Το χαμόγελο στη βιβλιοθήκη



ψάχνοντας για κάποιο βιβλίο "έπεσα" πάνω σ' αυτό: ένα από τα αγαπημένα της μητέρας μου.
κι ήταν σα να βρέθηκε αίφνης κοντά μου, να στάθηκε πάνω απ' το κεφάλι μου, να μου χάϊδεψε τα μαλλιά, να χαμογέλασε μ' εκείνο το ακτινοβόλο χαμόγελο που φύλαγε για τις δύσκολες μέρες, για τους δίσεκτους καιρούς.

"πάλι καλά" μουρμούρισα "θα μπορούσα να "πέσω " στο "αναμνήσεις από το σπίτι των πεθαμένων".
θυμάμαι το είχε διαβάσει σε μια νύχτα.
πάλι καλά..
ο Ντοστογιέφσκι δεν ενδείκνυται για το "ακόμα μένουμε σπίτι" μαμά...