Απολογισμός και Σχέδια

τα Χριστουγεννάτικα δέντρα της ζωής μας
και τα κορίτσια, που τα στόλιζαν απ' το Νοέμβριο

οι αποφάσεις -που δεν πήρα
τα σχέδια -που δεν πραγματοποίησα

τα ανόητα βιβλία που διάβασα
-και μ' άρεσαν πολύ!
τα ανόητα τραγούδια που τραγούδησα
-και ξετρελάθηκα!

οι σοβαρές μου προσπάθειες, που κάθε χρόνο ανακυκλώνονται
-αντιγράφω απ' το Δεκέμβριο του '09:

"άλλη μια προσπάθεια 365 ημερών: να συμμαζέψω το παράφορο του χαρακτήρα μου, να μη γελάω όταν ο άλλος με κοιτάζει σοβαρός, να μη νευριάζω με το παραμικρό, να μη κάνω δουλειές μετά τις δώδεκα το βράδυ, να έχω περισσότερη υπομονή, να μη κολλάω στην Ελένη, να μη κυνηγάω μ' ένα πιάτο φαί τη Ραφαηλία, να κάνω gordon blue στον Χρόνη, να μη με κάνουν οι γάτες ό,τι θέλουν, να μη φοράω συνέχεια αθλητικά παπούτσια, να πάψω να κάνω ακατανόητα αστεία με τα οποία γελάω μόνο εγώ, να είμαι περισσότερο ανεκτική, να μη βλέπω σχεδόν αποκλειστικά αστυνομικές σειρές, επιτέλους να γίνω μια γλυκιά, μεσόκοπη κυρία, την οποία όλοι συμπαθούν και συμβουλεύονται"
......................................................

ένας ακόμα χρόνος μπροστά μου, για να τα καταφέρω!
άλλες 365 μερούλες, για να κάνω πραγματικότητα, όλα τα παραπάνω:
γλυκιά, μετρημένη και συμπαθητική,
θα 'χω μάθει βελονάκι και αζούρ-τουζούρ,
δεν θα ξαναπώ "παπάρια-μάντολες"
δεν θα ξαναπαίξω με τη φανταστική μου κιθάρα minor swing στο αυτοκίνητο
θα φοράω φούστες και δεν θα νιώθω τραβεστί
θα φοράω γόβες και στις βραδυνές εξόδους πούλιες


κι όταν επιτέλους περάσει ο χρόνος,
θα κοιταχτώ στον καθρέφτη
και θ' αναφωνήσω με θαυμασμό: 'σ'ωραία!!
και για πρώτη φορά στη ζωή μου

απολύτως,
θα το

εννοώ!
....................................................

καλή μας χρονιά!

Face γκρίνιες

1. γιατί το public επιμένει να (μου) στέλνει βιβλιοπροτάσεις με ό,τι βγάζει ο πολυγραφότατος Coelho; δε διάβαζα Σούπερ Κατερίνα στα νιάτα μου, τώρα θα διαβάσω;

2. καλά, πόσο καμμένοι είναι οι σερλοκοπαρακολουθητές; τους έβγαλαν βιντεάκι συνολικού χρόνου επτά λεπτών και τσακίστηκαν να το κατεβάσουν! ούτε το λοστ στις δόξες του ένα πράμα..

 3. το Χριστουγεννιάτικο γεύμα μου περιελάμβανε διπλάσια ποσότητα ανάλατων ηλιόσπορων, από της καθημερινής!
η ποσότητα του καφέ, παραμένει η ίδια..


 4. It's Always Sunny in Philadelphia
“But I’m healthy besides the diabetes?”
#FatMac


5. "μαμά, κάνει ένα κρύο έξωωω!!!"
"ξεκούμπωτη ήρθες; γιατί παιδί μου;"
"το ξέχασα!"

6. μ' αρέσει πολύ το twitter. μπαίνω μια στο τόσο να τσεκάρω και διαβάζω τα καθέκαστα. μέχρι και την ώρα που χέζουν γράφουν, με εκτενείς αναφορές στο μέγεθος, υφή και χρώμα του προϊόντος που παράγουν! μεγαλείο!!

7. αχ.. πως μ' αρέσουν οι (αμπελο)φιλοσοφίες των διανοούμενων κυρουλίων (αρσενικών - θηλυκών) στο φβ!! κάθομαι ως χάνος με το στόμα ανοιχτό και απορώ: πως τα σκέφτονται όλα αυτά; και ΝΑ τα λάικ, ΝΑ τα γαρούφαλα στην πίστα του "τοίχου", ΝΑ κι ο θαμασμός, ο γνήσιος, ο ορίτζιναλ!! υποκλίνομαι..

8. εντάξει, άντε και την πάτησες με το νούμερο ένα βαμπιρο-franchise Twilight Saga.. πόσο καμμένος πρέπει να εισαι για να δεις και το νούμερο δύο;
ακατοίκητοοοοο....
οοοοοοοοοοοοοοοοοοοοο....

9. okay or obey?

10. και φτάσαμε και στο δεκάρι!
το άψογο, μακράν όλων, δεκάρι της Ραφαηλίας:

έρχεται το Ραφάκι
"βρε μαμά, θα σε πονέσουν τα μάτια σου"
"άστ' αυτά! αν ενδιαφέρεσαι να ρθεις να μου τρίψεις τα πόδια! αλλά σιγά μην έρθεις! έρχεσαι;"
"όχι. αλλά μη κάθεσαι πολύ στον υπολογιστή, θα σε πονέσουν τα μάτια σου!"
"δεν πειράζει. πολλά με πονάνε στη ζωή μου!"
"έλα βρε μαμά, μη λες τέτοια! είσαι ένας πολύ πετυχημένος άνθρωπος, που έζησε τα χρόνια του!!"
....................................

οι επόμενες γκρίνιες

.. του χρόνου

Ευχές, γιορτές και dashboard

 

στην αρχή έκλεισα τα σχόλια.

σχολίαζα όμως στους φίλους.

έπειτα, έπαψα να σχολιάζω.

εξακολουθούσα όμως να διαβάζω τους φίλους.

σήμερα, ήρθε η ώρα να καταργήσω το dashboard.

θα εξακολουθήσω όμως να διαβάζω τους φίλους

-απλά δεν θα φαίνομαι.

να είστε καλά

να περάσετε όμορφα Χριστούγεννα

καλές γιορτές

πάντα με χαμόγελα

πάντα με υγεία.

Χρόνια Πολλά!

Delete

"διέγραψα με μεγάλη ευκολία σχέσεις παλιές
-γιατί η ανοχή μου είναι πλέον μηδενική"
έγραψα στην προηγούμενη ανάρτηση
κι έφτασα να κλείσω μισό αιώνα για να μπορέσω να το κάνω

-μάλιστα, με μεγάλη ευχαρίστηση.

είτε λοιπόν η αιτία, είναι η αγένεια
είτε η -έστω, κατ' εμέ- προδοσία
είτε η συνεχόμενη παραβίαση των ορίων μου
είτε απλά για λόγους α ι σ θ η τ ι κ ή ς

πλέον
πατάω "delete" σφυρίζοντας
χωρίς καν να το πολυσκεφτώ.

λογικό - παράλογο, εμένα μου φτάνει!

"πήγαινε να παίξεις αλλού" μουρμουράω "γέρασα πια, δεν κάνω την υπομονή που έκανα -η οποία μεταξύ μας ήταν εντελώς βλακώδης!"

έτσι συνεχίζω, εξακολουθώντας να σφυρίζω παράφωνα το swing from paris, το οποίο παρεμπιπτόνως ακούμε ακριβώς αυτή τη στιγμή.

(δεν θα μιλήσω ξανά για τον Django, υποθέτω πως πλέον, όλοι έχουν βαρεθεί να μ' ακούνε να μιλώ γι' αυτόν, όμως θέλω να πω, πως  φέτος τον Οκτώβριο έγινε το 4ο Django festival Αθήνας -στον πάντα φιλόξενο Βύρωνα)

με τη Gypsy Jazz να ισιώνει την καθημερινότητα μου λοιπόν
με τους ανθρώπους που με αγαπoύν δίπλα μου πάντα
με το χρόνο να περνάει  κάνοντας με λιγότερο ανεκτική
με την αποδοχή στην έλλειψη κατανόησης που έχω πλέον στην ψυχοπαθολογία του άλλου

πήγα στη Νέλλυ:

"εσύ τι λες για όλ' αυτά;" τη ρώτησα, διακόπτοντας την, τήν ώρα που περιποιόταν τα μουστάκια της.
έμεινε ένα λεπτό να σκέφτεται την ερώτηση και μετά απάντησε:

"και οι μαλάκες, άνθρωποι είναι"
..............................................

όμως,
όπως λέει και το τραγούδι:
"life is bare gloom and misery everywhere"

γιατί να κάνω τη δική μου ζωή, πιο bare, πιο gloom, πιο misery εν τέλει;

απλά,

πατάω το κουμπί..

Γιορτές

οι γιορτές μια ανάσα μακριά.

πάει..
ούτε κι αυτή τη χρονιά έφυγα, ούτε κι αυτή τη χρονιά έπαιξα street jazz με τους Hibi★Chazz-K

-στη Shibuya, στο Ueno Park, στη Σταδίου..

  

όμως,
στόλισα όπως ήθελα το δικό μου δωμάτιο

-"έλα ρε μαμά, στόλισμα το λες εσύ αυτό;"
"γιατί; κοίτα πως χαίρεται ο Dexter!"

άφησα το Ραφάκι να διακοσμήσει το υπόλοιπο σπίτι όπως ακριβώς ήθελε: φωτάκια, δέντρο, χιονόμπαλες, τάρανδοι· παντού
-"σάς αρέσει;"
"τρελλά αγάπη μου, τρελλά!"

κατέβασα τους επτά τόμους του Μαύρου Πύργου να έχω να διαβάζω στη διάρκεια των διακοπών
-αν και η κριτική στον Tolkin στην εισαγωγή μ' έκανε να μουρμουράω όλη μέρα "παπάρια-μάντολες" δίνοντας το κακό παράδειγμα και αναγκάζοντας το Χρόνη να μού κάνει παρατήρηση: δεν μιλάει μια κυρία έτσι!
"δεν είμαι κυρία!"
"και τι είσαι;"
"κύριος!"

έπαιξα την εισαγωγή των riders on the storm με τη φανταστική μου κιθάρα στην κουζίνα την ώρα που μαγείρευα κάνοντας το Ραφάκι να σκάσει στα γέλια
-"μαμά, είσαι πολύ γελοία"
"αστεία εννοείς, ε;"
"αστεία, γελοία.."

πήγαμε βόλτα με τα παιδιά και το μωρό (μας) κι όλα ήταν όπως παλιά..
σχεδόν
-το Ελενάκι με μωρό..
το μωρό με μωρό..
α γ ά π η-

διάβασα ξανά Salinger
-γιατί μέσα μου είμαι ακόμα δεκάξι

έβαλα τα όρια μου για μια ακόμα φορά
-γιατί το κάνω κάθε τέλος του χρόνου

διέγραψα με μεγάλη ευκολία σχέσεις παλιές
-γιατί η ανοχή μου είναι πλέον μηδενική

και εν τέλει κανόνισα
του χρόνου να παίξω -οπωσδήποτε- με τους Hibi
-έστω μόνο τον Englishman: 

κι αυτό μου φτάνει.
ίσως γιατί,
πάνω απ' όλα

i'm an allien
i'm a legal allien

όπως πολύ σωστά
υποψιάζονται

όλοι..

.........................

και όλα γίνονται
με τις Γιορτές
σε απόσταση

αναπνοής!

............................................

να συμπληρώσω πως ακούμε Django

γιατί οι παλιές αγάπες

μένουν πάντα καινούριες

και δη

τις γιορτές!

Quiz: τι είναι;

αυτό είναι ένα αυτοκίνητο του οποίου οι επιβάτες κάθονται ακριβώς δίπλα· χαζεύουν, συζητάνε, τρώνε ένα τοστ;

ή μήπως έχουν πάει για ψώνια κι ο οδηγός ξάπλωσε στο μπροστινό κάθισμα, να ξεκουραστεί μέχρι να γυρίσουν;

υπάρχει περίπτωση να είναι η καινούρια ρομαντική διαφήμιση ενός γαλάζιου αυτοκινήτου, κάποιο φθινοπωρινό απόγευμα στο αεροδρόμιο;

ή ίσως έγινε ένας μεγάλος σεισμός και πανικόβλητοι οι άνθρωποι το άφησαν στην τύχη του κι έφυγαν άρον άρον;


και όμως όχι..
τίποτα απ' αυτά δεν συνέβη.. ούτε καταστροφή, ούτε διάλειμμα, ούτε ξένοιαστες παρέες και κουρασμένοι οδηγοί..

αυτό είναι το δικό μας αυτοκίνητο, το οποίο εμείς ξεχάσαμε με την πόρτα ανοιχτή όσο ψωνίζαμε και πίναμε καφέ στο ικέα -για τουλάχιστον δύο ώρες.

όταν επιστρέψαμε δεν πιστεύαμε στα μάτια μας!

κι ύστερα σου λένε,

φταίει ο κλέφτης..

Μια συνηθισμένη μέρα

ενώ γυμνάζομαι στον αεροπερπατητή:

1. βλέπω -ξανά- scrubs και γελάω με τα ίδια αστεία στις ίδιες ακριβώς σκηνές που γελούσα παλιά
-κι όλα τα ίδια μένουν;

2. όταν τελειώνει το επεισόδιο των scrubs, το "γυρίζω" στην τηλεόραση. αμέσως διαπιστώνω πως φοράω τα ίδια ακριβώς μποτάκια με τον Πέτρο Κωστόπουλο
-κάνε μου λιγάκι "κλικ!"

3. παρακολουθώ για πολλοστή φορά το διαφημιστικό του pretty bra όπου μεταξύ άλλων, πρωταγωνιστεί η γνωστή συγκάτοικος-lamogialand με τις συμμαθήτριες της
-"πραγματικά! σαν το βρίδι βρα, δεν υπάρχει άλλο!"
(κι εδώ το βιντεάκι aka έργο τέχνης)

4. από τα γέλια κοντεύω να πέσω από τον αεροπερπατητή. θεωρώντας πως κι αυτό είναι ένα είδος γυμναστικής, κόβω πέντε λεπτά απ' το καθιερωμένο πρόγραμμα
-κουκουρούκου Μυταλάκη, κουκουρούκου!

5. την ώρα που γυμνάζομαι, με θυμούνται όλοι. έτσι, κάθε δυο λεπτά χτυπάει το τηλέφωνο κι απαντώ λαχανιασμένη, δίχως ίχνος της γνωστής σοβαρότητας που με διακρίνει
-"εγώ τα λατρεύω τα σαμπό σου!"
  "γελοία δεν είναι;"
  "όχι βρε μαμά! δε μοιάζεις με κλόουν! ωραία είναι!"

6. κάθε τόσο κοιτάζω το ρολόι για να διαπιστώσω άλλη μια φορά, πόσους αιώνες κάνει να εκτελέσει ένα πλήρη κύκλο ο λεπτοδείκτης!
-άχρηστα τραγούδια που μαράθηκαν
άχρηστα ρολόγια που σταμάτησαν

7. έχω την Ακκα μόνιμο θαυμαστή. μόλις ανεβώ στο μηχάνημα, τσακίζεται να έρθει να με καμαρώσει. τσακίζεται να έρθει να με εμψυχώσει κουνώντας τα μουστάκια, σπανίως δε τα μπροστινά της πόδια ή την ουρά
-run Forrest run!

8. "τώρα που παντρεύεσαι σου το λέω άλλη μια πως σ' αγαπάω" τραγουδάω όταν έχουν τελειώσει τα scrubs, έχει τελειώσει η υπομονή (μου) με το πρόγραμμα της τηλεόρασης, αλλά δεν έχει τελειώσει ακόμα η ώρα της γυμναστικής
-ρατω ουπ βεντρεσεπα ουσ οτ ολε λια αμι ασπαγαω


9. "daydreamer" είναι ο τυπάκος των scrubs, "ονειροπαρμένος" αντίστοιχα ο δικός μας Βουτσάς, εγώ  πάλι, άκρως προσγειωμένη και λογική, πατάω γερά στα πεντάλ του αεροπερπατητή και όνειρα δεν κάνω!

-όμως υπάρχει περίπτωση, με την πολλή γυμναστική να μεταλλαχθώ σε wonder woman;


 10. γυμνάζομαι πολύ, ατέλειωτα, αδυσώπητα! τα τελευταία τρία χρόνια σε βάση καθημερινή! βρέξει-χιονίσει ανεβαίνω στο μηχάνημα αποφασιστικά, γενναία, αθλητικά! σκέφτομαι όμως μήπως είναι υπερβολή, σκέφτομαι όμως μήπως θάπρεπε να ελαττώσω λίγο το χρόνο; καταλήγω πως ναι, μάλλον αυτό θα κάνω και μάλιστα στο άμεσο μέλλον
-γιατί όπως και να το κάνουμε, αυτή η μισή ώρα της γυμναστικής, δεν περνάει με τίποτα!

Χρόνια Ευλογημένα, Χρόνια Πολλά!

 

-όταν τα μωρά μας κάνουν τα δικά τους μωρά

-όταν τα καινούρια μωρά πριν πάρουν καν την πρώτη τους ανάσα

γίνονται πολυαγαπημένα

-όταν τα πολυαγαπημένα μουρμουράνε "μα-μα"  

 και δυσκολεύεσαι να καταλάβεις

πως "μαμά" είναι το κοριτσάκι με τα σγουρά που μέχρι χτες χοροπηδούσε στο κρεββάτι

και πόσο γρήγορα περνάει ο καιρός..

 πριν ένα χρόνο η Ελένη μας πήρε αγκαλιά ένα υπέροχο βρέφος

που σήμερα τη λέει "μα-μα"

πριν ένα χρόνο ακριβώς!

σήμερα, στα πρώτα της γενέθλια

ευχόμαστε ολόκαρδα:

ευλογημένη να είναι πάντα η Μαριλέττα μας

υγεία να 'χει ψυχή και σώμα

ευχόμαστε ολόκαρδα:

με το ίδιο πείσμα της μαμάς της να πορεύεται

με την ίδια χαρά να γελάει

 να χαμογελάει 

στις δυσκολίες της ζωής

όταν πέφτει, εύκολα να σηκώνεται

όπως ακριβώς κάνει τώρα 

που μπουσουλάει!

στο πιο μικρό μωρό της οικογένειας λοιπόν

στο πρώτο μας εγγόνι

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ!

Τα παλιά μου σαμπό

σαμπό αντί για παντόφλες.
εδώ και πολλά πολλά χρόνια.

έχουν περάσει απ' τα χέρια ή μάλλον απ' τα πόδια μου, όλων των ειδών τα σαμπό, όλων των ειδών οι μάρκες και όλα με το ίδιο απαράλλαχτο μπλε.
βαρέθηκα κι έτσι, το τελευταίο ζευγάρι, το προτίμησα άσπρο.

βλακεία: με τη σκληρή χρήση άρχισε να φεύγει το δέρμα και λίγο λίγο να καταστρέφεται.

αφού όμως αυτή ήταν η μόνη απώλεια, αποφάσισα να μη τα πετάξω, να δοκιμάσω να τα "επισκευάσω".
έτσι, πήρα βερνίκι και ένα κόκκινο  μαρκαδόρο της Ραφαηλίας και ..έδρασα.

το αποτέλεσμα; αμφίβολο.
τα φόρεσα την πρώτη μέρα,
τα φόρεσα τη δεύτερη
την τρίτη φώναξα το Ραφάκι.

της έδειξα το αριστούργημα και τη ρώτησα:

"βρε αγάπη μου, για πες, φοριούνται; ή είναι μαύρο χάλι;"
"είναι πολύ ωραία μαμά!" ενθουσιάστηκε
"αλήθεια το λες ή για να μη με στεναχωρήσεις.."
"εγώ τα λατρεύω τα σαμπό σου!"
"γελοία δεν είναι;"
"όχι βρε μαμά! δε μοιάζεις με κλόουν! ωραία είναι!"
...........................................

την άλλη μέρα παρήγγειλα καινούρια.

τα άσπρα, τα καλλιτεχνικά, τα φοράει πια η Ραφαηλία -που τα λατρεύει.
και τι όμορφα που είναι στα δικά της ποδαράκια
εν τέλει

-όνειρο!

Παιχνίδι (ξανά;)

πριν λίγες μέρες, η τρελοτουρίστρια με κάλεσε σε μπλογκοπαίχνιδο.
δεν παίζω πια κι έχουν περάσει χρόνια από τότε που συμμετείχα σε κάποιο παιχνίδι, όμως, για χάρη του παλιού καιρού και μιας ιδιαίτερης συμπάθειας στην τρελοτουρίστρια (γενικώς στην τρελοτουρ.. οικογένεια) θέλω να αφιερώσω ένα από τα παιχνίδια που παίζαμε τότε.
Μάιος του 07.
και τι άλλο;
το -μάλλον- έξοχο, ερωτηματολόγιο του Proust.


9.5.07
Το ερωτηματολόγιο του Proust

με κάλεσαν στο Προυστ - ερωτηματολόγιο.

προς το παρόν παίζω ακόμα μπλογκοπαίχνιδα κι ομολογώ πως σ' αυτό συγκεκριμένα διασκέδασα -αν και σε ορισμένες ερωτήσεις, δυσκολεύτηκα να απαντήσω.

σ' αυτήν πχ "με ποιον ταυτίζεσαι;" ακόμα..

ορίστε λοιπόν:

1. η απόλυτη ευτυχία για σας είναι;
να είμαστε όλοι καλά.

2. τι σας κάνει να σηκώνεστε το πρωί;
η Ραφαηλία. έρχεται τρέχοντας στο κρεββάτι μου και μου δίνει ένα προσεκτικό φιλί.

3. η τελευταία φορά που ξεσπάσατε σε γέλια;
δεν γελάω έτσι πια. δηλαδή είχα πραγματικά πολύ καιρό, αλλά τελευταία η Ελένη με παρασύρει στο δικό της γέλιο και βρίσκομαι ξαφνικά χρόνια πίσω μαζί της.

4. το βασικό γνώρισμα του χαρακτήρα σας είναι;
εντιμότητα.

5. το βασικό ελάττωμά σας;
δεν έχω υπομονή.

6. σε ποια λάθη δείχνετε τη μεγαλύτερη επιείκεια;
σε όποια δεν σχετίζονται με προδοσία.

7. με ποια ιστορική προσωπικότητα ταυτίζεστε περισσότερο;
με του παιδιού που έβαλε το μήλο στο κεφάλι του ο Γουλιέλμος Τέλλος.

8. ποιοι είναι οι ήρωες σας σήμερα;
η Πολυάννα.

9. το αγαπημένο σας ταξίδι;
Σίφνος-Μήλος-Σέριφος το '85 με τον Χρόνη και μια πορτοκαλί σκηνή.

10. οι αγαπημένοι σας συγγραφείς;
Χένρι Τζέιμς, Λίζα Αλθερ, Ουμπέρτο Εκο, Μαρκ Τουειν, Τόλκιν, Ντίκενς, Μυριβήλης, Ιωάννα Καρατζαφέρη, Μανόλης Αναγνωστάκης ..

11. ποια αρετή προτιμάτε σε έναν άντρα;
το χιούμορ

12. .... και σε μια γυναίκα;
το χιούμορ

13. ο αγαπημένος σας συνθέτης;
Django Reinhardt, Χατζιδάκις, Σπανουδάκης, Cohen

14. το τραγούδι που σφυρίζετε κάνοντας ντους;
πες μου μια λέξη, αυτή τη μόνη λέξη
σε λίγο πια θα φέξει, θα 'ρθει η χλωμή αυγή..

15. το βιβλίο που σας σημάδεψε;
ο αφρός των ημερών του Μπορίς Βιαν

16. η ταινία που σας σημάδεψε;
Next Stop Wonderland. 

17. ο αγαπημένος σας ζωγράφος;
Van Gogh. τα ηλιοτρόπια του.

18. το αγαπημένο σας χρώμα;
 το μαύρο.

19. ποια θεωρείτε ως τη μεγαλύτερη επιτυχία σας;
το ότι όσο άσχημα και να ήμουν, γι' αυτούς που με χρειάζονταν βρισκόμουν πάντα δίπλα.

20. το αγαπημένο σας ποτό;
 πράσινο τσάι.

21. για ποιο πράγμα μετανιώνετε περισσότερο;
παίρνω πολλά πράγματα προσωπικά.

22. τι απεχθάνεστε περισσότερο απ' όλα;
την κακοήθεια.

23. όταν δεν γράφετε, ποια είναι η αγαπημένη σας ασχολία;
διάβασμα, ταινίες, σειρές, ηλιόσποροι, πράσινο τσάι

24. ο μεγαλύτερος φόβος σας;
να πάθει κάποιος από τους αγαπημένους (μου) κάτι άσχημο.

25. σε ποια περίπτωση επιλέγετε να πείτε ψέματα;
έχω τέτοιες ενοχές όταν λέω κάποιο ψέμμα, που θα πρέπει να είναι εντελώς απαραίτητο να ειπωθεί, για να κάνω κάτι τέτοιο.

26. ποιο είναι το μόττο σας;
όλα έχουν ένα τίμημα.

27. πώς θα επιθυμούσατε να πεθάνετε;
σε μεγάλη ηλικία, στο κρεββάτι μου και να 'ναι γύρω τα παιδιά, τα εγγόνια κι όλη μου η οικογένεια. να διηγούνται χαμηλόφωνα παλιές ιστορίες, κάπου κάπου να γελάνε σιγανά και στα πόδια του κρεββατιού να στέκεται η πολυαγαπημένη μου μητέρα. να μου χαμογελά και να μου λέει "έλα αγάπη μου, ήρθε η ώρα". 
έτσι..

28. εάν συνέβαινε να συναντήσετε τον Θεό, τι θα θέλατε να σας πει;
πολλά έκανες, αλλά ήταν ελαφρά. πήγαινε στους γονείς και στους παππούδες σου και σ' όποια ευλογία ονειρευόσουνα στη γη.

29. σε ποια πνευματική κατάσταση βρίσκεστε αυτόν τον καιρό;
αγχωμένη και τρελλαμένη ως συνήθως.
αντιμετωπίζομαι όμως εύκολα..

............................................

η συγκεκριμένη Ισημερία απ' τα παλιά, εδώ

Τα γενέθλια μου κι ο Patrick

στα γενέθλια μου, μόλις χτες.

έρχεται το Ραφάκι απ' το σχολείο χαρούμενο, καταχαρούμενο, κρατώντας μια μεγάλη πλαστική σακούλα στην αγκαλιά της.

ακόμα φορτωμένη με τη σχολική τσάντα, προτού καν τη βγάλει, μου δίνει τη σακούλα ακτινοβολώντας: Χρόνια Πολλά μαμά!!

αγκαλιάζω το μωρό μου και την κρατώ σφιχτά!
τη φιλάω δυο και τρεις και σαραντατρείς φορές κι ανοίγω τη σακούλα.

μέσα έχει μια pepsi max (εδώ υπάρχει ένας έρωτας μεγάλος) κι ένα δεματάκι τυλιγμένο.

αρχίζω ξανά τα φιλιά "μα βρε αγάπη μου, η pepsi ήταν αρκετή, μού πήρες κι άλλο δώρο;" ανοίγω το δεματάκι, βγάζω μια καρτούλα (Χρόνια Πολλά Μανούλα να τα εκατοστήσεις) και μια πολύ όμορφη, μπορντώ ατζέντα του 2014.

"υπέροχη, υπέροχη! έλα δω!"
την τραβώ κοντά μου και την αγκαλιάζω ξανά
"σ' αρέσει μαμά;"
"τρελά! την ερωτεύτηκα τρελά!"
"ωραία! γιατί είχε πολλά χρώματα, αλλά εγώ διάλεξα αυτό που νομίζω πως θα σ' αρέσει περισσότερο. τα ροζ πχ δε σ' αρέσουν καθόλου!"
"εννοείται! είναι πολύ όμορφο δώρο μωρό μου και σ' ευχαριστώ ξανά! δεν έχω πάρει τίποτα ωραιότερο στη ζωή μου!"
"αλήθεια;"
"αλήθεια! να, θα τη βάλω στο γραφείο μου και θα τη βλέπω να χαίρομαι"
"ωραία!" χαμογελάει ικανοποιημένο το Ραφάκι
"γιατί μωρό μου, δεν κρατάω ατζέντα πια. τα περνάω όλα στο ημερολόγιο του google και τα συγχρονίζω με το κινητό. όμως, είναι ένα υπέροχο διακοσμητικό"
"εντάξει μαμά" είπε και πλήρως ικανοποιημένη πήγε στο δωμάτιο της.

μισή ώρα μετά, μού ήρθε η έμπνευση!
παίρνω την ατζέντα και πάω στη Ραφαηλία.
"Ραφάκι, άκου τι σκέφτηκα!
πάρτην εσύ. με τον καινούριο χρόνο, θα γράφεις αυτά που θες να κάνεις, τις σκέψεις, τις προσδοκίες, τα παράπονα, τις δουλειές σου, όλα, όλα! και μετά από ένα χρόνο, θα μου την επιστρέψεις. αυτό είναι το τέλειο δώρο! ένας καταγεγραμμένος χρόνος απ' τη ζωή και τα όνειρα σου!|

έμεινε με το στόμα ανοιχτό από το θαυμασμό!
"μαμά! μπράβο μαμά! είναι σαν ταινία!"
"σ' αρέσει, ε;"
"πολύ! κι όταν πεθάνεις, θα γράψω "σήμερα στεναχωρήθηκα πολύ!" και το βράδυ θα έρθεις εσύ σα φάντασμα και θα την πάρεις!"
"να σου πω, ΕΝΑ χρόνο θα γράφεις! έχεις την εντύπωση πως θα πεθάνω σ' ένα χρόνο;"

"δεν ξέρω βρε μαμά μου! εσύ κάθε μέρα λες συνέχεια "πότε θα πεθάνω να ησυχάσω!"
.........................................................................

κι αυτό ήταν ένα μέρος από τα χτεσινά μου γενέθλια.

εγώ ως μελλοντικός Patrick Swayze στο Ghost κι η Ραφαηλία ως μέλλουσα πικραμένη  Demi Moore.

"προλήψεις και δεισιδαιμονίες" κοροϊδεύω, αλλά μεταξύ μας, όχι κι ότι είμαι εντελώς ήσυχη, ε;
αυτές οι lacta τις προάλλες στον Παράδεισο κι ο πρόσφατος Patrick χτες, όλο με κάνουν να κοιτάζω συνεχώς πίσω απ' τον ώμο μου!

βρε, λέτε να μην τα εκατοστήσω τελικά;

Lacta στον Παράδεισο

"να σου πω κάτι Ραφαηλία;"
"τι, μαμά;"
"βαρέθηκα!"
"ποιο πράμα;"
"τον διαβήτη! βαρέθηκα σου λέω!"
"ε, καλά, μη στεναχωριέσαι! όταν πεθάνεις θα τρως σοκολάτες!"
"που βρε; στην κάσα;"
"όχι μαμά μου! στον Παράδεισο.."

Pat!

τσακώνομαι με το Ραφάκι τελευταία, τσακώνομαι, πως τσακώνομαι!
έχει μπει για τα καλά στην εφηβεία κι είναι όλο αντίδραση, επανάσταση και -όπως έλεγε η γιαγιά μου- μόνιμο πνεύμα αντιλογίας!

μαύρο εγώ; άσπρο εκείνη.
ησυχία εγώ; φασαρία εκείνη.
συμβουλές εγώ; απαξίωση εκείνη.

κι έτσι, ακολουθούμε σταθερά το πρωτόκολλο:
παρατηρήσεις (εκ μέρους μου)
"γράψιμο" (εκ μέρους της)
φωνές (εκ μέρους μου)
"γράψιμο" ξανά (εκ μέρους της)
όλοι οι χρόνοι του ρήματος "γκαρίζω" εκ μέρους μου
"ουφ, καλά μαμά" συγκαταβατικά εκ μέρους της.

σήμερα το πρωί, η ίδια ακριβώς επανάληψη.
ακούω το Ραφάκι στο μπάνιο να ψάχνει, να ψάχνει και τελειωμό να μην έχει αυτό το ψάξιμο!
η ώρα να περνάει, να πρέπει να φύγει για το σχολείο, όμως όσο αγχώνομαι εγώ, τόσο χαλαρώνει εκείνη.

"συντόμευε παιδί μου, περνάει η ώρα"
"τελειώνω"
"τι ψάχνεις τόση ώρα;"
"κοκκαλάκι"
"αφού τα πετάς από δω κι από κει, που να τα βρεις όταν τα χρειάζεσαι.."
"δεν τα πετάω"
"πως δεν τα πετάς; χτες μόλις μάζεψα ένα από το πάτωμα"
"δεν τα πετάω"
"κι αυτά που βρίσκω εγώ, μόνα τους πέφτουν;"
"δεν τα πετάω"

φουντώνω, κοκκινίζω κι αρχίζω να φωνάζω.
ευφημισμός το "φωνάζω", λογικά πρέπει να ακούγομαι μέχρι τον Αρη!
στον πλανήτη της Ραφαηλίας όμως, δεν φτάνει η φωνή μου, είμαι σίγουρη!

έχοντας βρει κοκκαλάκι, δοκιμάζει διάφορες κομμώσεις, αδιαφορώντας πλέον για ο,τιδήποτε.

"άντε τέλειωνε! μετά θα 'σαι μες το άγχος και θα τρέχεις"
"μπαα, δεν έχω άγχος"

ξαναφουντώνω
"έχω εγώ άγχος για σένα βρε! άντε τέλειωνε! θ' αργήσεις!"

"μουρ μουρ μουρ" εγώ
βαθιά σιωπή αυτή.
στο τέλος με πιάνει το παράπονο.

κι αυτό το παράπονο, είναι το μόνο που τη βγάζει απ' τον κόσμο της, το μόνο που την αγγίζει βαθιά.

έρχεται κοντά μου:
"έλα βρε μαμά μου, τώρα.."
"τι έλα; που κοιμήθηκες παιδί και ξύπνησες καλικάντζαρος; τι γλώσσα είναι αυτή που βγάζεις;"

με κοιτάζει και μετά δείχνοντας τον εαυτό της, μιλάει δυνατά:
"εφηβεία!"

την κοιτάζω κι εγώ και μετά δείχνοντας τον εαυτό μου, μιλάω εξίσου δυνατά:
"κλιμακτήριος!"
.................................................

πως λέγεται είπαμε η ισοπαλία στο σκάκι;

πατ!

Απλά μαθήματα οικιακής οικονομίας

"Ραφαηλίααα"
"ναι;"
"ανακάτεψε το φαί"
"ok"

(μετά από λίγο)

"τι εννοείς να τ' ανακατέψω;"
"πήγαινε στην κουζίνα, πάρε ένα κουτάλι, σήκωσε το καπάκι της κατσαρόλας κι ανακάτεψε το φακόρυζο!"
"με τι κουτάλι;"
"με τι κουτάλι; με το φτυαράκι που έχεις για την παραλία!"
"ορίστε;"
"μ' ένα κουτάλι κανονικό παιδί μου!"

σε δυο λεπτά έρχεται κρατώντας μια ξύλινη κουτάλα.

"μ' αυτό;"
"όχι βέβαια! πάρε βρε αγάπη μου ένα απλό κουτάλι της σούπας κι ανακάτευε!"
"καλά"

φεύγει.
μετά από λίγο ακούγεται ξανά:

"δεν μπορώ! καίει!"

αναστενάζω:
"άστο. σηκώνομαι.."
..............................................

έτσι,
μετά το μάθημα "πως ανακατεύουμε το φακόρυζο"
ακολουθεί το "μακαρόνια με σάλτσα: σκέφτομαι και γράφω!"

και για πτυχίο οπωσδήποτε,
τίποτα λιγότερο από πατάτες!

(εννοείται
βραστές..)

To fb κι εγώ aka τι γράφω στον τοίχο

"μετά το φορμάτ έμεινα η μισή!

αναρωτιέμαι.. αυτός ο Τάπερμαν.. τι να 'γινε..

τα κατάφερα κι έσβυσα ΟΛΕΣ τις φωτογραφίες μου! τόσο ηλίθια πια; εμβόλιο υπάρχει;

ποιητής εκ του προχείρου που 'χει τη μορφή του χοίρου!! τι διαβάζουν τα δόλια μου ματάκια και δεν πέφτουν..

ποιος θυμάται τον Ράιχ και τον Ανθρωπάκο του; γιατί έχω την εντύπωση πως πλέον τον συναντώ καθημερινά;

διαπίστωση: μόλις λέω σε κάποιον πως έχω διαβήτη, σπεύδει να με πληροφορήσει πως ο τάδε συγγενής του, πέθανε από αυτό ακριβώς! σήμερα, το πληροφορήθηκα εκ νέου..

το έχω ερωτευτεί το tardis! πότε θα μπω μέσα και θα με χάσετε..

αυτός ο τζάμπα-κόπος είναι χειρότερος κι από τον τζάμπα-μάγκα..

το memento μάλλον για άσκηση νεύρων προοριζόταν..
ε, το πέτυχε απόλυτα! εύγε του!!

κι εκείνη η angelina jolie aka gollum πως άφησε τον billy bob thornton για τον brad pitt.. περί ορέξεως θα μου πεις.. χειλόπιτα

πολύ περισσότερο γουστάρω τη βουρκωμένη Δευτέρα της Ροδά (αγαπάμε τρελά τόσο τις Δευτέρες όσο και την κυρία Ροδά) από το βουγιουκλακίσιο νιανιανια Κυριακή γιορτή και σχόλη..

ξύπνησα μ' ένα αίσθημα χαράς κι αναρωτιόμουν τι έχει συμβεί, όταν θυμήθηκα: βρε! ρούταρα το κινητό και τώρα έχω ώρες ολόκληρες σκαλίσματος μπροστά μου!!

«Οι δρόμοι ανοιχτοί.
Οι ταβέρνες φίσκα.
Σήμερα το θέλει η μέρα
Μπακαλιάρο-σκορδαλιά.
Κυάλια κρεμασμένα
Σημαιάκια λιγδιασμένα.
Βαράει και ο ήλιος
και η σκορδαλιά.
Μια σκατόμυγα στο μάτι του παιδιού
μετά την παρέλαση. 25 Μαρτίου 77.»
(από τη συλλογή, Τρία κλικ αριστερά)

η Γώγου ποιήτρια!! άσε μας ρε φίλε..

ένας εγκέφαλος ειν' αυτός: κράσαρε! πάω να κάνω γυμναστική, μη κρασάρει κι ο διαβήτης.

"η καρδιά πονάει όταν ψηλώνει" τραγουδάει η νέα ποιοτικιά τραγουδίστρια.
και που να δεις αγάπη μου, όταν παχαίνει πως κάνει..

μαγειρεύω και το ράδιο παίζει. κάποια στιγμή βάζει το γνωστό από τη γιουροβίζιον "μάθημα σολφέζ". τ' ακούει το Ραφάκι και της εξηγώ την ιστορία του συγκεκριμένου τραγουδιού. αυτή εξακολουθεί ν' ακούει αφηρημένα το ρεφρέν (αβάντι ντο φα φα φα) και ρωτάει "μαμά, τι γλώσσα είναι;"

η αιώνια λιακάδα ενός καθαρού εντέρου ή ενός καθαρού μυαλού;

τα άρτι αποκτηθέντα μποτάκια μου, στοίχισαν σχεδόν φτηνότερα από τα panadol cold and flue..
καθένα τους θεραπεύει διαφορετικές ιώσεις..

σήμερα θα κάνω το εξαιρετικά δύσκολο και πολύπλοκο φαγητό: ψάρι στα μικροκύματα..
εκτός του ότι είμαι άριστη νοικοκυρά είμαι και εξαιρετική μαγείρισσα..
πάω να το ετοιμάσω..

η ζωή όπως την ξέραμε, έχει τελειώσει πια..
μόνο τ' αγαπημένα τραγούδια έμειναν για να μας τη θυμίζουν

όταν βλέπω τον κάθε ΑΣΧΕΤΟ να έχει άποψη για τον Αγγελόπουλο, ΤΡΕΛΑΙΝΟΜΑΙ!

μέσα απ' τα παράθυρα, φαίνεται η Ανοιξη!
έξω, δεν έχω βγει..

μόνο όποιος δεν έχει διαβάσει πολύ στη ζωή του, εξακολουθεί και σολάρει με κορώνες τύπου "βιβλίο=πέντε αισθήσεις"!
με τις υγείες σου, μπορείς πάντα να χρησιμοποιήσεις τα φύλλα του και για να σκουπιστείς! αυτό που το πας; ΕΚΤΗ αίσθηση..

τελικά κι η ανοησία έχει τη θέση της σ' αυτή τη ζωή.. χάρη στην πατάτα της "πολίτικης κουζίνας" ξαναβρήκα την Τώνια Μαρκετάκη! μερικές φορές και τα σουτζουκάκια -έστω άθελα τους- οδηγούν στην Τέχνη..

γαμώτο! βλέπω εδώ τις κυρίες της ηλικίας μου, αξιοπρεπείς, να ανταλλάσουν αβρές φιλοφρονήσεις, να παραθέτουν φωτογραφίες με ακρογιαλιές - δειλινά, να βάζουν βιντεάκια με τριαντάφυλλα και ρομαντικές καταστάσεις κι εγώ.. σαν τον Μαύρο Πήτ ένα πράμα!!!

όσο πιο αστοιχείωτος είσαι, τόσο πιο εύκολη έχεις την απαξίωση..

ψάχνοντας να βρω βιβλία να κατεβάσω: nope, ευχαριστώ, δεν πρόκειται να πάρω. νεοέλληνες (εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων εννοείται) δεν διαβάζω πλέον.
ειδικά εκείνα τα αριστουργήματα, όπου συγγραφείς είναι θλιμμένες κυρίες, με φωτογραφίες κυκλαμίνων στα εξώφυλλα, ομίχλες και αναστεναγμούς στα εσώφυλλα.
βρεε τι πάθαμε!!"
...................................................................



(γιατί και το fb είναι στη ζωή μου 
aka παρ' το σπρέι σου και έλα)   

Χαρμάνης κι άφραγκος

 

ο τελευταίος των Ζορμπάδων, ήταν ο Zorba "The Freak''. και πριν από μισή δεκαετία, ανέβηκε στο αλογάκι του, φόρεσε το καπελάκι του, είπε στην κοινωνία: "καμπόυ, ξεκαμπόυ και σου γαμώ το σόι'', και μετά γύρισε προς τα μας και είπε: "see you later alligators!!!, άντε και καλή τύχη μάγκες... εγώ πάω να βρω τη μανούλα μου''.
Δημήτρης Πουλικάκος

ακούω Παυλάκη.
τραγουδάω Παυλάκη.
μιλάω στους ταρίφες για τον Παυλάκη

-κόλλημα.

"στο δρόμο οι φάτσες μακρινές είναι και ξένες
και δε γουστάρω να παίρνω μέρος στα κοινά"

δεν θα μπορούσε να ειπωθεί καλύτερα..

μετά τον Παναγιωτόπουλο λοιπόν
τα καλοκαιρινά αναγνώσματα
μετά τον Django και τον Vian
μετά την κούραση του φετεινού καλοκαιριού
τη σκόνη που επικάθεται στους ώμους μου
τις δαχτυλιές σε κάθε είδους καθρέφτη

όχι,
δεν θα μπορούσε να ειπωθεί καλύτερα.

είναι λίγο αστεία -όσο πατάει ένα χαμόγελο- η εμμονή που έχω με τα πολυδιαβασμένα μου.
αφήνω τα καινούρια μουρμουρίζοντας "αργότερα" και πάω γι' άλλη μια φορά στον Dickens και στον Salinger, Αναγνωστάκη, Ασλάνογλου, Rimbaud και Henry James
ενώ πίσω στη σειρά, ανυπόμονες και σηκωμένες στις μύτες των δαχτύλων περιμένουν τη σειρά τους οι αδερφές Bronte, η Lisa Alther, πιο πίσω η Sou Kaoufman κι η Μάρω Δούκα.
κοπέλες..

ακούω λοιπόν τον Παυλάκη
βλέπω παλιούς φίλους
βάζω πλυντήρια πιάτων και ρούχων
απλώνω
-σπανίως σιδερώνω-
ανοίγω την πόρτα
-ευκολότερα την κλείνω-

κι είναι φορές που παρακολουθώ τη ζωή μου καθισμένη απέξω
σαν παρατηρητής.
κι είναι φορές που λες κι είμαι ο Jonathan Safran Foer μπροστά στον τοίχο με τις φωτογραφίες

(θα φορέσω για χάρη σου μωβ)
.........................................

κι όπου γουστάρω πάω
και τρέχει ο άνεμος μπροστά
τον ήλιο ακολουθάω
κι ο μήνας έχει εννιά

όχι,

ποτέ δεν θα μπορούσε να ειπωθεί καλύτερα..

Μπολιβάρ

"Μπολιβάρ κράζω τ' όνομα σου"

τραγουδούσε πολύ παλιά ο Γιώργος Ζωγράφος, σε ποίηση του Νίκου Εγγονόπουλου και μουσική του Νίκου Μαμαγκάκη.


Μπολιβάρ! Μπολιβάρ! Μπολιβάρ!
Κράζω τ’ όνομα σου ξαπλωμένος στην κορφή του βουνού Έρε,
Την πιο ψηλή κορφή της νήσου `Υδρας.
Από `δω η θέα εκτείνεται μαγευτική μέχρι των νήσων του Σαρωνικού, τη Θήβα,
Μέχρι `κει κάτω, πέρα απ’ τη Μονεβασιά, το τρανό Μισίρι, ω Μπολιβάρ!
Αλλά και μέχρι του Παναμά, της Γουατεμάλα, της Νικαράουγα, της Οντούρας, της
Αϊτής, του Σαν Ντομίγκο, της Βολιβίας, της Κολομβίας, του Περού, της
Βενεζουέλας, της Χιλής, της Αργεντινής, της Βραζιλίας, Ουρουγουάη, Παραγουάη, του Ισημερινού,
Ακόμα και του Μεξικού.
Μ’ ένα σκληρό λιθάρι χαράζω τ’ όνομά σου πάνω στην
πέτρα, όπου νά `ρχουνται αργότερα οι άνθρωποι να προσκυνούν.
Μπολιβάρ! Μπολιβάρ! Μπολιβάρ!


μια δουλειά εξαιρετική, ένα άκουσμα που συγκλονίζει ακόμα και σήμερα!
το θυμήθηκα αίφνης ένα πρωί, την ώρα που κατηφορίζαμε το δρόμο με τη Ραφαηλία.

"Μπολιβάρ κράζω τ' όνομα σου" της είπα
και με κοίταξε παραξενεμένη.

"ούτε που έχει ιδέα ποιος είναι ο Μπολιβάρ" σκέφτηκα και άρχισα να της εξηγώ:
"είναι ένα τραγούδι παλιό. πολύ παλιό.
ο τραγουδιστής αναφέρεται στον Μπολιβάρ.."

και η απορία της Ραφαηλίας

"και τι; ο τραγουδιστής κράζει το φίλο του;"
..............................................................

έτσι.
να το θυμάμαι σήμερα να χαμογελώ.
σήμερα, που είναι μια μέρα δύσκολη
-λίγο παραπάνω απ' το κανονικό.

για όλους μας.

(εν τέλει Μπολιβάρ..)

Εφαπτόμενοι κύκλοι -εποχές

τα μεσημέρια star trek
-ενίοτε Doctor Who.

αφήνοντας μια εποχή που μόλις κάνει τον κύκλο της
-όταν πάλι απ' την αρχή ξεκινά.

στο μέσο αυτής της εβδομάδας αλλάζουν πολλά:
τέλος στην ανυπαρξία των ωραρίων
στα ξαφνικά σχέδια της μέρας -πάμε;
στα ελεύθερα απογεύματα
στον ύπνο χάραμα σχεδόν..

σχολείο ξανά.
πρωινά ξυπνήματα
υποχρεώσεις
διάβασμα
και σούρουπο απ' τις πέντε.

καιρός για Dickens και Tolkin -όπως γίνεται πάντα κάθε φθινόπωρο
my precious

καιρός για κάτι άλλο εκτός του Django
και τα απολύτως λατρεμένα ost
................................................
 
"μαμά, να σου πω ένα τραγούδι;"
"για ν' ακούσω!"

χαμογελά, παίρνει ανάσα και ξεκινά:

"do you love me?
(i can really move)
do you love me?
(i'm in the groove)
ah, do you love me?
(do you love me)"

γελάει χαρούμενη
"το ξέρεις;"
"κάτι μου θυμίζει. ειναι παλιό;'"
"ουουουου πολύ!"
"γι' αυτό σού λέω, κάτι μού θυμίζει.."
...............................................

η Νέλλυ έπαψε να κοιμάται πάνω στο γραφείο μου κι έρχεται τα βράδυα κοντά μου
ο Tony Soprano μου γνέφει αργά απ' την οθόνη "hello geek" κι αφήνω το βιβλίο σχεδιάζοντας να βρω ξανά τον Boris Vian και τον αφρό των ημερών:
"..εκείνο που έχει σημασία στη ζωή είναι να κρίνει κανείς τα πάντα a priori"

για να κλείσει κι αυτός ο κύκλος άλλη μια φορά.
............................................

κρατώ λοιπόν
το star trek τα μεσημέρια
τη μουσική της Ραφαηλίας τ' απογεύματα
τον Tony Soprano τα βράδια
τους Blues Brothers και το Fargo για τα δύσκολα.

πριν κοιμηθώ σκέφτομαι, σχεδιάζω, υπόσχομαι να κάνω όλα αυτά που ως τώρα έχω αφήσει
παραμελήσει
ξεχάσει
αγνοήσει.

"μα θα τα κάνω;" αναρωτιέμαι
κι εκεί που έτοιμη είμαι να υποσχεθώ ξανά,
να σου κι έρχεται ο παλιόφιλος ο Holden Caulfield: "αυτή είναι πολύ χαζή ερώτηση! θέλω να πω, πως μπορείς να ξέρεις τι θα κάνεις ώσπου να το κάνεις; η απάντηση είναι: δε μπορείς"
.............................

"η απάντηση είναι δε μπορώ" μονολογώ και σηκώνομαι να βάλω ένα ποτήρι νεράκι δροσερό.
η Νέλλυ μου χαμογελάει

"έτσι δεν είναι κορίτσι;" τη ρωτώ
"έτσι ακριβώς!" μου απαντά κουνώντας αδιόρατα τα μουστάκια της.

άλλη μια νύχτα τελειώνει
άλλη μια μέρα ξεκινά
άλλος ένα κύκλος ανοίγει
για να κλείσει κι αυτός αμέσως σχεδόν
..............................

γιατί στο μέσο αυτής της εβδομάδας

αλλάζουν πολλά..

Καλημέρα!

"μαμά, μαμά μου καλημέρα!"

ποιος ξέρει τι όνειρο ζαχαρωτό έβλεπε το Ραφάκι και ξύπνησε χαρούμενη και γελαστή.
την κοίταξα "μεγάλωσε πολύ" σκέφτηκα "πόσο γρήγορα μεγαλώνουν, πόσο γρήγορα θα 'ρθει ο καιρός που θ' αφήσει κι αυτή τη φωλιά.."

"καλημέρα αγάπη μου" χαμογέλασα διπλώνοντας το σεντόνι που κρατούσα.

ήρθε κοντά μου, μ' αγκάλιασε και μου 'σκασε ένα φιλί στο μάγουλο.
"σ' αγαπώ πολύ"

και προτού προλάβω καν ν' απαντήσω "και γω μωρό μου"
μ' έσφιξε ακόμα δυνατότερα και συνέχισε:

"θα μου λείψεις πολύ όταν πεθάνεις"
..........................................................

Meteo.gr

ένα κόλλημα με τον καιρό το έχω -παραδέχομαι σεμνά και ταπεινά.
όχι με τον καιρό γενικότερα, αλλά με τον καιρό ως εφαρμογή στο κινητό ή στο τάμπλετ.

έχω ψάξει πολλές εφαρμογές, έχω πληρώσει γι' αυτές, έχω δοκιμάσει - κατεβάσει αρκετές και τελικώς βρήκα μία, η οποία και αξιόπιστη είναι και τσεκαρισμένη επαρκώς.

όμως, λόγω κολλήματος και εθνικής υπερηφάνειας τύπου "αν δεν υποστηρίξεις το σπίτι σου θα πέσει να σε πλακώσει" άρχισα να ψάχνω και τις ελληνικές εφαρμογές.
έτσι είχα την τύχη και τη χαρά να πέσω πάνω στο meteo.gr

κοιτάζοντας τη σελίδα του στο play google εδώ: https://play.google.com/store/apps/details?id=com.MeteoGr  είδα εν πρώτοις πως widget δεν έχει.
"δεν πειράζει" μονολόγησα "ας είναι ακριβές και θα μπαίνω απευθείας από την εφαρμογή!"

κοιτάζοντας παρακάτω διαπίστωσα, πως έχει να ενημερωθεί περισσότερο από ένα χρόνο -συγκεκριμένα από τον Μάιο του 2012!
εκεί, άρχισαν να με ζώνουν τα φίδια.
όμως "δεν πειράζει" ξανά-μονολόγησα, αν λειτουργεί σωστά, τι τις θέλει τις ενημερώσεις, τι τις θέλει;

κοιτάζοντας αμέσως παρακάτω, διάβασα τις κριτικές των χρηστών.
εκεί, άρχισαν να με πνίγουν τα φίδια που μ' έζωναν παραπάνω.

σχόλιο 1 "Και μη χειρότερα Εχω την εντύπωση πως η έκδοση αυτής της εφαρμογής για android ειναι πολύ χειρότερη από αυτή για iOS. Έλεος, μια εφαρμογή για καιρό είναι ρε κύριοι devs, μια ενημερωση δεν μπορεί πάρει και για να την πάρει κάνει 2 ώρες. Στην εποχή που έβρεχε pintch to zoom εσείς μάλλον κρατουσατε ομπρέλα. Αυτα και αλλά πολλά ομως μου φαίνεται πως τζάμπα κάθομαι και τα γράφω"

σχόλιο 2 "Απαράδεκτο Πολύ αργή. Δεν παρέχει widget. Το χειρότερο interface που έχω δει ποτέ σε εφαρμογή android..."

σχόλιο 3 "Very very slow Η προηγούμενη έκδοση φόρτωνε πολύ γρηγοροτερα από αυτή.αν καταφέρετε κ τη βελτιώσετε σ αυτό τότε θα αξίζει.έως τότε.."

και σ' αυτό το πνεύμα συνέχιζαν κι άλλοι, κι άλλοι χρήστες.
αλλά "δεν πειράζει" ξανά-μανά-μονολόγησα, άμα δεν έχω η ίδια άποψη..

κι έτσι, προσπάθησα να την κατεβάσω.

και ναι μεν εγώ ήθελα να κατεβάσω την εφαρμογή, έλα όμως που αυτή δεν ήθελε να κατέβει!
περίμενα, περίμενα, περίμενα..
και δεν μονολογούσα πια.
είχα μάθει..

την επομένη μέρα, μπήκα στο fb και θεώρησα καλό να σχολιάσω στον τοίχο της περήφανης ομάδας του meteo.gr
είχα τη λανθασμένη εντύπωση, πως γι' αυτόν ακριβώς το λόγο υπάρχουν τέτοιου είδους σελίδες στο fb: για να ανταλλάσουν σχόλια οι χρήστες, να απαντά η ομάδα κλπ κλπ
όπως ακριβώς κάνει η wind: σπανίως δεν απαντά σε σχόλιο και προσωπικά, όποτε έχω απευθυνθεί στη συγκεκριμένη ομάδα έχω άμεση ανταπόκριση.
εμ έλα που κι ΕΚΕΙ έκανα λάθος!

άφησα στον τοίχο του meteo ένα ευπρεπές και καλοπροαίρετο σχόλιο:
"η εφαρμογή σε android είναι παρατημένη; έχει να ενημερωθεί πάνω απ' τον Μάιο του '12 απ' ό,τι βλέπω, ε;"

η απάντηση τους δεν ήταν ούτε ευπρεπής, ούτε καλοπροαίρετη.
"Η εφαρμογή λειτουργεί κανονικότατα, μάλλον εχετε κάποιο πρόβλημα στο κινητό σας. Σε γενικές γραμμές δεν εχουμε "παρατημένες" εφαρμογές, προσπαθούμε (και νομίζω είμαστε) μια σοβαρή υπηρεσία."

ο υπόλοιπος διάλογος:

-----------------------------------------------------------------------------
Μαριλένα: το βλέπω.. εν πρώτοις από το ύφος της απάντησης σας προς εμένα, εν δευτέροις από τα σχόλια των χρηστών για την εφαρμογή σας στο play store και εν τρίτοις από το πότε ανανέωθηκε η "σοβαρή" εφαρμογή:15 Mαίου 2012!! το κινητό μου δεν έχει πρόβλημα. αλλού να αναζητήσετε το οποιοδήποτε πρόβλημα..

Meteo Gr: Χαίρομαι που το βλέπετε καθώς και οι υπόλοιποι 150.000 χρήστες που εχουν κατεβάσει την εφαρμογή. Πρόβλημα πάντως δεν θα αναζητήσω γιατί απλά δεν υπάρχει!

Μαριλένα: αυτά ειναι! άψογη εφαρμογή! χαίρομαι που χαίρεστε! καλή σας ημέρα, πάντα τέτοιες επαγγελματικές επιτυχίες!
------------------------------------------------------------------------------

συμπέρασμα: πάντοτε είναι καλό να συναντάς στην καθημερινότητα σου επαγγελματίες σωστούς!
με ήθος, σοβαρότητα, ευγενείς, που σε τιμούν με το λόγο και τη συμπεριφορά τους.
όπως γίνεται με την ομάδα της wind που προανέφερα για παράδειγμα.

οι οποίοι με έχουν εξυπηρετήσει όποτε χρειάστηκε, ακόμα κι αν η υπόθεση μου, δεν ήταν ακριβώς ο τομέας τους.

γι' αυτόν ακριβώς το λόγο σκέφτομαι να τους ζητήσω κι άλλη μία εξυπηρέτηση: να με ενημερώσουν  τι ακριβώς ειναι η "ψιλοπέτσα";
καθότι διάβασα την κριτική ενός χρήστη για το meteo.gr κι ομολογώ πως δεν την πολυκατάλαβα..


 Titlos? Psilo-petsa. Perimeneis 1 lepto gia na fortwsei data kai patwntas se mia mono polh exei ftasei sta 27MB ram? Sorry alla den yparxei logos yparkshs etsi... Anoigw to site ston browser an einai kai poly pio grigpora...

Τέλος καλοκαιριού

επτά η ώρα το πρωί κοιμήθηκα, επτά η ώρα, όταν όλοι ξυπνούσαν.
πάλι καλά που φέτος δεν έχει Αίγινα..

(το κοκοράκι κικιρικικιιιιι
θα σε ξυπνάει κάθε πρωίιιι)
.............................................

Spike Lee αγάπη μου η σειρά σου σήμερα, μουρμούρισα στις πέντε το χάραμα κι έβαλα να δω barber shop -το λατρεμένο.
μετά διαπίστωσα, πως το λατρεμένο δεν είναι του Spike Lee -όπως ήμουν βέβαιη τόσα χρόνια- αλλά του Tim Story.
κάλλιο αργά παρά ποτέ Timy, ξαναμουρμούρισα και βολεύτηκα καλύτερα στα μαξιλάρια.
.............................................

ώρες μετά στην κουζίνα, βάζοντας καφέ με κινήσεις υπνοβάτη, άνοιξα το παράθυρο του φωταγωγού να μπει αέρας δροσερός -ο φωταγωγός δεν είναι κλειστός αλλά "βλέπει" στον ακάλυπτο. αίφνης το δωμάτιο πλημμύρισε από μια περίεργη μυρωδιά, κάτι σαν κολώνια κουρείου, βαριά κι έντονη.
φώναξα το Ραφάκι:
"Ραφαηλίααα, για έλα δω!"
ήρθε τρέχοντας "τ' είναι μαμά;"
"δε μου λες, σου μυρίζει και σένα κάτι άσχημο; απ' το φωταγωγό έρχεται!"
το Ραφάκι οσφράνθηκε κουνώντας τη μυτούλα σα λαγωνικό
και μετά απεφάνθη: "θα σκέφτεται η αποκάτω.."
.............................................

"βρε Ελενάκι, πάνω σου βασίζομαι τόσα χρόνια! εσύ προσέχεις και μου λες: μαμά, θες αποτρίχωση"
"αχ μαμά μου, μήπως μ' αφήνει καθόλου καιρό η μπέμπα; για να σε δω! μια χαρά είσαι!"
"τι μια χαρά βρε; που μ' αυτό το μουστάκι έχω γίνει ίδιος ο Ζαμπέτας!"

άλα!
.............................................

"Ραφαηλίααα!"
"ναι;"
"τι κάνεις;"
"διαβάζω Μάγκα"
"πάλι μ' αυτό το τηλέφωνο; τ' είναι τούτο πια! διάβασε και κάνα βιβλίο"
"ε, αυτό κάνω. δεν σου είπα διαβάζω το Μάγκα;"
"από που το διαβάζεις;"
"τι από που βρε μαμά; βιβλίο είναι.."
"αααα, εγώ νόμιζα πως διαβάζεις manga που 'χεις κατεβάσει στο τηλέφωνο!"
"εσύ όλο νομίζεις και με αδικείς"
"ναι το καημένο.. το αδικημένο, το φτωχό μου το παιδί.."
.............................................

"καλοκαιράκι έχει η καρδιά μου
και η αγάπη μου καλοκαιράκι" τραγουδούσε η Γιοβάννα όταν ήμουν παιδί
και μολονότι υπήρξε ένα απ' τα τραγούδια που με έκαναν ανέκαθαν να χαμογελώ,
πάντοτε προτιμούσα το φθινόπωρο.

περισσότερο μάλλον "το χειμώνα θα προσμένομε
δίχως πάγους και χιονιές να φοβηθούμε"

παρά "ο κόσμος λάμπει σαν ένα αστέρι
βουνά και κάμποι, δέντρα, νερά"

επιτέλους -σε λίγες μέρες- φθινόπωρο
.............................................

κι έτσι, ο απολογισμός του καλοκαιριού:

δεν κατάφερα να βρεθώ με τους Hibi Chazz-K
όπερ σημαίνει πως δεν παίζω street jazz στους δρόμους
μόνο τον Englishman ακούω, να χαμογελά η καρδιά,
ν' απογειώνεται.

είδα πολλές ταινίες το φετεινό καλοκαίρι
έμαθα καινούρια πράματα απ' αυτές
("άσπρες μούρες, μαύρες μούρες είστε δυο παλιοχαμούρες" από τα Οπωροφόρα της Αθήνας του Παναγιωτόπουλου).

ερωτεύτηκα ξανά τους Χειμερινούς
(τώρα που παντρεύεσαι σου το λέω άλλη μια πως σ' αγαπάω
ρατω ουπ βεντρεσεπα ουσ οτ ολε λια αμι ασπαγαω)

όμως κάθε μέρα, τραγουδάω Ξυδάκη "μένω με τη μάνα μου"
(στο σπίτι μόνος μου γυρνώ
μόνος μου κουβεντιάζω)

και η δική μου η μαμά,
φέτος που έκλεισαν έντεκα χρόνια από τότε που έφυγε
μ' ακούει και μου χαμογελάει από κει που βρίσκεται..

μετά, με μαλλώνει για το "άσπρες μούρες"
αλλά αυτό,
δεν θα το κάνω θέμα!
.............................................

κι έχω μια σπίθα χαράς μέσα μου
και δεν ξέρω γιατί
και δε βρίσκω το λόγο αυτής της ξαφνικής χαράς
της απρόσμενης

μετά θυμάμαι,
πως είναι πια τέλος καλοκαιριού και καταλαβαίνω

ναι

τέλος καλοκαιριού Γιοβάννα μου,

επιτέλους!

Μαύρα μαλλιά

όχι, αυτό δεν είναι το χέρι του Γουίλι του μαύρου θερμαστή από το Τζιμπουτί, αυτό είναι το δικό μου χέρι!

η μαύρη χείρα, η οποία έβαψε μαλλιά χωρίς να βάλει γάντι και φυσικά, την πάτησε.

όσο για τα μαλλιά, φωτογραφία δεν υπάρχει για να αναδείξει τον έβενο!
σαν της Ζωζώς Σαπουντζάκη σε κοντό, να πω..
σαν τις μαύρες τρύπες που βλέπαμε στους heroes, να πω..
μια αναφορά κινηματογραφική πάντως, την έχουν.

όταν έβγαλα την πετσέτα, μόνο το Ραφάκι που φώναζε καταχαρούμενο "μαμάααα, φαίνεσαι πιο νέα μαμάααα!" θυμάμαι.
η υπόλοιπη εμπειρία χάνεται ομιχλώδης και αδιαφανής..

κάθε φορά που κοιτάζομαι στον καθρέφτη, ένα σοκ το παθαίνω..
είναι σα να φοράω ένα μαύρο φέσι -χωρίς τη φούντα όμως.

το καλό απ' αυτή την ιστορία είναι πως χαρίζω σ' όσους με κοιτούν χαμόγελα.
ο Χρόνης για παράδειγμα όποτε με βλέπει, προσπαθεί να κρύψει το μειδίαμα του -μάταια όμως.

ενώ ο αδερφός, συγκράτησε μεν το κομψό "πως είσ' έτσι ρε;" που μου επιφυλάσσει σε κάθε ατυχή αλλαγή μου, αλλά το ύπουλο γέλιο, ήταν ζωγραφισμένο μια χαρά στο προσωπάκι του!

η Ελένη συγκινητικά καλή "δεν είναι άσχημα μαμά, στο φως φαίνονται περίεργα. εδώ στο δωμάτιο όμως.."

ενώ το Ραφάκι στον κόσμο του επέμενε "μαμάα, φαίνεσαι πιο νέα έτσι!"

"τι πιο νέα και πιο νέα βρε;" επαναστάτησα τη δέκατη φορά που τ' άκουσα "το λες και το ξαναλές λες κι είμαι απ' τον καιρό του Βουλγαροκτόνου!"
"εγώ για καλό το λέω"
"να μου λείπουν τέτοιες καλοσύνες!"

έφυγα συγχυσμένη μουρμουρίζοντας.
....................................

προς το παρόν αποφεύγω να καθρεφτίζομαι.
αποφεύγω να βγαίνω στον ήλιο
ή στον πολύ κόσμο

κυρίως όμως αποφεύγω να τραγουδάω "είμαι κορίτσι ζόρικο, σκληρό και αιμοβόρικο"
και "ρίχνω σπάγκο να σε δέσω ήλιε μου στον ουρανό"

όχι φίλε μου, η Ζωζώ δεν θα περάσει!

ακόμα κι αν αυτό σημαίνει, πως θα 'μαι περισσότερο ο Γουίλι ο μαύρος θερμαστής
όχι μόνο στο χέρι αλλά και στα μαλλιά.

γιατί εδώ που τα λέμε,
ποιος δεν θα 'θελε εν τέλει να πάει
στο Τζιμπουτί

ή έστω
στο μπαρ Ρετζίνα στη Μαρσίλια..

Δεκατριών

χτες βράδυ, αργά
με το Ραφάκι βλέπουμε το -πάντα εξαιρετικό- slumdog millionaire
όταν στην πιο σκληρή σκηνή της ταινίας:
"μαμά, μη βλέπεις! θα σου πω εγώ πότε θα τελειώσει"

κλείνω τα μάτια,
κρατάω το χέρι της σφιχτά
κι αφήνομαι: δεκατριών χρονών πια..

"μαμά, μη βλέπεις! θα σου πω εγώ!"

ευλογία..



-2009

η Ελένη ήταν ήδη δέκα χρονών, όταν η Ραφαηλία ήρθε στη ζωή μας
κι ο αδερφός μου, μαθαίνοντας το, είπε για τον σαραντάχρονο (τότε) Χρόνη
"μα καλά, ο Αβραάμ νομίζει πως είναι;" και γέλασα πολύ, γιατί εκείνη τη στιγμή μου διέφευγε πως η γυναίκα του Αβραάμ ήταν η Σάρρα
κι αφού ο Χρόνης ήταν ο γηραιός Αβραάμ
εγώ οπωσδήποτε θα ήμουν η Σάρρα
η οποία την εποχή που γέννησε, τα ενενήντα τα 'χε κλεισμένα σίγουρα.
πάλι καλά όμως, γιατί λίγα χρόνια μετά, στα γενέθλια μου,
ο Δημήτρης, ήρθε τραγουδώντας τον "πενηντάρη" και εμμένοντας στο στίχο:
"όταν έπιανες πενήντα
μια φορά κι ένα καιρό
ήθελες δυο νοσοκόμες
κι ένα μόνιμο γιατρό.."
φέτος όμως του το ξεπλήρωσα:
εγώ ήμουν αυτή που το τραγούδησε
και φάλτσα και δυνατά
(και κυρίως παράφωνα)
εμμένοντας στον στίχο:
"σου φωνάζαν όλοι
"γέρο! άντε και καλή ψυχή..."
κι η αλήθεια είναι πως αυτόν μεν,
τον ανατρίχιαζε λίγο το τραγουδάκι,
εμένα δε, μου 'δινε μεγάλη χαρά!
δεν ξέρω πως τα θυμήθηκα όλ' αυτά..
η Ελένη πια έχει τελειώσει το λύκειο κι έχει πάρει το δρόμο της
το Ραφάκι, με μας να τη στηρίζουμε, χτίζει το δικό της αύριο,
ξεκινώντας από το σπίτι με τα μαθήματα ζωής
κι ύστερα στο σχολείο, όπου διδάσκεται μαθηματικά και γλώσσα
ιστορία, θρησκευτικά και αγγλικά
κι όπου μαθαίνει να χρησιμοποιεί τις γνώσεις της στην καθημερινότητα:
βλέποντας χτες την αδερφή της να ντύνεται, κάπως της φάνηκε και  φώναξε γελώντας:
"Ελένη, είσαι σαν τη Σάρρα"
"ποιά Σάρρα;" ρώτησε η Ελένη απορώντας
"του Αδάμ! ο Αδάμ και η Σάρρα"
αχταρμά τα 'χει κάνει αυτό το παιδί
σκέφτηκα χαμογελώντας
και θυμήθηκα τον Ιούλιο και την Ιουλιέτα
και θυμήθηκα τη νύχτα, που πήραμε τον αδερφό μου να του πούμε
πως το Ραφάκι θα 'ρχόταν σε λίγο καιρό στη ζωή μας
κι εκείνος, αφού γέλασε και χάρηκε πολύ, αναρωτήθηκε:
"μα ποιος νομίζει πως είναι ο Χρόνης;! ο Αβραάμ;" και εννοούσε αυτόν της Σάρρας
και οπωσδήποτε όχι της Εύας..

κι ήταν ο Χρόνης τότε εκατό
κι εγώ ενενήντα
ακριβώς!
..........................

η καλωσύνη των ανθρώπων να την τυλίγει, να την ζεσταίνει
στο δρόμο του Θεού πάντοτε να βαδίζει

και το χαμόγελο της, όλο τον κόσμο να φωτίζει!


ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΠΟΛΛΑ!
................................................

 
- 2013

σαν σήμερα πριν από δεκατρία χρόνια ακριβώς.

το παιδί που για μένα πάντα ήταν, πάντα θα 'ναι  Δώρο Θεού
ευλογημένο, γερό και χαρούμενο να 'ναι!

στο κοριτσάκι μας που μεγάλωσε
κι εγώ ακόμα δεν το 'χω καταλάβει..

δεκατριών
-κι ακόμα την πειράζω,
δεκατριών
-και μόνιμα ζει στο δικό της πλανήτη πια
δεκατριών, ναι
-και "μαμά μη βλέπεις, θα σου πω εγώ πότε θα τελειώσει"
φροντίδα
..............................

χρόνια πολλά
χαρούμενα, ευλογημένα,
λατρεμένα χρόνια πολλά να έρθουν στη ζωή της

στο παιδί μας,
στο Ραφάκι μας,

(στο δικό μας μωρό Αβραάμ..)

ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΠΟΛΛΑ!

Πόσο γρήγορα μεγαλώνουν..

το Ραφάκι μεγάλωσε..
πότε ήταν μικρούλα, πότε την έβαζα πάνω στο πλυντήριο των πιάτων, άνοιγα τη βρύση να τρέχει το νερό, να το βλέπει, να την ταϊζω, πότε έμαθε να συλλαβίζει, πότε να γράφει τις πρώτες της λεξούλες και πότε να 'ρχεται "μαμά, διάβασε τι έγραψα!"

από το Ραφάκι λοιπόν,
ας διαβάσουμε τι έγραψε..

Γεια σου γλυκια μου

Την ιστορια που θα σας διηγηθω την σκεφτηκα και την εγραψα μονη μου. Ελπιζω να σας αρεσει. .

-----------------------------------------------------------------------

-Γεια σου γλυκια μου.
-Γεια μαμα.

 Αυτο το πραγμα στο δωματιο μου ΔΕΝ ηταν η μητερα μου..

-Τι κανεις; Κοιμασαι;
-Ναι..
   
Ηταν 2 π.μ Ειχα ξυπνησει οταν ειδα την μορφη της μητερας μου να καθεται στην ακρη του κρεβατιου μου.Μονο την μορφη φυσικα. Αυτο δεν ηταν η μαμα μου.
 Καθοτανε στην ακρη του κρεβατιου μου, κοιταζαμε η μια την αλλη χωρις βεβαια να ανοιγοκλεισουμε ματια. Ηξερε πως ηξερα.

  -Δεν μπορεις να κοιμηθεις μαμα;
  -Ναι γλυκια μου, η μαμακα δεν μπορει να κοιμηθει αλλο.

Χαμογελουσε πολυ πλατια για να ειναι αληθινη. Ξεραμε και οι δυο πως παιζαμε ενα παιχνιδι.
Μιλησα αργα:
 "Μαμα τι κανεις εδω;". 
Το κολπο ηταν ποιος θα ανοιγοκλεισει πρωτος τα ματια.
-Απλα παρακολουθω.

Σε παρακαλω καντο να φυγει..
Για να φυγω απο το δωματιο μου θα επρεπε να περασω απο την ντουλαπα μου.Επρεπε να κουνηθω αλλα ηταν πολυ δυσκολο με τα ματια που με παρακολουθουσαν, τα οποια ητανε περα απο το κανονικο ανοιχτα. Ακολουθουσαν καθε μου κινηση.

-Ειναι δυο η ωρα μαμα. Προσπαθησα να χαμογελασω. Μαλλον πρεπει να φυγεις.

Δεν ειπε τιποτα.

-Σε παρακαλω μαμα φυγε. Σε παρακαλω φυγε.. φυγε, σε παρακαλω.
Ουρλιαξα:
"ΣΕ ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΑΣΕ ΜΕ ΗΣΥΧΗ".

Ακομα τιποτα..
Τοτε..

-Ενταξει γλυκια μου, ωρα για υπνο.

Τα ματια μου εκαιγαν αλλα δεν τολμησα να τα κλεισω.
Πολυ προσεκτικα χωρις να χασει τα ματια μου αγγιξε το πομολο της πορτας και την ανοιξε.Για ενα λεπτο προτου φυγει με κοιταξε χωρις να χασει το μεγαλο χαμογελο της και τα ολοανοιχτα ματια της.

-Καληνυχτα γλυκια μου.
"ΜΗΝ ΚΛΕΙΣΕΙΣ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΣΟΥ" σκεφτηκα.

Η πορτα εκλεισε.
Καθομουν για ωρα ακινητη κοιταζοντας την πορτα. Μετα απο ωρα, βρηκα τις αισθησεις μου. Στο τελος ανοιγοκλεισα τα ματια μου. Αλλα ημουν σιγουρη.
                            Ηξερε πως ηξερα.

Καλοκαίρι

"..θα κάνεις μια βόλτα και κανένας δε θα σε καλωσορίσει, δε θα γυρίσει να σου πει "καλημέρα"
διότι οι άνθρωποι δεν συγχωρούν, αυτούς που από έρωτα εκπέσανε"

έλεγε ο Μπακιρτζής χτες βράδυ.

πιο μετά, όταν τέλειωσε η ταινία άρχισε να τραγουδά:

"τώρα που παντρεύεσαι
σου το λέω άλλη μια πως σ' αγαπάω"

ή μήπως ήταν :
ρατω ουπ βεντρεσεπα ουσ οτ ολε λια αμι ασπαγαω
.............

ίσια ή ανάποδα η ζωή μάς πηγαίνει;
.............

"ή στραβός ειν' ο γιαλός ή στραβά αρμενίζουμε" είπα στο Ραφάκι προχτές διασχίζοντας στα γρήγορα το δρόμο και κρατώντας τη σφιχτά απ' το χέρι
-ή μήπως ήταν αυτή που με κρατούσε;

"κατάλαβες μωρό μου;"
"κατάλαβα μαμά!"

οπωσδήποτε τίποτα δεν κατάλαβε.
έτσι κι αλλιώς, ποτέ δεν ακούει, βυθισμένη όπως πάντα στον κόσμο της.
...............

κοιμάμαι ξημερώματα.
κάθε βράδυ η Νέλλυ κι η 'Ακκα κάθονται στα πόδια του κρεββατιού και με κοιτάζουν σοβαρές
-προς το χάραμα η 'Ακκα χαμογελάει και χασμουριέται-

βλέπω Τσιώλη και Βακαλόπουλο ξανά και ξανά:
παρακαλώ γυναίκες μη κλαίτε

ανακαλύπτω μουσικές ξεχασμένες
"στο 'χω πει πολλές φορές
ό,τι χάσαμε δε θα το ξαναβρούμε"

πίνω πολύ πράσινο τσάι, αχνιστό,
ζεστό καφέ με γάλα σόγιας,
τόνους τα μήλα μου τα πράσινα, τα λατρεμένα
κι ηλιόσπορους από την παιδική μου ηλικία.

διαβάζω,
γράφω,
μαγειρεύω - πλένω -απλώνω

ονειροπολώ
ονειροβατώ

μαθαίνω νέες Γεωγραφίες

διακοπεύω
.................

κι αυτό το καλοκαίρι

είναι μόλις στην αρχή..

Κι ακόμα δεκαοχτώ

μια πόλη μαγική
στο ριπίτ όλο το καλοκαίρι.

να χοροπηδάς ανάμεσα στα χρόνια που πέρασαν, όπως ένα κοριτσάκι χοροπηδάει με το σκοινάκι μετρώντας "ένα - δύο- τρία και τέσσερα".

είχα πολλά χρόνια να περάσω καλοκαίρι στην Αθήνα.
αυτά τα σκονισμένα καλοκαίρια της νιότης μου, πόσο γρήγορα πέρασαν..
υπάρχουν στιγμές που η εικόνα στον καθρέφτη με παραξενεύει:
όταν αφηρημένη περνώ βιαστικά τα δάχτυλα στα πολύ κοντά μου μαλλιά -χτενίστηκα;
είμαι γιαγιά πια.. κι όμως, ακόμα δεκαοχτώ.

ο Δ. δίνει εξετάσεις στο Οικονομικό.
τα βράδυα διαβάζω Ιστορία και Μυθολογία,
είμαι ερωτευμένη με τον Αναγνωστάκη
τον Ιωάννη τον Βίαιο, την Τώνια Μαρκετάκη
το Λειβαδίτη

-κι ακόμα δεκαοχτώ.

μια πόλη μαγική
τότε και τώρα.. πάντα στο soundrack της ζωής μου
-μαζί με τον Django.

ο Δ. πέρασε στο Οικονομικό
ο Χ. μπήκε στη ζωή μου
έχουμε δυο θαυμάσιες κόρες
και μια Μαριλέττα εξαίσια..

κι όμως, πότε έγιναν όλα τούτα;
σαν χτες ήταν που μόλις έκλεισε
η πόρτα της δικής μου εφηβείας
...................................

σουρουπώνει.
το τζιτζίκι σταμάτησε να τζιτζικίζει στη ζούγκλα του ακάλυπτου
-φέραμε την Αίγινα στο Παγκράτι

καλοκαίρι
χωρίς καταχνιά
χωρίς Tennessee Williams
χωρίς  Falkner
χωρίς καν Carson McCullers

όμως πάντα,

σαν πέσει η σκοτεινιά η αναπνοή μου ας σμίξει με τ' αγέρι
τότε η πόλη θα φανεί
μονάχη ερημική σαν τ' ακριβό μου αστέρι..
...................................

κι ακόμα

δεκαοχτώ..

Κυριακή στο σπίτι

ξημερώνει Κυριακή
μη μου λυπάσαι
είναι όμορφη η ζωή
να το θυμάσαι..

έλεγε το παλιό τραγούδι
και μετά από καιρό
επιτέλους
Κυριακή στο σπίτι!

"πως σου φαίνεται η καινούρια σου ζωή;" ρώτησα το Δημήτρη γελώντας
γέλασε κι αυτός -όλα καλά, όλα παραπάνω από καλά, Δόξα τω Θεώ!
......................................................

πάντα ήμουν ευγνώμων για τη ρουτίνα, την καθημερινότητα μου, γι' αυτό το "ίδιο και το ίδιο" που προσωπικά εκτιμούσα ανέκαθεν, είτε ζούσα στην Αθήνα, είτε στην Αίγινα.

έχω τα βιβλία, τις ταινίες, τη μουσική μου κι αυτό το μονότονο που άλλους κουράζει σε μένα λειτουργεί σαν αίσθηση ασφαλείας:  όλα πηγαίνουν καλά, όλα πηγαίνουν όπως πρέπει.

φέτος δεν έχει Αίγινα. Ιούλιο και Αύγουστο έχει μόνο Αθήνα.
ζέστη και σκονισμένοι δρόμοι, νυχτερινά γέλια απ' τα καφέ της γειτονιάς, φευγαλέες σκηνές στα θερινά του Παγκρατίου, δυνατά τραγούδια απ' τ' αυτοκίνητα που περνάνε, μηχανάκια που τρέχουν να προλάβουν

-και είμαι απίστευτα ευγνώμων για όλ' αυτά..

σηκώνω το τηλέφωνο, παίρνω τον αδερφό, γελάμε, τσακωνόμαστε, συμφωνούμε, διαφωνούμε και φυλάμε πάντα για το τέλος τον καθιερωμένο καυγά: Αμερικάνικος Κινηματογράφος έναντι Ευρωπαϊκού.

έχουμε αφήσει πίσω μας επεμβάσεις, εντατικές, αγωνίες, επισκεπτήρια, εξιτήρια και άδειες αναρρώσεως.
σηκώνω το τηλέφωνο, παίρνω τον αδερφό "έρχομαι" κι είμαι σπίτι του σε πέντε λεπτά.

κάθε μέρα.
κάθε Κυριακή που ξημερώνει
"μη μου λυπάσαι
είναι όμορφη η ζωή
να το θυμάσαι.."

μετά από καιρό,
επιτέλους

Κυριακή στο σπίτι!

Καληνύχτα ΕΡΤ

θυμάμαι την πρώτη φορά που είδα το Φρέντυ Γερμανό.
τη θυμάμαι αυτή τη φορά λες κι ήταν χτες κι ας πέρασαν κιόλας 46 χρονάκια από τότε.

δελτίο ειδήσεων στην -τότε- ειρτ  "η ηχώ των γεγονότων"  δημοσιογράφος -πολύ πριν απ' το Αλάτι και Πιπέρι- ο Φρέντυ Γερμανός.

αργότερα στις ειδήσεις ο Γιώργος Κάρτερ.

θυμάμαι το Star Trek που ποτέ δεν έχανα, τα απαραίτητα ντοκυμαντέρ, τις επικίνδυνες αποστολές, τον εθνικό ύμνο, τη σημαία που κυμάτιζε ακριβώς τα μεσάνυχτα σηματοδοτώντας το τέλος του προγράμματος.

θυμάμαι λατρεμένες εκπομπές: τον Μπακογιανόπουλο και την Κινηματογραφική Λέσχη, το θέατρο της Δευτέρας, την Πρώτη Σελίδα

αλλά θυμάμαι κι άλλες που ποτέ δεν παρακολούθησα, όμως το μουσικό τους θέμα με κάνει πάντα να χαμογελώ: Αθλητική Κυριακή και Γιάννης Διακογιάννης.

θυμάμαι σειρές: Εκείνος κι Εκείνος, Αστροφεγγιά, ο Συμβολαιογράφος
αλλά και Λούνα Πάρκ, η Γειτονιά μας, ο Μεθοριακός Σταθμός
κι άλλες που αγάπησα,
όπως το Μινόρε της Αυγής κι ο Ονειροπαρμένος.

ταινίες που μόνο η ΕΡΤ πρόβαλλε: Μαρκετάκη και Αγγελόπουλο, Νικολαϊδη και Βούλγαρη, Αβδελιώδη και Τάσιο..

θυμάμαι τον Αλκη Στέα "ευτυχείτε" και το Φεστιβάλ Τραγουδιού Θεσσαλονίκης

-μα πάνω απ' όλα θυμάμαι την αίσθηση της αναμονής όταν πατούσαμε το κουμπί και περιμέναμε "ν' ανάψει" η τηλεόραση.


η τηλεόραση "άναψε" για τελευταία φορά λίγες μέρες πριν.

μετά, ο διακόπτης κατέβηκε.
πιο μετά, ο κόσμος χωρίστηκε σε παρατάξεις  -όπως ακριβώς συνηθίζεται σ' αυτή τη χώρα.
"καλά έκαναν!" είπαν οι μισοί
"αισχρά έκαναν!" αντέδρασαν οι υπόλοιποι

ενώ το σκοτάδι στην οθόνη παρέμενε πάντα σκοτάδι.


εθνικός ύμνος δεν ακούστηκε
γαλανόλευκη δεν κυμάτισε

όμως το πρόγραμμα, η ώρα
η εποχή
η τηλεόραση που εκτιμήσαμε
και κάποτε αγαπήσαμε,

είχε -φοβάμαι- τελειώσει δια παντός.

σκοτάδι
και

καλή σου νύχτα ΕΡΤ
..............................

Τα καινούρια γυαλιά

αγόρασα γυαλιά.
ωραία, μεγάλα, καινούρια γυαλιά!

τα κανονικά μου είναι αυτά:

όμορφα, αλλά θέλουν προσοχή: μη στραβώσουν, μη χαλάσουν, μη, μη, μη.. είναι "αόρατα", είναι Trussardi, είναι αγαπημένα, αλλά αυτό το "μη" μ' έφαγε. έτσι, πήρα την απόφαση κι αγόρασα καινούρια.

 

τούτα δω είναι με σκελετό: "αγκαλιάζουν" τα μάτια, έχουν αντοχή, δεν τα πολυπροσέχω, μ' αρέσουν τρελά!

"για το σπίτι καλά είναι.." είπε ο Χρόνης όταν του τα 'δειξα περήφανη και μ' άφησε άναυδη απ' την έκπληξη!

"δεν πιστεύω να τα φοράς έξω, ε;" είπε ο αδερφός λες κι ήταν συννενοημένος με το Χρόνη.

"φυσικά και θα τα φοράω!" φώναξα κατακόκκινη απ' τη φούρκα για να πάρω αμέσως την απάντηση "έλα ρε!"

σιγά όμως μην επηρεαστώ από δυο κακόγουστους άντρες! δηλαδή, από κανένα δεν επηρεάζομαι, πόσο μάλλον από ΔΥΟ ΚΑΚΟΓΟΥΣΤΟΥΣ ΑΝΤΡΕΣ!
εννοείται πως θα τα φοράω μέσα - έξω, αν και προς το παρόν τα έχω μόνο για την τηλεόραση.
βλέπω Dexterako με την καρδιά μου και μάλιστα σήμερα, πάνω στο καλύτερο aka τυλίγω με πλαστικό τον παγιδευμένο και τον ξεπαστρεύω στο τάκα τάκα, στριφογύριζα ενθουσιασμένη τα μάτια απολαμβάνοντας την αίσθηση της νέας, βελτιωμένης μου όρασης.

μετά, πήγα στην κουζίνα να το γιορτάσω μ' ένα φλυτζάνι καφέ.
στον πάγκο το Ραφάκι έβαζε μπισκότα aka ενισχυτικά διαβάσματος.

"μαμά!" αναφώνησε χαρούμενη "μεγειά! να τα δω!"
"ορίστε!" πήρα πόζα χαριτωμένη "τι να δεις όμως; μαζί δεν τ' αγοράσαμε;"
"ναι αλλά εδώ είναι αλλιώς!"
"πως αλλιώς δηλαδή;"
"να, δε φαίνονται γελοία όπως στο μαγαζί.."

"γελοία; γε-λοί-α; εσύ βρε δε μου 'λεγες πόσο μου πάνε και τι όμορφη που είμαι;"

"ε τι να σου πω; να νομίζει ο οπτικός πως θέλω να χάσει τον πελάτη;"
........................................................

λίγες μέρες πριν αγόρασα γυαλιά.
ωραία, μεγάλα, καινούρια γυαλιά!

ακόμα δεν τα φοράω στο δρόμο, ο αστιγματισμός μού το επιτρέπει, όταν έρθει όμως η ώρα θα τα βάλω με μεγάλη περηφάνεια και τσαχπινιά!

σιγά μην επηρεαστώ από τη γνώμη δυο κακόγουστων αντρών και μιας αντιδραστικής έφηβης!

ο Carlo Rossi κι εγώ, ξέρουμε καλύτερα

-ε;