
γυμνάσιο
λύκειο

μια ολόκληρη εποχή που επιτέλους έφτασε στο τέλος
ένας κύκλος που έκλεισε
μια πόρτα που δεν θ' ανοίξει ξανά
 ένα κορίτσι που νίκησε!



τελειώσαμε, τελειώσαμε, αποφοιτήσαμε!

ώπα!

Κι αν θα διψάσεις για νερό


κάθομαι στο γραφείο και χαζεύω τα νέα της ημέρας.
τελευταία μέρα του Μαΐου σήμερα, επίσημα καλοκαίρι από αύριο.
θυμάμαι τα καλοκαίρια τα ασπρόμαυρα, πως περιμέναμε να πάμε στην Αίγινα να βρούμε την παρέα, να κολυμπήσουμε στη δεξαμενή, να παίξουμε τάβλι στο El Greco και να χορέψουμε τα βράδυα στο Leo.

"περνάει ο καιρός, πως περνάει" ψιθυρίζω κι εκεί που είμαι έτοιμη να μελαγχολήσω ακούω ενα γκλιν γκλον και τη φωνή της Ραφαηλίας να λέει:

"μαμά, ξέρεις τι σού φέρνω;"

"ωχ!" σκέφτομαι.
σιγά μην έπιασε ο πόνος το Ραφάκι να φέρει ξάφνου κάτι στη μάνα της!
διάλειμμα από το διάβασμα θέλει, που "διάβασμα" στη δική της γλώσσα σημαίνει κάτι άλλο και ουχί αυτό όπου κάποιος κάθεται σ' ένα γραφείο, ανοίγει ένα βιβλίο, συγκεντρώνεται και παύει να υπάρχει ο κόσμος γύρω του.

"μαμά! δες τι σου 'φερα!"

γυρίζω και τη βλέπω να με κοιτάζει μ' ένα θριαμβευτικό χαμόγελο.
"ωχ!" ξανασκέφτομαι: ξέρω καλά αυτό το χαμόγελο!
στέκεται πάνω μου και κρατά στο χέρι της ένα ποτήρι νερό.

"ορίστε!" αφήνει το ποτήρι στο γραφείο και περιμένει την ανταμοιβή της: αγάπη μου! τι καλά που με σκέφτηκες! θες να σηκωθώ να σού κάνω μια τούρτα, ένα παγωτό, ένα πεϊνιρλί, κάτι;
κοιτάζω το ποτήρι και βλέπω πως μέσα έχει ένα κουτάλι της σούπας.

"τ' ειν' αυτό καλέ;"
"νερό! για σένα!"
"και το κουτάλι τι δουλειά έχει μέσα;"
"α, είναι επειδή πέταξες όλα τα καλαμάκια κι είπες "από δω και μπρος τέρμα τα καλαμάκια!"
.................................
εντάξει.
μετά απ' αυτό σίγουρα μού χρειάστηκε το νερό.

όσο για το διάβασμα;
το φάγαμε με το κουτάλι!

Mr tambourine man


ήμασταν νέοι, ακούγαμε "mr tambourine man"
και όλα ήταν εύκολα:
ο κόσμος ένα βήμα πέρα απ' την πόρτα μας.

κάθε πρωί φεύγαμε βιαστικά
χωρίς να πιούμε καν ένα ποτήρι γάλα
μπαίναμε στην τάξη
πετούσαμε τη σάκα πάνω στο θρανίο
και ταξιδεύαμε.

κι ήταν τα Σαββατόβραδα τα καλύτερα
μιας ολόκληρης εβδομάδας
κι οι Κυριακές σημαδεμένες
με τη μελαγχολία της Δευτέρας που θα ανέτειλε.

ήμασταν νέοι, ακούγαμε "mr tambourine man"
κι απ' τους παλιούς μας φίλους
λίγοι έχουν μείνει πια.

μιλάω με τη Γιάννα
-μα δε χαθήκαμε ποτέ-

η Γιόλα έχει φύγει πια
"πάρτε και μένα
σ' αυτό το πλοίο για τον Παράδεισο"

τελευταία βρήκα τη Σοφία
-θα σού στείλω όσες παλιές φωτογραφίες βρω-

και στο δρόμο βλέπω πρόσωπα
που αμυδρά κάτι θυμίζουν.
αναρωτιέμαι "λες να 'ναι αυτοί;"
αλλά ποτέ δε μαθαίνω..

ήμασταν νέοι κι ακούγαμε Bob Dylan
τα πιο όμορφα βράδυα μας ήταν εκείνα του Σαββάτου
κι η Κυριακή ερχόταν με μια απόχρωση θλίψης
στη σκέψη της Δευτέρας που θ' ανέτειλε
....................................

ακόμα ακούω Dylan και Baez
δεν έχω πια χαμόγελα μελαγχολίας
άλλοτε βροχερή και άλλοτε βόλτα ηλιόλουστη
είναι η ζωή μου

μα επιτέλους έχω μάθει πια να αγαπάω -όπως αξίζει-
τις ήσυχες Δευτέρες..

Fb mi amor


πολύ εύκολη η κριτική στο δοξασμένο Ελλαδιστάν!
"δεν είναι μάνα αυτή γιατί επιτρέπει να φωτογραφίζεται το παιδί της!"
"δεν είναι πατέρας ο άλλος, γιατί μεγαλώνει το παιδί του όπως εκείνος θεωρεί σωστό κι όχι όπως ΕΓΩ!"
"δεν είναι οικογένεια αυτή γιατί είναι ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΗ!"
ήρεμα φύλακες της ηθικής και της ακεραιότητας!
και ξέρετε ε; όσο περισσότερο κριτικάρουμε χαρούμενους ανθρώπους, τόσο περισσότερο διακρίνεται η προσωπική μας μιζέρια.
................................................................

Τσίπρας: "Ο Τζίμης Πανούσης υπήρξε ένας από τους καλλιτέχνες που άφησαν το μοναδικό τους στίγμα στην σύγχρονη ελληνική μουσική".
Οπως ακριβώς και ο Αλέξης άφησε το μοναδικό του στίγμα στη σύγχρονη ελληνική πολιτική! κουμπαρέοι!
................................................................

αφιερωμένο στη σημερινή ημέρα ποίησης..
ρισπέκτ άπειρο:

"ανέβα πάνω στη μηλιά
και μέτρησε τα μήλα
και μέτρησε και τον καιρό
που με παιδεύεις σκύλα".

δικό σας!
............................................................

κουλτουριάρικα γατάκια, εσείς, που οσφραίνεστε τα παλιά βιβλία, εσείς, που είστε κατά των τάμπλετ γιατί "δε μυρίζουνε όπως τα βιβλία" αυτό να το προσέξετε! μη σάς πειράξει τον πολύτιμον εγκέφαλον ε; ο διάλογος από το csi miami 7x22:

Maxine Valera
Δεν μου αρέσει και τόσο η τηλεόραση.
Δεν συγκρίνεται με τη μυρωδιά των παλιών βιβλίων.


Ryan Wolfe
Επί τη ευκαιρία, τα παλιά βιβλία έχουν τυπωθεί με μελάνι με βάση τον μόλυβδο, που τα κάνει τοξικά.
Και μετά λένε ότι η τηλεόραση είναι επικίνδυνη για την υγεία.

.......................................................

περί Μίκη ο λόγος: είναι εύκολο να είσαι αραχτός στο σπίτι/καφενείο/γραφείο και να κρίνεις τη ζωή του άλλου εκ του μακρόθεν. ακόμα ευκολότερο να κάνεις τις επαναστάσεις σου, όχι στα Μακρονήσια βεβαίως βεβαίως, αλλά στον καναπέ συνοδεία μπύρας και πίτσας. για τη δε προσφορά καλλιτεχνική και μη, αχ... άτιμη κενωνία που άλλους τους ανεβάζεις κι άλλους τους ρίχνεις στα τάρταρα! ας μη σε αδικούσανε και θα τους έδειχνες εσύ!
εν ολίγοις δεν πιάνει μία ο Μίκης μπροστά σου, μέγα επαναστάτη και δημιουργέ, εν ολίγοις καλύτερα να τρώμε την πίτσα μας (για να μη πω κάτι άλλο) και να το βουλώνουμε, παρά να δείχνουμε τη μικρότητα του χαρακτήρα και την ανυπαρξία του πνεύματος μας.
στην υγειά μας βρε παιδιά!
......................................................

"..και μαμά, ποτέ δεν θυμάμαι πως γράφεται η αλοιφή"
"έλα βρε Ελένη, σιγά το δύσκολο! με οι"
"όχι, εννοώ με δύο λάμδα ή με δύο μι;"
..............
μ... έμεινα...

(εννοούσε το άλειμμα το καμάρι μου! <3 )
........................................................

βλέποντας τη γερμανική μπαλαφάρα "dark". κάπου διάβασα πως είναι το ευρωπαϊκό stranger things. ναι, αμέ, πέρασε και δεν άγγιξε! εκτός λοιπόν του ότι είναι αλλού ντ' αλλού, δεν μπόρεσα καν να το παρακολουθήσω ενδελεχώς!
και όχι, δεν φταίει η προσωπαγνωσία μου: η ανοησία του σεναρίου φταίει και η ατάλαντη σκηνοθεσία! οι σκηνές είναι από το τελευταίο επεισόδιο και ΔΕΝ είναι σπόϊλερ, βλέποντας καταλαβαίνεις περί τίνος πρόκειται.
έχουν μπλέξει πατεράδες, ανεψούδια, γιους και συννυφάδες! εδώ δεν τα 'μαθα όταν έπρεπε τα σόγια, τώρα θα τα μάθω; άντε γεια και κρίμα στο χρόνο μου..


.......................................................

"τηλέφωνο ροδέλα
όχι facebook και Twitter"

βρε λες;
 

Η έκπληξη!


..κι έφτασε το αεροπλάνο στη Σουηδία
και πέρασαν σαν όνειρο οι -σχεδόν- τέσσερις ημέρες που ήρθε το Ελενάκι στην Ελλάδα.
..............................

"μαμά κοίταξε τι σού φέρνω!" είπε η Ραφαηλία μόλις βγήκε από το ασανσέρ
και πίσω της βγήκε η Ελένη.

έμεινα ακίνητη!
ούτε ανάσα δεν μπορούσα να πάρω!
ο χρόνος είχε σταματήσει, η Ελένη "μαμά μου!" περνούσε το κατώφλι της πόρτας κι εγώ προσπαθούσα ακόμα να ανασάνω.
αγκάλιασα σφιχτά το παιδί μου κι έλεγα κοιτώντας την Ραφαηλία:
"το ζω στ' αλήθεια ή είναι όνειρο;".

το Ελενάκι ήρθε για τέσσερις ολόκληρες μέρες κι αφού κόντεψε να ξεκάνει όλη την οικογένεια με την έκπληξη πού μάς έκανε, ήταν λες και δεν είχε φύγει ποτέ!

γέμισε το ψυγείο με όλα όσα δεν μπορεί να βρει στη Σουηδία: πεπόνι και λουξ βυσινάδα, πορτοκαλάδα, σοκολάτες lila pause κι έτρωγε μόνο σουβλάκια και πίτσα.

αναπάντεχα πέρασαν όλα όσα με ταλαιπωρούσαν τελευταία.
"εσένα χρειάζεται να μου συνταγογραφήσει ο γιατρός αγάπη μου" της είπα "εσύ είσαι το φάρμακο μου!"
και γέλασε το Ελενάκι και χάζεψα το αεράκι πού σηκώθηκε με το γέλιο της κι απογειώθηκα και στροβιλίστηκα κι έφτασα στο ταβάνι κι από κει στην ταράτσα και πέταξα στον ουρανό κι ήταν λες και δεν είχαν περάσει τεσσεράμισυ χρόνια από τότε που είχα να τη δω..

λες κι ήταν πάντα στην αγκαλιά μας κι η όποια απουσία της είχε σβηστεί.

τρισήμισυ μέρες όπως ακριβώς τις ονειρευόμουν..

το απόγευμα της τέταρτης μέρας.. Σάββατο απόγευμα..
όχι -δεν το θυμάμαι!

δεν θυμάμαι τη διαδρομή για το αεροδρόμιο
την πτήση πού είχε καθυστέρηση
δεν θυμάμαι τα λόγια "μόλις φτάσεις στείλε μου μήνυμα!"

θυμάμαι μόνο το χαμόγελο της Ραφαηλίας "μαμά, κοίταξε τι σού φέρνω"
το Ελενάκι να βγαίνει από το ασανσέρ

και μια φωτογραφία που βγάλαμε μαζί
με τη νοσταλγία να μάς τυλίγει
πριν καν ακόμα η φωτογραφία αποτυπωθεί..







η Χούντα (τότε, στη ζωή μου)

ανάρτηση από παλιά.
πάντα η ίδια θα 'ναι..


στη δική μου ζωή, χούντα σήμαινε:

"στο περιγιάααλι το κρυφό.."
"σσσττ! τρελλάθηκες;"

ατέλειωτες αγορεύσεις στα σχολικά προαύλια
ατέλειωτα "επίκαιρα" στον κινηματογράφο

απότομη σιωπή όταν μπαίναμε στο δωμάτιο και οι γονείς συζητούσαν.
απότομη σιωπή παντού.

δίσκοι βινυλίου που εξαφανίστηκαν
βιβλία που καταχωνιάστηκαν
(όμως, όσο να 'ναι, κάποια απ' αυτά ξέφυγαν απ' το αφηρημένο βλέμμα της μητέρας μου: θυμάμαι το Οδός Αβύσσου Αριθμός 0 -να το κατεβάζω σκονισμένο από κάποιο ράφι- θυμάμαι τον Βράχο, θυμάμαι κι άλλα.. κι άλλα..)

στη δική μου τη ζωή, η χούντα ξεκίνησε όταν πήγαινα τετάρτη δημοτικού.
στη δική μου τη ζωή, η χούντα τέλειωσε όταν πήγαινα τετάρτη γυμνασίου.
..............................................

πλέον, μόνο τ' αφιερώματα στην τηλεόραση μάς τη θυμίζουν

(δεν είναι ότι ξεχνάμε
είναι πως δεν αντέχουμε να θυμόμαστε..)

Απρίλη μου



ακούω Baez "diamonds and rust"
και μετά Καζαντζίδη "ήρθα σαν ξένος στη ζωή".

"η άνοιξη, περαστικιά
απ’ το σπίτι,
έσυρε μια χαρακιά
στο φεγγίτη.."
έγραψε ο ποιητής
και ναι, έξω άνοιξη πια..

χωρίς Ανάβυσσο και Κυριακάτικες βόλτες
χωρίς τα κορίτσια στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου να μαλλώνουν
χωρίς τα πρώτα μπάνια της χρονιάς μ' ένα Χρόνη να βγαίνει τρέμοντας από τη θάλασσα
αλλά
'Ανοιξη!

"βρε Ραφαηλία, στρώνε τουλάχιστον το κρεββάτι σου!"
"καλά μαμά"
"θα το στρώσεις;"
"ναι"
"πότε;"
"αύριο"

αυτό το "αύριο" όλο υποσχέσεις στο δικό μας σπίτι.

όμως σήμερα..
σήμερα ακούω Baez και Καζαντζίδη
και έξω έχει έναν απρίλη τόσο φωτεινό
που δε με νοιάζει διόλου το αύριο το στρωμένο!

"η άνοιξη περαστικιά.."
φτάνει να την προλάβουμε..

"χάραξε κλαδιά πλεχτά
σα γαϊτάνι,
και τα φύλλα τα δετά
σε στεφάνι".

Breakfast in America

τσακώθηκα με τη Ραφαηλία, φάγαμε τα μουστάκια μας
αυτή σαν γάτα -γνήσιο αιλουροειδές- τεντώθηκε
αναδιπλώθηκε και να 'την έτοιμη ξανά για νέο ματς.

εγώ όμως, μια κουρασμένη ακροβάτις
τεντώθηκα, χασμουρήθηκα
και δήλωσα στον Χρόνη "δεν θα 'ρθω μαζί σας".

έτσι, έφυγαν οι δυο τους για μια υποχρέωση
που θα πηγαίναμε κι οι τρεις
κι έμεινα σπίτι.

βάζω τέρμα  Supertramp "breakfast in America"
τραγουδάω παρέα με τον Roger
και περνάω καλά.

να λοιπόν που για μια φορά
οι ακροβάτες κάνουν τούμπα σε τεντωμένο σκοινί
και τα καταφέρνουν
θαυμάσια..



Ισημερία


αυτή η εξομολόγηση γράφτηκε καιρό πριν: στην τότε επέτειο της Ισημερίας.
δε νομίζω να γράψω κάτι άλλο, διαφορετικό, ακόμα κι αν περάσουν πολλές επέτειοι.
άλλωστε, δεν θα μπορούσα να διατυπώσω καλύτερα αυτό που σημαίνει για μένα η Ισημερία.
αλλάζει μόνο ο αριθμός του κάθε χρόνου που περνάει.
όλα τα υπόλοιπα μένουν τα ίδια.
ακριβώς..



έχω μιλήσει ξανά για την Ισημερία και το λόγο ύπαρξης της.

έχω πει πως ό,τι γράφω εδώ, σε τούτο το ημερολόγιο, βγαίνει κατευθείαν απ' την καρδιά μου, χωρίς φίλτρο, χωρίς σκέψη σχεδόν.

μιλώ για το (πάντα ζωντανό) παρελθόν, για το παρόν, για τα όνειρα που προσδοκούμε, για τις ελπίδες μας.
μιλώ για τον καιρό που ήμουν πολύ νέα, για τον καιρό που ο Χρόνης κι εγώ ήμασταν παιδιά σχεδόν, όπου μόνη μας έννοια ήταν η εκδρομή του Σαββατοκύριακου κι οι διακοπές του Αυγούστου.
μιλώ για τα χρόνια που περάσαμε προτού έρθουν τα δικά μας παιδιά στη ζωή, αλλά και γι' αυτά που μας ολοκλήρωσαν, όταν γίναμε γονείς.

όμως πιο πολύ μιλώ, για τις μέρες τις σημερινές.
γι' αυτά που ζούμε τώρα.
τα καθημερινά.

όταν έφυγε η μητέρα μου, για χρόνια ολόκληρα κάθε φορά που η έλλειψη της γινόταν αβάσταχτη, πήγαινα στη μεγάλη ντουλάπα όπου ακόμα κρέμονταν τα ρούχα της τακτικά και με τ' άρωμα της τυλιγμένα, άνοιγα την πόρτα και χωνόμουν μέσα.

έτσι, η μαμά μου μ' αγκάλιαζε και με παρηγορούσε.

αυτό ακριβώς είναι η δική μου Ισημερία: μια αγκαλιά που τυλίγει και διακτινίζει άμεσα στο παρελθόν, μια αγκαλιά αγαπημένη.

όταν κάποτε έρθει η στιγμή που ο Χρόνης κι εγώ, θα φύγουμε απ' αυτή τη ζωή, τα κορίτσια θα διαβάζουν για την εποχή όπου όλα ήσαν εύκολα, όπου όλα ήσαν σωστά και κυλούσαν όπως πρέπει κι ας διαμαρτύρονταν "ε, μα δεν αντέχω άλλο!"

θα θυμούνται την εποχή που άνοιγαν την πόρτα του σπιτιού και μέσα βρισκόταν πάντα ο μπαμπάς κι η μαμά, τα παιδικά χρόνια, τις Κυριακάτικες εκδρομές, τα πρώτα ποδήλατα, το πως αργά την Ανοιξη, ο πατέρας τις μάθαινε βουτιές και μακροβούτια στην παραλία της Αναβύσσου και πως η μητέρα καθόταν ώρες στην παραλία της Αίγινας με το βιβλίο στα χέρια και ένα φλυτζάνι ζεστό καφέ το κατακαλόκαιρο.

κι όποτε ξεφυλλίζουν τη δική μας Ισημερία, το παρελθόν θα γίνεται παρόν και το τότε, σήμερα.

όπως ακριβώς γινόταν όταν χρόνια πριν, άνοιγα τη μεγάλη, ξύλινη ντουλάπα της μαμάς μου και χωνόμουν δίχως δεύτερη σκέψη στην αγκαλιά της.

κι από όπου κι αν βρίσκομαι θα χαμογελώ μεσ' απ' τις γαλάζιες σελίδες της,

όπως ακριβώς πρωτοχαμογέλασα όταν έκανα την πρώτη μου ανάρτηση εδώ:

σαν σήμερα, πριν από έντεκα κιόλας χρόνια...

'Οπως παλιά


"όπως παλιά το τσιγάρο στα δύο.."
σιγοτραγουδούσα χτες στη βόλτα 
κι είχε συννεφιά
κι είχε ψύχρα
κι ήταν όμορφα.

"δες, η ομίχλη κατέβηκε χαμηλά" είπα στον Χρόνη, αλλά εκείνος οδηγούσε κι ούτε που έριξε μια ματιά.

"όπως παλιά το βιβλίο στα δύο.." 
συνέχισα να μουρμουράω χαζεύοντας το δρόμο
κι ήταν πραγματικά όπως παλιά.

εμείς οι δυο, η μηχανή μας και μια σκηνή.. Σίφνος, Μήλος, Σέριφος, Τζια.
τότε που το  "εμείς" γινότανε το κέλυφος που μάς χώριζε από τον έξω κόσμο.

αχ και να 'χα ένα τσιγαράκι
αχ και να ήμουν νέα ξανά

να ξυπνούσα στην σκηνή
ν' άναβα το μαύρο ζίπο και τον μεγάλο κίτρινο φακό
και να 'βλεπα πότε θα ξημερώσει..

"όπως παλιά την κουβέρτα στα δύο.."
..................................

"έλα, κατέβα.
φτάσαμε!"

'Ανοιξη


"άνοιξη Χρόνη, άνοιξη!"
"όχι και άνοιξη από τώρα"
"τι λες καλέ; δες! άνοιξη σού λέω!"
"ακόμα έχει ψύχρα. κρυώνεις μ' αυτόν τον καιρό"
"ε καλά. εσύ πάρε το σάλι σου και τυλίξου"
.....................................................

η φωτογραφία τραβηγμένη σήμερα τ' απόγευμα.
'Ανοιξη..

Do you love me?


"do you love me?"  
έβαζε ο dj του Leo κάθε βράδυ εκείνο το καλοκαίρι στην Αίγινα και ήταν τ' Αυγουστιάτικα βράδια με τ' άστρα να τρεμοσβύνουν πάνω απ' το κεφάλι μας και τις σκιές των πεύκων να μαυρίζουν και να υψώνονται μέχρι τον ουρανό, που θα μάς έκαναν να νοσταλγούμε τον Αύγουστο των νεανικών μας χρόνων σε όλη την υπόλοιπη ζωή.

καθόμασταν και χαζεύαμε την πίστα, έτριζαν τα χαλίκια κάτω απ' τα πόδια, ήμασταν νέοι κι όλα θα πήγαιναν καλά -δεν μπορούσε να γίνει διαφορετικά!

"do you love me?" σηκωνόντουσαν τα ζευγάρια, αγκαλιάζονταν και χόρευαν. οι υπόλοιποι κοιταζόμασταν κι όπως τέλειωνε η βραδιά βαριόμασταν να χορέψουμε ή να πάμε σπίτι.

"Beam me up, Scotty" ήταν μια καλή ιδέα σκεφτόμουν, αλλά που τέτοια τύχη.
κι όπως η disco του Leo ήταν μακριά, σίγουρα όλοι θα θέλαμε να μάς διακτινίσει ο mr Scott.

ένα λοιπόν από κείνα τα βράδια ο dj έβαλε ξανά το "do you love me".
κοιταχτήκαμε, αναστενάξαμε όσοι περιμέναμε ένα καλύτερο τραγούδι κι αρχίσαμε βαριεστημένα να μουρμουράμε μαζί του "Do you need me?".

τα ζευγάρια χόρευαν στη στρογγυλή πίστα, η ώρα ήταν περασμένη και μόνο το τραγούδι ακουγόταν και τα μουρμουρητά μας.

μέχρι που στο τέλος, στο "Do you love me?" της τραγουδίστριας απάντησε ο τραγουδιστής "I said I love you" και ξαφνικά πετάχτηκε ο 'Ακης που μέχρι εκείνη την ώρα άκουγε υπομονετικά και φώναξε αγανακτισμένος: "αφού στο είπε ο άνθρωπος δεκαπέντε χιλιάδες φορές "i love you!"  ΤΙ δεν καταλαβαίνεις;"

και ήταν τόση η ειλικρίνεια και ο θυμός του, που αρχίσαμε να γελάμε και να γελάμε και να γελάμε.

θυμάμαι..
ήταν όμορφα.
ήμασταν νέοι, ήταν καλοκαίρι και τ' άστρα τρεμόσβυναν πάνω από το κεφάλι μας.

τι άλλο να ζητούσε κάποιος..

Από παλιά



ένα σπασμένο τσιγάρο στην καρέκλα του γραφείου της Ραφαηλίας και

"μαμά, είναι από παλιά, τότε που βγήκαμε με τα παιδιά και θέλαμε να δοκιμάσουμε και πήρα πακέτο γιατί μού είπες, μη καπνίσεις ποτέ αλλά αν θες να δοκιμάσεις, πάρε δικό σου πακέτο, ε, κι εγώ πήρα, αλλά δεν μού άρεσε καθόλου και το χάρισα στη φίλη μου και τώρα ενώ καθάριζα την τσάντα, την αναποδογύρισα κι έπεσε στην καρέκλα το τσιγάρο".

αναστέναξα και δεν είπα τίποτα

"είναι από παλιά"
...............................................

"Senza Fine" του '61



λατρεμένο.

από παλιά
..............................................

 Gredire, Πάλας και Πτι Παλαί, πάρτυ.
άσσος, καρέλια, αργότερα old navy και bitter lemon.
καφέ στο Καρτιέ στη Μασσαλίας
και λίγο πιο πάνω η 'Ενωση.

εκεί, πήρε η Ραφαηλία proficiency.
εκεί διάβαζα εγώ στις εξετάσεις

από παλιά
.................................................

ξυπνώ και για λίγο μπερδεύω το χρόνο.
"γατόνι μου" μουρμουράω στα μουστάκια της 'Ακκας που σκύβει επιφυλακτικά πάνω μου
και σκέφτομαι τις σκουληκότρυπες και το Tardis.

"είσαι σοβαρή;" με μισομαλλώνω
αλλά δεν παύω να αναρωτιέμαι για τα ταξίδια στο χρόνο.

"θα είναι της ηλικίας" αναστενάζω
αλλά σάμπως νεότερη ήμουν διαφορετική;

ακριβώς έτσι ήμουν
από παλιά
ίσως έτσι να είμαι

πάντα..

Τέσσερα χρόνια


 ..όλα μου λεν πως έχεις κιόλας φύγει
κι ας λάμπει η ξενοιασιά της εκδρομής


τέσσερα χρόνια
κι εγώ ακόμα απλώνω το χέρι να σού τηλεφωνήσω

τέσσερα κιόλας χρόνια

μα στο 'χω πει ξανά:
 ξέρω πως όταν έρθει η ώρα μου
εσύ θα είσαι Εκεί..

μού λείπεις ρε
μού λείπεις και σού μιλάω κάθε μέρα
και ξέρω πως μ' ακούς.

όμως, θα 'σαι Εκεί.
κι αυτό μού φτάνει..

Καλή χρονιά!


"γέρε χρόνε φύγε τώρα"
"καλή χρονιά, καλή χρονιά
χαρούμενη χρυσή Πρωτοχρονιά"

και να που άλλαξε ο χρόνος
και ακριβώς στις δώδεκα πήρε τηλέφωνο το Ελενάκι:
"μαμά μου χρόνια πολλά!".

ήταν όμορφα κι ήμασταν με χαμόγελα φωτεινά
εμείς εδώ στο πατρικό
και τα παιδιά στη Σουηδία
όμως, "μαμά μου χρόνια πολλά"
κι ήταν δίπλα μας
κι είδηση δεν το 'χαμε πάρει.

αγκαλιάσαμε τη Ραφαηλία
"και του χρόνου αγάπη μου"
μάς φίλησε
κι ύστερα μπήκε στο δωμάτιο της κι έκλεισε την πόρτα.

κοιταχτήκαμε με τον Χρόνη μ' απορία, άπλωσα το χέρι, άνοιξα και μπήκα.

"βρε Ραφαηλία, τι χώθηκες εδώ μέσα;"
"βιντεοκλήση με τα παιδιά μαμά"
"καλά τώρα; δεν θα έρθεις να κόψουμε την πίτα;"
"ποια πίτα;"
"την πίτα παιδί μου! με το φλουρί! τι "ποια πίτα;"

"καλά, αυτό δεν το κάνουμε το Πάσχα;"
...........................................................

καλή κι ευλογημένη χρονιά να έχουμε
με χαμόγελο, με αισιοδοξία
και με την ευλογημένη γνώση, πως τα παιδιά μας όσο και να μεγαλώσουν
στο βάθος παραμένουν
πάντα ίδια..

καλή χρονιά!