..στρίψαμε δεξιά και βγήκαμε στην κεντρική λεωφόρο.τσέκαρα αφηρημένα στο μυαλό μου τη λίστα του σούπερ μάρκετ πατώντας ταυτόχρονα το κουμπί του ραδιοφώνου, όταν τους είδα:
ένα ζευγάρι.
ένα νεαρό ζευγάρι
αυτός, είχε αγκαλιάσει την κοπέλα και την είχε σηκώσει ψηλά στον αέρα
(τα πόδια της απείχαν ένα μέτρο από τη γη)
κι αυτή του κρατούσε το κεφάλι με τα δυο της χέρια και τον φιλούσε
-Χρόνη! κοίτα! κοίτα σου λέω!! δες πόσο όμορφοι είναι!
ο Χρόνης, σοβαρός οδηγός, δεν έπαιρνε το βλέμμα του από το δρόμο και του 'ριξα μια σκουντιά
-μα δες τους!
-κάτσε ήσυχα: οδηγώ τώρα
μου είπε θορυβημένος απ' τη σκουντιά
όμως εγώ, όπως περνούσαμε δίπλα τους, έσκυψα και τους κοίταξα,
μισοσηκώθηκα μάλιστα απ' το κάθισμα μου όταν τους προσπεράσαμε και στράφηκα πίσω:
μέχρι να τους χάσουμε απ' τα μάτια μας, η κοπέλα ήταν ακόμα ένα μέτρο πάνω απ' τη γη και φιλιόντουσαν..
Time it was, and what a time it was, it was
A time of innocence, a time of confidences..
