"Νιάτα που περνούν.."


περιμέναμε το καλοκαίρι, πως το περιμέναμε..
είχαμε τότε το "καΐκι" και την πορτοκαλί μας σκηνή
ήμασταν ξένοιαστοι και ..φεύγαμε.

Σίφνος, Μήλος, Σέριφος
ψάχναμε παραλίες άδειες, κατασκηνώναμε
κι είχαμε μια διαφωνία μόνιμη:
ήθελε ο Χρόνης να γυρίζουμε κάθε μέρα το νησί με το "καΐκι"
εγώ, να κάθομαι με τσιγάρο, καφέ κι ένα βιβλίο μέχρι να σκοτεινιάσει
-αυτό που ήθελα εγώ γινόταν.

μετά, στη θερινή Αθήνα οι διακοπές συνεχίζονταν.
σινεμά, βόλτες, μικρές εκδρομές

κι ήταν τα καλοκαίρια μιας άλλης ζωής
σ' ένα πλανήτη ανέμελο.

 έμειναν οι φωτογραφίες να μάς διακτινίζουν σε ώρες νοσταλγίας:
μια Κυκλαδίτικη παραλία
καλοκαίρι

ο Χρόνης στο "καΐκι"


και τα χαμόγελα μιας εποχής που πέρασε

οριστικά..