αυτό, είναι το ένα Ραφαηλίσιο δώρο μου.
το άλλο, είναι αυτό:
"Τη μαμά μου τη λένε Μαριλένα. Εχει ξανθά μαλλιά της αρέσει να φοράει τζιν. Το αγαπημένο της χρώμα είναι το ροζ.Νιώθω ότι με αγαπάει γιατί με φροντίζει πολύ. Και μερικές φορές μου κάνει εκπλήξεις."
αυτά μου τα έδωσε την Παρασκευή.
μπαίνοντας στο σπίτι από το σχολείο μου είπε:
"μαμά, είναι τα δώρα σου για τη γιορτή σου, την Κυριακή. κανονικά έπρεπε να στα δώσω την Κυριακή, αλλά δε μπορώ να περιμένω!!"
έσκυψα, την αγκάλιασα και θαύμασα τα δώρα, ιδιαίτερα την υπέροχη έκθεση.
"μπράβο μωρό μου, ευχαριστώ πολύ, πολύ, πολύ, πολύ. δε μου λες, το ροζ είναι το αγαπημένο μου χρώμα?"
"εεεε, δεν θυμόμουνα. γιατί, δεν σ' αρέσει?"
"πως δε μ' αρέσει μωρό μου. πολύ μ' αρέσει, το καλύτερο είναι!"
"και τώρα θα σου διαβάσω την έκθεση."
τη διάβασε γύρω στις πέντε φορές. αν δε μεσολαβούσε η Ελένη, θα την διάβαζε άλλες τόσες!
σήμερα δεν θυμήθηκε πως γιορτάζω. της το θύμισα εγώ.
μ' αγκάλιασε και με φίλησε ξανά και μετά έτρεξε να ξυπνήσει την Ελένη, να της το πει.
η Ελένη, κατέβηκε τη σκάλα απο την κουκέτα της αγουροξυπνημένη κι ήρθε να μ' αγκαλιάσει και να με φιλήσει κι αυτή.
εν τω μεταξύ, με περνάει ένα κεφάλι.
πόσο μεγάλωσε, είναι φορές που δυσκολεύομαι να πιστέψω πως αυτή η κοπέλα είναι το μικρό παιδί που κρατούσα στην αγκαλιά μου τόσα χρόνια.
κι ομως...
να 'ναι πάντα γερές και χαρούμενες και καλοί άνθρωποι.
αυτό θέλω να 'ναι σήμερα και αύριο και για πάντα το δώρο μου.
χρόνια τους πολλά!
