Εκεί που δεν έχω σώμα..


η ιστορία έλαβε χώρα προχτές, μπροστά στη ντουλάπα μου.
όπου περιχαρής (λόγω του ότι ε-ε-έρχεται καλοκαιράκι) είχα πάρει τα περσυνά και προπέρσινα μαγιό (βεβαίως έχω και πιο παλιά, τα οποία κρατάω, γιατί, που θα μου πάει, δεν θ' αδυνατίσω επιτέλους;) κι ετοιμαζόμουν να αρχίσω τις δοκιμές.

φοράω το πρώτο κι αρχίζει η γνωστή φιγούρα στον καθρέφτη, μπρος, πλάγια, πίσω, ξανά μπροστά για να διαπιστώσω αν ακόμα κυκλοφορώ στην παραλία, κάνοντας τους εκδρομείς των ΚΑΠH να σηκώνουν μ' ενθουσιασμό τα μπαστούνια τους οσάκις με βλέπουν να κατηφορίζω προς τη θάλασσα.

σ' αυτή τη φάση, μπαίνει στο δωμάτιο η Ραφαηλία.
στέκεται και με κοιτάζει εξεταστικά. εγώ έχω αναψοκοκκινήσει απο την προσπάθεια και τον ενθουσιασμό, του ότι όχι μονο δεν πάχυνα από πέρσυ, αλλά τουναντίον, έχω χάσει και τρία κιλά!!

η Ραφαηλία αφού περνάει ένα δίλεπτο παρατηρώντας με, ρωτάει:

"μαμά, τι έχεις εκεί που δεν έχεις σώμα?"
"τι λες καλέ; που δεν έχω σώμα;"
"εκεί!" και δείχνει με το δάχτυλο το σημείο που είναι ακριβώς στη μέση και που έχει μια λακουβίτσα. λίγο κάτω από την πλάτη.

"εκεί είναι η μέση μου. ή ήταν. παλιά.."
"ναι, αλλά τώρα γιατί είναι έτσι;"

κείνη την ώρα μπαίνει μέσα η Ελένη, η έξυπνη.
ακούει την τελευταία φράση της μικρής και δε θέλει και πολλά..

"από κει βρε συνδέουμε τη μαμά!"
"πως τη συνδέουμε;"
"να: της βάζουμε ένα τετράγωνο κουτί στο κενό που βλέπεις και τη φορτίζουμε, την αποφορτίζουμε, την προγραμματίζουμε, τέτοια, κατάλαβες?"
"στο λόγο σου;"
"ΕΞΩ γαιδούρες και οι δύο!"

τις σπρώχνω και κλειδώνομαι στο δωμάτιο μου.
μαζεύω τα μαγιουδάκια μου, που άλλα είναι (σχετικά) καινούρια κι άλλα από την εποχή που το μαγιώ γραφότανε με ω το γιω και τα χώνω στο συρτάρι.

και μετά ξαπλώνω να ησυχάσω λιγάκι, γιατί πολύ με φορτίσανε και μια αποφόρτιση τη ζητάει ο οργανισμός μου..