όχι, αυτό δεν είναι το χέρι του Γουίλι του μαύρου θερμαστή από το Τζιμπουτί, αυτό είναι το δικό μου χέρι!
η μαύρη χείρα, η οποία έβαψε μαλλιά χωρίς να βάλει γάντι και φυσικά, την πάτησε.
όσο για τα μαλλιά, φωτογραφία δεν υπάρχει για να αναδείξει τον έβενο!
σαν της Ζωζώς Σαπουντζάκη σε κοντό, να πω..
σαν τις μαύρες τρύπες που βλέπαμε στους heroes, να πω..
μια αναφορά κινηματογραφική πάντως, την έχουν.
όταν έβγαλα την πετσέτα, μόνο το Ραφάκι που φώναζε καταχαρούμενο "μαμάααα, φαίνεσαι πιο νέα μαμάααα!" θυμάμαι.
η υπόλοιπη εμπειρία χάνεται ομιχλώδης και αδιαφανής..
κάθε φορά που κοιτάζομαι στον καθρέφτη, ένα σοκ το παθαίνω..
είναι σα να φοράω ένα μαύρο φέσι -χωρίς τη φούντα όμως.
το καλό απ' αυτή την ιστορία είναι πως χαρίζω σ' όσους με κοιτούν χαμόγελα.
ο Χρόνης για παράδειγμα όποτε με βλέπει, προσπαθεί να κρύψει το μειδίαμα του -μάταια όμως.
ενώ ο αδερφός, συγκράτησε μεν το κομψό "πως είσ' έτσι ρε;" που μου επιφυλάσσει σε κάθε ατυχή αλλαγή μου, αλλά το ύπουλο γέλιο, ήταν ζωγραφισμένο μια χαρά στο προσωπάκι του!
η Ελένη συγκινητικά καλή "δεν είναι άσχημα μαμά, στο φως φαίνονται περίεργα. εδώ στο δωμάτιο όμως.."
ενώ το Ραφάκι στον κόσμο του επέμενε "μαμάα, φαίνεσαι πιο νέα έτσι!"
"τι πιο νέα και πιο νέα βρε;" επαναστάτησα τη δέκατη φορά που τ' άκουσα "το λες και το ξαναλές λες κι είμαι απ' τον καιρό του Βουλγαροκτόνου!"
"εγώ για καλό το λέω"
"να μου λείπουν τέτοιες καλοσύνες!"
έφυγα συγχυσμένη μουρμουρίζοντας.
....................................
προς το παρόν αποφεύγω να καθρεφτίζομαι.
αποφεύγω να βγαίνω στον ήλιο
ή στον πολύ κόσμο
κυρίως όμως αποφεύγω να τραγουδάω "είμαι κορίτσι ζόρικο, σκληρό και αιμοβόρικο"
και "ρίχνω σπάγκο να σε δέσω ήλιε μου στον ουρανό"
όχι φίλε μου, η Ζωζώ δεν θα περάσει!
ακόμα κι αν αυτό σημαίνει, πως θα 'μαι περισσότερο ο Γουίλι ο μαύρος θερμαστής
όχι μόνο στο χέρι αλλά και στα μαλλιά.
γιατί εδώ που τα λέμε,
ποιος δεν θα 'θελε εν τέλει να πάει
στο Τζιμπουτί
ή έστω
στο μπαρ Ρετζίνα στη Μαρσίλια..
