σ' αυτούς τους δύσκολους καιρούς:
θυμόμαστε να ανασαίνουμε όπως πριν.
χαϊδεύουμε τους συγκάτοικους επιμελώς -λίγο περισσότερο τον Μάστορα γιατί.. το ζητάει ο οργανισμός του.
προσέχουμε να μη δείξουμε στο Ελενάκι το άγχος μας για την ανοησία της αγέλης στη Σουηδία.
αποφεύγουμε να αγχώνουμε και τη Ραφ -γιατί νόημα δεν έχει.
εξακολουθούμε να διαβάζουμε πολύ
-κι αυτό είναι μια παλιά σταθερά που δίνει την ονειρική αίσθηση πως τίποτα δεν έχει αλλάξει.
βλέπουμε ταινίες και σειρές
-όμως μ' ένα παράδοξο τρόπο: σχεδόν πάντα τις ίδιες!
βόλτες δε βγαίνουμε πια.
ψώνια αποκλειστικά ηλεκτρονικά
και κάθε φορά η απολύμανση στο μπαλκόνι.
όμως ελπίζουμε.
ελπίζουμε όπως ο Λάκης
"στο χιόνι που πέφτει μόνο του το βράδυ
στο καλό, ελπίζω, και στη μεγάλη του τη χάρη
στον ήλιο που θα βγει, στον ουρανό, αύριο το πρωί και πάλι".
σ' αυτούς τους δύσκολους καιρούς
θυμόμαστε να χαμογελάμε
χαϊδεύουμε τους συγκάτοικους
μιλάμε στους αγαπημένους που έχουν φύγει
-γιατί δίπλα μας ακόμα βρίσκονται-
διαβάζουμε
βλέπουμε παλιές ταινίες και σειρές
κι ελπίζουμε.
όπως ο Λάκης
όπως ο Πουλίκας
όπως όλοι μας τελικά...
