ένα ζεστό βράδυ του Ιουλίου, προχωρούσαμε απ' την αυλή της γειτόνισσας προς το δικό μας σπίτι.
σκοτάδι παντού και τα πεύκα μας δάσος: φιλοξενούσαν κουκουβάγιες, δεκαοχτούρες, σπουργίτια, γκιώνηδες
κι ένα πυκνό χαλί από πευκοβελόνες σε κάθε μας βήμα έτριζε, κρικ κρακ, κρικ κρακ, κρικ κρακ.
το σπίτι μας θαρρείς και είχε ξεπηδήσει μέσ' από την καρδιά μας, το βλέπαμε από μακριά φωτισμένο λες κι ήταν το μοναδικό που είχε απομείνει στη γη και μας περίμενε.
κι άξαφνα μέσ' την ησυχία, ακούστηκε το κουδούνισμα του κινητού, που είχαμε αφημένο στη βεράντα
"Jingle bell, jingle bell, jingle bell rock
Jingle bells swing and jingle bells ring"
"τ' είν' αυτό;" ρώτησα απορημένη
"χριστουγεννιάτικο τραγούδι" απάντησε η κόρη της γειτόνισσας που ερχόταν δίπλα μας.
κι είν' αυτή η σκηνή που μου 'χει μείνει:
καταλόκαιρο
νύχτα
αστέρια λάμπουν στον σκοτεινό ουρανό
χαμόγελα φέγγουν στα μαυρισμένα μας πρόσωπα
και
"Jingle bell, jingle bell, jingle bell rock
Jingle bells swing and jingle bells ring"
....................................
τόσο παράταιρο
αλλά και τόσο ταιριαστό στ' αλήθεια..
