Εικοσιπέντε..

1-11-1957 : πότε πέρασαν εικοσιπέντε ολόκληρα χρόνια;
(-αύριο έχεις τα γενέθλια σου μαμά;
-ναι, μωρό μου.
-τα πόσα κλείνεις;
-πόσο χρονών σου έχω πει να λες πως είμαι;
-εικοσπέντε!
-ε, τόσα κλείνω. Εικοσιπέντε και γίνομαι εικοσιέξι)


θα πάρουμε μια τούρτα καραμέλα και θα τα γιορτάσουμε σε στενό φιλοοικογενειακό κύκλο.

(-σοκολάτα θα πάρουμε! δεν μ' αρέσει η καραμέλα.
-δικά μου γενέθλια είναι, ό,τι θέλω εγώ θα πάρω.
-καλά. κι εγώ δεν θα φάω.
-σκασίλα μου μεγάλη!
-μαμά!!)


θα φυσήξω κεράκια, μετά από τις δυο συνεχόμενες φορές που θα φυσήξει η Ραφαηλία.
την πρώτη φορά, φυσάει στο "να ζήσεις Ραφάκι και Χρόνια Πολλά".
ασχέτως αν γιορτάζω εγώ, το Ραφάκι φυσάει πάντα πρώτο.
τουλάχιστον σε μας που της το επιτρέπουμε.
η Ελένη, δεν υπάρχει περίπτωση να το δεχτεί.

τη δεύτερη, στο "Happy Birthday to you" και την τρίτη, φυσάω κι εγώ επιτέλους.
εννοείται, πως μετά, στο σερβίρισμα, βγάζω μ' ένα μαχαίρι την επιφάνεια της τούρτας, γιατί φύσα-φύσα, Κύριος οίδε πόσα σάλια θα έχουν πέσει πάνω της.

να σας ενημερώσω πως το αυτό κάνω και σε όποια παιδικά πάρτυ πηγαίνουμε: ειδικά σε αυτά όπου φυσάνε ΟΛΑ τα παιδάκια καταχαρούμενα.

(-ελα Μονκ, πάρε το μαχαίρι.
-μα καλό μου, δεν είναι θέμα Μονκ, είναι θέμα υγιεινής. Ο κάθε χριστιανός που έχει τα λογικά του, αυτό ακριβώς κάνει!
-εγώ, εσένα ξέρω μόνο.
-γιατί οι άλλοι είναι κοκορόμυαλοι, γι' αυτό.
-ωωωω ποιος μιλάειιι!!
-Ελένη!!)

θα σερβίρω την (καθαρισμένη) τούρτα, την σοκολατίνα πάστα της Ραφαηλίας (σιγά μη δεν της έπαιρνα κάτι που να της αρέσει), την coca cola (στην οποία έχω εθισμό και δεν είμαι σε στάδιο επιτυχούς αποτοξίνωσης) και θα κοιτάζω με το βλέμμα του αετού μήπως κάποιος θέλει κι άλλο γλυκό ή αναψυκτικό ή ο,τιδήποτε.

(-Χρόνη, να σου βάλω κι άλλη τούρτα;
-ναι, αμέ.
-ασε καλύτερα, μη βαρύνεις το στομάχι σου..
-βάλε, βάλε, μια χαρά είναι το στομάχι μου.
-ασε, μη κάνεις χοληστερίνη και τρέχουμε.
-βρε βάλε μου σου λέω!
-καλά, θα σου φέρω ένα γιαουρτάκι 2%)


θα γελάσω, θα φωνάξω, θα ψιλομαλλώσω τα παιδιά, θα πειράξω την κουμπάρα (που παίρνει τοις μετρητοίς ό,τι ακριβώς της λέω), θα πάρω πολλές, πολλές, μα πάρα πολλές ευχές και θα πιω πολλή, πολλή, μα πάρα πολλή coca cola.

και θα είμαι ένα χρόνο μεγαλύτερη.
ακριβώς εικοσιέξι.
ούτε μέρα παραπάνω..

A time of innocence..

..στρίψαμε δεξιά και βγήκαμε στην κεντρική λεωφόρο.
τσέκαρα αφηρημένα στο μυαλό μου τη λίστα του σούπερ μάρκετ πατώντας ταυτόχρονα το κουμπί του ραδιοφώνου, όταν τους είδα:
ένα ζευγάρι.
ένα νεαρό ζευγάρι

αυτός, είχε αγκαλιάσει την κοπέλα και την είχε σηκώσει ψηλά στον αέρα
(τα πόδια της απείχαν ένα μέτρο από τη γη)
κι αυτή του κρατούσε το κεφάλι με τα δυο της χέρια και τον φιλούσε

-Χρόνη! κοίτα! κοίτα σου λέω!! δες πόσο όμορφοι είναι!

ο Χρόνης, σοβαρός οδηγός, δεν έπαιρνε το βλέμμα του από το δρόμο και του 'ριξα μια σκουντιά

-μα δες τους!
-κάτσε ήσυχα: οδηγώ τώρα


μου είπε θορυβημένος απ' τη σκουντιά
όμως εγώ, όπως περνούσαμε δίπλα τους, έσκυψα και τους κοίταξα,
μισοσηκώθηκα μάλιστα απ' το κάθισμα μου όταν τους προσπεράσαμε και στράφηκα πίσω:
μέχρι να τους χάσουμε απ' τα μάτια μας, η κοπέλα ήταν ακόμα ένα μέτρο πάνω απ' τη γη και φιλιόντουσαν..

Time it was, and what a time it was, it was
A time of innocence, a time of confidences..

Αγαπητή Ελένη


Αγαπητη Ελένη σε 1 μέρα θα παω στα ζυμαρικα! Κρίμα βέβαια που δεν θα έρθεις, σε Αγαπώ παρα πολύ αυτό που εγραψες μου αρέσει παρα πολύ τελοσπάντον φαντάσου στα ζυμαρικα να μου δόσουν και μακαρόνια, η Δήμητρα μου ειπε οτι αν μου δόσουν να φάμε θα καθίσω σίγουρα δίπλα της! ο Μπαμπας μου είπε οτι μπορει να μας δόσουν κάτι. ευχαριστώ πολύ για την ταινία για την γκουφοτενία δεν με έβλεπες ευχαριστιμένη γιατι είμουν λιγο κουρασμένη ανο ακόμα είμαι ευχαριστιμένη ελπίζω την ταινία να τη γράψεις

Παροιμίες

Ανάβυσσος, παραλία.
κάθομαι στην πάνινη καρέκλα μου που δεν έχει πόδια και λύνω σταυρόλεξο για δυνατούς λύτες.
η Ελένη στην άμμο, έχει αγκαλιά το Ραφάκι και γελάνε
ο Χρόνης δίπλα μας, διαβάζει.

-μαμά, τα Χριστούγεννα ξέρεις σε πόσες μέρες είναι; ρωτά η Ελένη
της απαντώ αφηρημένα
-σε τρακόσιες;
-σε εξηνταμία

λένε κι οι δυο τους με μια φωνή, γιατί μετράνε τις μέρες, τις ώρες και τα λεπτά, μέχρι τα Χριστούγεννα.

-πότε πέρασε ο καιρός, μονολογώ, καλά λένε "από Αύγουστο χειμώνα κι από Μάρτη καλοκαίρι"
-λένε επίσης και "Μάρτης γδάρτης και κακός παλουκοκάφτης",
συμπληρώνει η Ελένη
-για πείτε, για ποιους άλλους μήνες ξέρετε παροιμίες; ρωτώ
-Απρίλη μου ξανθέ και Μάη μυρωδάτε, ο Χρόνης
-εξυπνάδες.. αυτό ειναι τραγούδι του Μίκη, τον κοιτάζω περιφρονητικά
-εγώ! εγώ!
πετιέται το Ραφάκι
-κάτι ξέρω για την 25η Μαρτίου
-η 25η Μαρτίου είναι εθνική γιορτή, δεν είναι παροιμία
επισημαίνει η Ελένη και συμπληρώνει:
-ο Φλεβάρης κι αν Φλεβίσει καλοκαίρι θα μυρίσει.
ορίστε!
θριαμβολογεί.
-σας κέρδισα όλους! η καλύτερη είμαι!!
-σιγά που μας κέρδισες!

διαμαρτύρομαι
-ξέρω κι εγώ μια άλλη
-για πες

-ο Σεπτέμβρης κι αν σε φτύσει
τη σκατούλα θα σου πήξει

ο Χρόνης με κοιτάζει αποδοκιμαστικά
-ωραίααα.. να ρωτήσει ο δάσκαλος τη Ραφαηλία "τι κάνατε το σαββατοκύριακο";
Ραφάκι: "βρίζαμε"

Αγγλικά, Ιστορία, Θρησκευτικά

-Ραφαηλίαααα
-ναι;
-έλα δω!
-τώρα..

έρχεται τρέχοντας.
μιάμισυ ώρα πριν διάβαζε αγγλικά, ιστορία, θρησκευτικά και ως συνήθως κάνουμε ένα τσεκ δυο - τρεις φορές τη μέρα, στα σημεία που έχει δυσκολευτεί.

-πώς γράφεται το swim;
(προφέρει ένα-ένα γράμμα)
- s- w - i
i είναι σαν το "άι χτύπησα το χέρι μουυυ"
-τελείωνε!
-m

-πως έλεγαν τα πουλιά που κυνήγησε ο Ηρακλής;
-μμμμ, απο τι αρχίζει;
-από Σ. δύο λέξεις είναι
-το ξέρω! η δεύτερη είναι όρνες!
-όρνιθες. όχι όρνες.
-όρνιθες. η πρώτη είναι Σσσαα
-Στ..
-Σταααα..
-τι "Στα" βρε; Στυ! Στυμφαλίδες ! άντε γράφτο πέντε - δέκα φορές να το μάθεις.
-πόσες να το γράψω;
-όσες χρειάζεται.
-καλά. τέσσερις μου φαίνεται πως χρειάζεται.
-φτάνει να το μάθεις.
-θα θυμάμαι το στυμφάλι και το (ε)ίδες.
-τι είναι το στυμφάλι;
-κάτι σαν το σταφύλι..

-..και πρέπει να αγαπάμε όλοι οι άνθρωποι ο ένας τον άλλον
-γιατί;
-γιατί είμαστε συνάδερφοι.

Αστεράκια και βλακείες..


"βρε Ελένη, έκανα ανίχνευση με τον υπολογιστή, ξέρεις, για να περάσω τα καινούρια μου ringtones στο κινητό και βρήκα ένα άγνωστο τηλέφωνο"
"καιιι;"
"και του έστειλα έναν ωραίο ήχο, αλλά αυτός μου τον απέρριψε"
"και;;"
"ε, τι και; κρίμα, αυτός έχασε"
"εμένα να δεις τι μου έρχεται στο μετρό! συνέχεια στέλνουν"
"τι καλέ;"
"αηδίες. φυσικά τα απορρίπτω με τη μία"
"γιατί βρε μωρό μου; μπορεί να θέλουν να σου στείλουν έναν ωραίο ήχο, όπως εγώ πριν"
"ναι, φαίνονται από το όνομα.."
"τι όνομα; το δικό μου είναι Sam, από το Samsung"
"προστυχιές"
"τι προστυχιές; για πες!"
"ωχ τώρα! να, χτες μου στειλε ένας "Κώστας" μ' αστεράκια και διάφορες βλακείες"
"αυτό δεν είναι πρόστυχο"
"ο γ**ιάς όμως είναι!"

άφωνη η μανούλα.
άφωνη.

Η Κυριακή

o Xρόνης, ο αδερφός μου (ο Δημήτρης) κι εγώ στο δωμάτιο μου.
συζητάμε για την Κυριακή που πέρασε, πως πέρασε.
ο Χρόνης είχε μάθημα πέντε ώρες κι έτσι βόλτα δεν πήγαμε
κι ο Δημήτρης έχει αφρίσει απ' το κακό του, γιατί το Λιμεναρχείο στις μαγνητοφωνημένες οδηγίες, είχε βγάλει ΟΛΟ τον Σαρωνικό με απαγορευτικό, ενώ στην Αίγινα τα δρομολόγια εκτελούνταν κανονικά.
έτσι, δεν παρευρέθηκε σε κάποια σημαντική υποχρέωση που είχε κι αν δεν ήταν δύο μέτρα και εκατό κιλά, θα χοροπηδούσε σίγουρα από το κακό του.

(να εξηγήσω πως όταν ήρθε το μεσημέρι σπίτι, βρίζοντας "τους ηλίθιους της ΕΜΥ" γιατί
"αν τους άκουγα θα την πάταγα και θα πήγαινα στην Αίγινα το Σάββατο, και θα είχα αποκλειστεί εκεί",
είχαμε μια χαριτωμένη κόντρα, όπου εγώ του επεσήμανα:
"εσύ είσαι ηλίθιος βρε! που πιστεύεις το λιμεναρχείο βρε! σιγά μην έχει απαγορευτικό για την Αίγινα βρε!"
και χοροπηδούσα απ' το κακό μου, γιατί εγώ δεν είμαι δύο μέτρα κι εκατό κιλά, άρα μου επιτρέπεται μια χαρά το χοροπηδητό.
"άκου!" μου απάντησε κι έβγαλε το κινητό του, μου το κοπάνησε στο κεφάλι και μετά μου το 'βαλε στ' αυτί.
όντως, η μαγνητοφωμένη φωνή έλεγε, πως όλα τα δρομολόγια είχαν απαγορευτικό.
αμέσως σηκώθηκα κόκκινη απ' τα νεύρα και πήρα τηλέφωνο, όχι το λιμεναρχείο (όπου είτε μαγνητόφωνα θ' απαντούσαν, είτε δεν θα το σήκωναν καθόλου) αλλά το πρακτορείο στην Αίγινα.
οι άνθρωποι εκεί, μας πληροφόρησαν, πως φυσικά, τα δρομολόγια εκτελούνταν κανονικά από το πρωί.

έτσι, αφού θριαμβολόγησα στα κρεμασμένα μούτρα του αδερφού μου, αφού του προσέφερα ένα κομμάτι παστίτσιο της παρηγοριάς, μετά έκανα κούρα ξάπλας: όταν όλη τη βδομάδα τρέχεις, μια τέτοια κούρα επιβάλλεται ασυζητητί!)

ο Χρόνης ήρθε το απόγευμα, ο Δημήτρης πάλι το βράδυ, μου έφερε και δυο κεσέδες μουσταλευριά.
και να που βρεθήκαμε να συζητάμε για την Κυριακή που πέρασε..

έλεγε ο Χρόνης για το μάθημα του, έλεγε ο Δημήτρης για τη βόλτα στην παραλία της Λούτσας που έκανε.
εγώ τους άκουγα και χασμουριόμουν, καθότι η κούρα, ήθελε ακόμα ώρα για να λήξει

Δ: μιάμισυ ώρα περπάτημα, στην παραλία στη Λούτσα.
και χτες πήγα στο βουνό με τους σκύλους, δυόμιση ώρες περπάτημα!
Χ: καλό σου κανει η γυμναστική -με την καθιστική ζωή που κάνουμε. αλλά με μέτρο.
Μ: εγώ λεω, κοίτα να την κόψεις: στην ηλικία μας πρέπει να προσέχεις
(ευκαιρία δε χάνω να τον πειράζω για την ηλικία του: τσιμπάει με τη μία. κι είναι ένα χρόνο μικρότερος από μένα)
Χ: ναι βρε. τώρα πρεπει να προσέχουμε. μάλλον η γυμναστική είναι για τους πιτσιρικάδες.
Δ: τι λες!
πετάχτηκε όρθιος και φώναξε
ίσα-ίσα που τώρα πρεπει να γυμναζόμαστε. για να είμαστε σε καλή κατάσταση, για υγεία και για να νιώθουμε καλά!

"εγώ πάντως, προτιμώ να πεθάνω ξεκούραστη" είπα

γελάσαμε (ο Χρόνης κι εγώ δηλαδή, γιατί ο Δημήτρης απήγγειλε τα καλά του περπατήματος και της κολύμβησης) και μετά από λίγες ώρες,
πάει κι αυτή η Κυριακή
κι ας καρτερούμε μια άλλη.

και από σήμερα, καλή βδομάδα
με ή χωρίς γυμναστική.

Το φως κυριαρχεί

-μ' αρέσει η θέση του ναπαγοσώστη μαμά. κοίτα, τους βλέπει όλους από πάνω!
-ποια θέση;
-του ναπαγοσώστη
αυάγοσωστη: αυτός που σώζει τους ναυαγούς.
ναυαγός και σώζω

πετάχτηκε ο Χρόνης και τη διόρθωσε
-όχι μπαμπά.
να
πάγοσωστης: αυτός που σώζει από το παγωμένο νερό
αντιπαράθεσε η Ραφαηλία, σίγουρη για την ετυμολογία της λέξης

φυσούσε σήμερα κι η παραλία είχε λίγο κόσμο.
περπατήσαμε μακριά από τη θέση του ναπαγοσώστη και φτάνοντας στο τέλος της αμμουδιάς, αφήσαμε τα πράγματα μας και καθήσαμε.
ξάπλωσα στην υγρή άμμο κι ο ουρανός πάνω μας με λίγα σύννεφα κι έναν ήλιο, λες κι ήτανε της άνοιξης

ο Χρόνης βούτηξε στη θάλασσα
η Ελένη ζωγράφιζε στην άμμο
το Ραφάκι έπαιζε μ' ένα άσπρο ψαράκι
κι εγώ ξαπλωμένη στη βρεμμένη άμμο χάζευα

στο δρόμο της επιστροφής, στο αυτοκίνητο τα κορίτσια τραγουδούσαν
"στην άγρια θάλασσα του κόσμου
η αγάπη μου είναι χαμένο νησί
η αγάπη μου είναι ο άγγελός μου
στη νύχτα του κόσμου το φως και η αρχή"

κι ήταν η δεύτερη Κυριακή της φθινοπωρινής μας βόλτας
κάνοντας ακόμα ομορφότερη την αναμονή εκείνης της Κυριακής,
όπου απ' την παγωνιά
στην παραλία,
θα βρισκόμαστε μονάχα εμείς..

στη νύχτα του κόσμου το φως κυριαρχεί
όπως ακριβώς το τραγουδάει το Ραφάκι.

υγ
δεν χρειάζεται να πω, πως είναι το μωρό μας που περπατάει στην ακροθαλασσιά, έτσι δεν είναι;
βγάλαμε κάλτσες και αθλητικά και όρμησε..