ένα καλοκαίρι που ήρθε αθόρυβα και το ίδιο αθόρυβα φεύγει..
ξεχνώ εικόνες που είδα μόλις χτες, τραγούδια που άκουσα πριν λίγες μέρες, όμως ακόμα ζω τα περασμένα καλοκαίρια.
τούτες τις παράξενες μέρες βλέπω ταινίες παλιές.
ταινίες που έπαιξαν κάποτε σε θερινά σινεμά κι απορροφημένοι παρακολουθούσαμε, ενώ σε δεύτερο πλάνο "έπαιζε" ο έναστρος ουρανός και οι ήχοι της πόλης.
βλέπω Carpenter.
"η ομίχλη", "ζουν ανάμεσα μας", "Κριστίν" και διακτινίζομαι στην τότε εποχή.
μετά, τελειώνει η ταινία κι έρχομαι σ' έναν αιώνα "καινούριο".
δεν θα δούμε την "απόδραση από τη Ν. Υόρκη".
δεν θα ετοιμάσουμε τη σκηνή μας για Σίφνο, Σέριφο και Μήλο.
το "καΐκι" μας το δώσαμε πολλά χρόνια πριν
-υπεύθυνοι γονείς χωρίς μηχανή...
είμαστε πια γιαγιά και παππούς
με τα κορίτσια μας (μικρά και μεγάλα) κινητήρια δύναμη.
φέτος το καλοκαίρι ήρθε αθόρυβα
το ίδιο αθόρυβα φεύγει.
σπανίως βγαίνω και όταν βγω πάντοτε φοράω μάσκα.
John Carpenter ακούς;
στις ταινίες σου ζω
σε μια συνεχή λούπα
κι είμαι βέβαιη πως αν κάποια στιγμή αφηρημένα σηκώσω το βλέμμα
θα δω
τον έναστρο ουρανό...