Το soundtrack


bridge over troubled water
κάθε μέρα
like a bridge over troubled water
I will lay me down
το soundtrack της κάθε μέρας.

ήταν βαρύς αυτός ο χειμώνας
βαρύς και δύσκολος.

είχα τα φιλαράκια όμως κοντά
κι όποτε ο ουρανός σκοτείνιαζε
τραβούσαν την καρέκλα, κάθονταν δίπλα
και μού κρατούσαν το χέρι.

χαμογελούσα "γεια σου Holden"
"γεια σου Boris"
"γεια σου και σένα Μάρω"
έπαιρνα ανάσα βαθιά
και όλα γίνονταν πιο εύκολα.

bridge over troubled water
κάθε μέρα
αυτόν τον σκληρό χειμώνα που
-επιτέλους-
 φεύγει.

Η 'Ανοιξη


"δε μπορώ να απλώνω άλλο! κουράστηκα! γέρασα! τα 'φτυσα!
έχω που έχω την τενοντίτιδα, έχω και όλες αυτές τις κάλτσες!
τι παίζει πια μ' αυτές τις κάλτσες; ούτε εργοστάσιο να ήμασταν τόσες πολλές! πρέπει ντε και καλά να φοράς κάλτσες κάθε μέρα;"

"και πως θα πηγαίνω στη δουλειά ρε Μαριλένα;"

"με σανδάλια! δε σ' αρέσουν τα σανδάλια; εσύ παραπονιέσαι πως όλο ζεσταίνονται τα πόδια σου.
μια χαρά θα παίρνουν αέρα έτσι"

"στη δουλειά με σανδάλια;"

"γιατί; πιο ωραία είναι νομίζεις τα παπούτσια; χίλιες φορές τα σανδαλάκια!
ίσα-ίσα που θα μοιάζεις και με τον Αστερίξ!"
.......................................

απάντηση -τουλάχιστον σοβαρή- δεν έλαβα.
ούτε τον έπεισα να αποχωριστεί τις κάλτσες.

είχε όμως μια τόσο όμορφη λιακάδα
που έπιασα τον εαυτό μου -σχεδόν άθελα μου- να χαμογελάει.

κι η 'Ακκα που κοιμόταν στην πολυθρόνα στον ήλιο
χαμογελούσε στον ύπνο της κι αυτή.

κι έξω -ίσως να ερχόταν-
η άνοιξη..

Γεια σου Λουκιανέ!


πηγαίναμε στην Ανάβυσσο εκείνα τα χρόνια
τ' απομεσήμερα της Κυριακής.

τα κορίτσια στο πίσω κάθισμα μιλούσαν
γύριζα και τις κοιτούσα χαμογελαστή
στο τιμόνι ο Χρόνης σοβαρός

και σχεδόν πάντα ο "μικρός ήρωας" του Λουκιανού
σ' αυτά που ακούγαμε.

τ' αγαπούσα αυτό το τραγούδι.
τ' αγαπούσα πολύ..

μού θύμιζε τη μητέρα
και τραγουδούσα κάνοντας την πρώτη και τη δεύτερη φωνή.

τα κορίτσια γελούσαν
ο Χρόνης γελούσε κι εκείνος
εγώ με μπάσα φωνή "εγώ δεν ξεκουράζομαι ποτέ"
κι ήταν όμορφα.

ναι, ήταν όμορφα.

αποχαιρετήσαμε τα απομεσήμερα της Αναβύσσου:
-ακόμα κι αν πάμε ξανά
τίποτα δεν θα είναι το ίδιο.

η Ελένη στη Σουηδία με τη δική της οικογένεια πια
η Ραφαηλία ετοιμάζεται να πετάξει με τα δικά της φτερά
ο Χρόνης κι εγώ μ' εγγόνια·

όμως ξέρω
πως σε κάποιο μέρος κρυφό
ακόμα το γαλάζιο μας αυτοκίνητο τρέχει
τα κορίτσια στο πίσω κάθισμα γελούν
εμείς στο μπροστινό ανταλάσσουμε κρυφές ματιές
και ο Λουκιανός τραγουδά
"πού είσαι τώρα και σ’ έχω χάσει,
καλέ μου φίλε Γιώργο Θαλάσση".


γεια σου Λουκιανέ!

εσένα ξέρω πως δεν θα σε χάσουμε

ποτέ..