κι ευθύς το Ραφάκι μαράζωσε
"εσύ πως μπαίνεις;" παραπονέθηκε
"εγώ είμαι αλλιώς" μουρμούρισα και βούτηξα με τη μία στη γκρίζα θάλασσα.
η μοναδική ήμουν.
μια θάλασσα δική μου "έλα, είναι ευχάριστα παγωμένη" είπα στον Χρόνη που με κοιτούσε ανατριχιάζοντας κι απομακρύνθηκα απ' την ακτή χωρίς να κοιτάξω πίσω μου.
φυσούσε αρκετά κι ο ουρανός συννεφιασμένος.
όλο αυτό το γκρίζο που σ' έστελνε απευθείας στο φθινόπωρο..
άκρως γοητευτικό, νοσταλγικό
μια θάλασσα δική μου
κι οι δικοί μου στην παραλία
χαμογέλασα κι απομακρύνθηκα ακόμα περισσότερο απ' την ακτή
(κι είχαμε ακόμα έξι Ιουνίου
Κυριακή..)
