"μαμάαα! η κυρία της μουσικής μας έδωσε τα τραγούδια για τη γιορτή της 25ης! θες να σου πω κανένα;"
"τώρα;"
"τώρα! ε; να σου πω; ε;;"
στην κουζίνα μας:
πηγαινοέρχομαι απασχολημένη με την ετοιμασία του μεσημεριανού, ενώ το Ραφάκι στέκεται δίπλα στο ψυγείο και περιμένει ανυπόμονα το σύνθημα, έτοιμη ν' αρχίσει το τραγούδι.
τέτοια χατήρια δεν τα χαλάς: αφήνω το κουτάλι, στηρίζομαι στο νεροχύτη και γνέφω "άντε!"
η αοιδός παίρνει ύφος σοβαρό και άκρως καλλιτεχνικό, ισιώνει την πλάτη, βήχει δυο τρεις φορές δοκιμαστικά, τινάζει τα μαλλάκια κι αρχίζει:
"δέκα παληκάρια στήσανε χορό
στου Καραϊσκάκη το χωνάκι
πέφταν τα ντουβάρια..."
τη σταματάω:
"που στήσανε χορό;"
"έλα καλέ μαμά δεν ακούς; στου Καραϊσκάκη το χωνάκι!"
"ποιο χωνάκι βρε; ποιο χωνάκι; το κονάκι! κο-νά-κι!!"
"ααα, καλά! ξεκινάω από την αρχή:
δέκα παληκάρια στήσανε χορό
στου Καραϊσκάκη το κονά-α-α-κι"
τη σταματάω ξανά:
"για περίμενε! δε μου λες, ξέρεις τι είναι το "κονάκι";"
"αμέ! πως δεν ξέρω!"
"για πες"
"γιατί, εσύ δεν ξέρεις;"
"λέγε βρε απατεώνα τ' είναι το "κονάκι" που πας να στρίψεις δια του αρραβώνος!"
"να σου πω.. ναι. μμμ... το κονάκιιι είναι ένα περίπτερο σε σχήμα κώνου.."
"δηλαδή ο Καραϊσκάκης συναντήθηκε με τ' άλλα παληκάρια στο κωνικό του περίπτερο;"
"ναι!"
"κι εκεί χορέψανε με τις πενιές του Μιχαλάκη;"
"φυσικά!"
"και που χωρέσανε βρε δέκα παληκάρια κι ένας ο Καραϊσκάκης έντεκα μέσα σ' ένα περίπτερο;"
.......................................
το φαγητό εκείνη τη μέρα δεν τέλειωσε ποτέ.
όμως το μάθημα της γλώσσας συναντήθηκε στην κουζίνα μας με το μάθημα της ιστορίας κι έτσι το Ραφάκι έμαθε πως ο Καραϊσκάκης, ουδέποτε έμενε σε περίπτερο, είτε αυτό είχε σχήμα κώνου, είτε κανονικό.
έμαθε επίσης τι είναι το "κονάκι" και που ακριβώς διαφοροποιείται με το "χωνάκι".
μετά πείνασε.
πιο μετά έφαγε τόστ.
ακόμα πιο μετά όλοι φάγαμε τόστ.
αλλά σε κανένα μας δεν κακοφάνηκε.
βλέπετε, μερικές φορές η γνώση υπερτερεί ενός ταψιού γεμιστών,
έστω και αν αυτό δε διακρίνεται με την πρώτη ματιά..
