The longest night


..από τους Tin Hat.

τώρα, που όταν βραδιάζει όλα γίνονται μια σκιά·
Tin Hat
και οι φωτογραφίες που αγάπησα πολύ.

τα βράδια τις κοιτώ ξανά
μερικές φορές 
θυμάμαι τη στιγμή·

άλλοτε πάλι
όχι.

ο Χρόνης, το Ελενάκι, το Ραφάκι κι εγώ:
οι στιγμές που αποτυπώσαμε
κάποτε

οι φωτογραφίες που ακόμα
αγαπάμε..

'Ετσι οι μέρες περνούν..

έψαχνα την Ακκα.
βρε που είναι η γάτα.. κοίταξα παντού.
κάτω απ' τα κρεββάτια, μέσα στα κρεββάτια
στις καρέκλες, στην αποθήκη·
σ' όλα τα μέρη που αγαπάει να κρύβεται.
πουθενά το γαϊδούρι.
άφαντο.

τρομοκρατήθηκα!
μήπως βγήκε στο μπαλκόνι κι από κει πέρασε σ' άλλη γη, σ' άλλα μέρη;

"Ραφαηλία!!" φώναξα "άφησες την Ακκα να βγει στο μπαλκόνι;"
"όχι βρε μαμά. πάντα προσέχω!"
"ε και που είναι; ψάχνω, ψάχνω.. πουθενά!"
"μην αγχώνεσαι, θα στη βρω! καλά, όταν λέω "μην αγχώνεσαι" δεν εννοώ πως θα πάψεις να αγχώνεσαι επειδή στο λέω εγώ, αλλά πως δεν υπάρχει λόγος να αγχώνεσαι γιατί εδώ είναι η Ακκα, κάπου έχει κρυφτεί και.."
"βρε ασ' την ψυχανάλυση και βρες μου τη γάτα!!"

μετά από πέντε λεπτά
"μαμάαα! έλα να δεις"

στο δωμάτιο της Ραφαηλίας, μέσα στη βιβλιοθήκη, κοιμόταν τον ύπνο του δικαίου, με το κεφάλι της χωμένο στη μάθηση.

"είδες; όταν σου λέω "μην αγχώνεσαι" λοιπόν.."
"πάψε!"
................................................

"Χρόνη, σήμερα το πρωί έχασα την Ακκα. αλλά τη βρήκε η Ραφαηλία"
"μπράβο"
"ξέρεις που ήτανε;"
"στη Βλακοχώρα;"
................................................

"μα να μη το συζητήσουμε καθόλου;"
"υπάρχει αυτή η κοπέλα στο παρόν μου; θα υπάρξει στο μέλλον; είναι παρελθόν και θα μείνει εκεί. τι νόημα έχει να συζητάμε γι' αυτό;"
"μα ήσασταν φίλες βρε αγάπη μου! σού φέρθηκε.."
"μαμά, όπως και να φέρθηκε, τέλειωσε! ποιος ο λόγος να μιλάμε για ένα πρόσωπο που -στη δική μου ζωή- δεν υπάρχει;"
.................................................

σκέψεις πριν κοιμηθώ:
"θα κατεβάσω τους υπότιτλους από τα ζόμπια που βγήκανε προχτές, θα τους διαβάσω και μετά θα πω στο Ελενάκι και στη Ραφαηλία τι έγινε!"
...............................................

"εννοείται πως μόνο πεντάρι κινητό θα παίρνω"
"γιατί ρε μαμά; αφού είναι καλύτερα τα πενταμισάρια"
"δεν χωράει στο χέρι μου! να, φέρε το τηλέφωνο σου να δεις!"

φέρνει το κινητό, το οποίο όταν το κρατώ κρύβει τελείως την παλάμη μου.

"βλέπεις; να γιατί!"
"σε μένα μια χαρά κάθεται!"
"μα δεν έχουμε τα ίδια χέρια! για δες!"

ο γίγαντας και το παιδί του a.k.a. όταν οι ρόλοι αντιστρέφονται. ..............................................

κι άλλοτε νομίζω πως ο χρόνος κυλάει πίσω
κι άλλοτε με διακτινίζει σ' ένα μέλλον που ήδη νοσταλγώ.

και το Tardis κάθε μέρα αλλού μάς ταξιδεύει:

Ελλάδα - Σουηδία ένα χαμόγελο δρόμος.

......