Ο βασιλιάς της σκόνης


..ένα καθρεφτάκι, ο ήλιος με τυφλώνει
άρχισε ο πάγος μέσα μου να λιώνει
έφτασε το καλοκαίρι τόσο ξαφνικά


στο ριπίτ τον τελευταίο καιρό.
σκύβω να χαϊδέψω τη Νέλλυ
μαζεύω, πλένω, απλώνω
και
μπήκε ο ήλιος στην ψυχή μου πριν προλάβω
όσα μου έλεγε η βροχή να καταλάβω

ξανά και ξανά.

κι έρχεται το Ραφάκι σήμερα το πρωί:
"μαμά, τραγουδάει ακόμα ο Παυλίδης;"
"ναι, αμέ! πριν λίγες μέρες έβγαλε καινούριο δίσκο"
"α ωραία!"
"εμένα απ' τα παλιά του, ξέρεις ποιο μ' αρέσει πιο πολύ;"
"ποιο;"
"ο βασιλιάς της σκόνης! το θυμάσαι;"

κι αμέσως διακτινίζομαι στον χρόνο:
κυριακάτικα απομεσήμερα, στο δρόμο για την Ανάβυσσο.
πάνω απ' τα λιμανάκια στη Βουλιαγμένη αρχή καλοκαιριού
παιδιά κάνουν μπάνιο
αεροπτεριστές ίπτανται σ' ένα ουρανό εκτυφλωτικά γαλάζιο
τα κορίτσια στο πίσω κάθισμα ξαπλωμένες μιλάνε
κι ο Χρόνης οδηγεί σοβαρός μισοτραγουδώντας τ' αγαπημένα κομμάτια που βάζω:
Παυλάκης, Παυλίδης, Django
το soundrack της Kυριακής μας.

"ναι, ρε μαμά, πως δεν το θυμάμαι!"

η φωνή της Ραφαηλίας με προσγειώνει.
την κοιτάζω χαμογελώντας "αλήθεια;"

"ναι! το έβαζες και μου 'λεγες "εσύ είσαι!"
....................................

εννοείται πως τόσα χρόνια μετά, το δωμάτιο της παραμένει το ίδιο: μέσα στη σκόνη και στην ακαταστασία
αντιπροσωπεύοντας επάξια το μωρό μου

τον βασιλιά της σκόνης..

Το σαλιγκάρι


η Ραφαηλία μού δείχνει τις φωτογραφίες που τράβηξε όλη τη βδομάδα.
βλέπω με τα δικά της μάτια την αυλή του σχολείου, το πάρκο, τους περαστικούς, την παρέα της.. μέχρι που εμφανίζεται μία (όπως νομίζω) άσχετη φωτογραφία: ένα αυτοκίνητο.
απορώ:

"τ' ειν' αυτό;"
"αυτοκίνητο ρε μαμά"
"το βλέπω. αλλά γιατί το φωτογράφισες; τι το ιδιαίτερο έχει αυτό το αυτοκίνητο;"
"μα δε βλέπεις; είναι σαλιγκάρι!"

και ο Χρόνης που μας ακούει:

"τι "σαλιγκάρι" βρε βλήμα; σκαθάρι! άκου σαλιγκάρι.."

Χρόνια Πολλά!


..κι αυτό που μου λείπει τώρα που ζεις μακριά μας
είναι το χιούμορ σου.

ξέχασα να γελάω σαν να μην έχω πρόβλημα κανένα
ξέχασα πως να γίνομαι ξανά κορίτσι ανέμελο -η γιαγιά!
μ' εκείνο το γέλιο το αυθόρμητο
που μόνο εσύ κατορθώνεις να βγάζεις απ' την καρδιά μου
ξέχασα..

όμως, κάθε φορά που μας τηλεφωνείς
κάθε φορά που ακούω την αγάπη στη φωνή σου
το γέλιο, τα πειράγματα, τ' αστεία σου
θυμάμαι ολοκάθαρα, σαν να 'ταν χτες
την πρώτη φορά που σ' αγκάλιασα
κι άλλαξε ο κόσμος όλος

κι ας πέρασαν πια ακριβώς 
χρονάκια εικοσπέντε από τότε ..

σαν σήμερα λοιπόν καρδιά μου
σαν σήμερα ήρθες στη ζωή μας
γεμίζοντας την φως
όνειρα
χαμόγελα, ελπίδες..

χρόνια πολλά μωρό μου, παιδί μου!
χρόνια πολλά
χρόνια καλά
χρόνια ευλογημένα

χρόνια γλυκά
να έρθουν στη ζωή σου

χρόνια πολύχρωμα
ζωγραφιστά
χρόνια
αγαπημένα
.................................................

ένα στην τύχη.. θυμάσαι; εδώ: Η ταινία

Το διάβασμα


"πότε δίνει το πρώτο μάθημα η Ραφαηλία;"
"την τρίτη. μαθηματικά"
"και;"
"και τι;"
"διάβασε καθόλου σήμερα;"
"κοίτα, σηκώθηκε το πρωί κατά τις δέκα. για τα δεδομένα της, λογική ώρα"
"ας πούμε"
"έλα βρε Χρόνη, αυστηρό σε βρίσκω! τέλος πάντων, σηκώθηκε, έβαλε τ' ακουστικά κι άκουγε μουσική απ' το κινητό όση ώρα έκανε πως τακτοποιεί το γραφείο της"
"μάλιστα.."
"κράτησε ώρα η "τακτοποίηση". κάποια στιγμή πήγα να δω τι κάνει"
"και χάζευε"
"όχι. είχε ξαπλώσει στην κάτω κουκέτα και διάβαζε"
"τι διάβαζε; μαθηματικά;"
"όχι. τον μικρό Νικόλα.."
.................................

πάω στοίχημα πως ο Goscinny θα ήταν περήφανος για τη δική μου petit Raphaëlia

ο Ευκλείδης πάλι
όχι..

Αντίο μάγκα μου..


"μαμά μη κλαις και μη στεναχωριέσαι! ο Μίκυς είναι στον Παράδεισο με τον θείο και την Ελλη! και δεν είναι πια μεγάλος. είναι κουτάβι και τρέχει, όλη μέρα τρέχει!"