διαβάζω για την ιλαρά και δεν θυμάμαι αν την έχω περάσει.
μάλλον ναι, σκέφτομαι.
έπειτα, απλώνω το χέρι να πάρω τηλέφωνο τον Δημήτρη
(ρε, έχουμε περάσει ιλαρά;)
αλλά μετά θυμάμαι πως έχει πλέον φύγει.
και μού λείπει.
πολύ..
αυτό που με σώζει είναι το tardis.
όποτε η απουσία γίνεται δύσκολη
μάλλον ναι, σκέφτομαι.
έπειτα, απλώνω το χέρι να πάρω τηλέφωνο τον Δημήτρη
(ρε, έχουμε περάσει ιλαρά;)
αλλά μετά θυμάμαι πως έχει πλέον φύγει.
και μού λείπει.
πολύ..
αυτό που με σώζει είναι το tardis.
όποτε η απουσία γίνεται δύσκολη
μπαίνω μέσα και προσγειώνομαι στον πλανήτη της εφηβείας μου.
ξενοιασιά
και όλοι βρίσκονται ακόμα εκεί.
σιγά σιγά χειμωνιάζει
σιγά σιγά σκοτεινιάζει.
να διαβάσω ξανά τ' αγαπημένα βιβλία
-ακούς Χόλντεν;-
να ξενυχτήσω με ταινίες πού με καθόρισαν
να τραγουδήσω "δεν μπορεί κανείς να ξέρει"
και να θυμηθώ πως αυτό που με σώζει τελικά
είναι το tardis:
η επιστροφή
-χωρίς να υπάρχουν καν
οι οδηγίες χρήσεως..
ξενοιασιά
και όλοι βρίσκονται ακόμα εκεί.
σιγά σιγά χειμωνιάζει
σιγά σιγά σκοτεινιάζει.
να διαβάσω ξανά τ' αγαπημένα βιβλία
-ακούς Χόλντεν;-
να ξενυχτήσω με ταινίες πού με καθόρισαν
να τραγουδήσω "δεν μπορεί κανείς να ξέρει"
και να θυμηθώ πως αυτό που με σώζει τελικά
είναι το tardis:
η επιστροφή
-χωρίς να υπάρχουν καν
οι οδηγίες χρήσεως..