γκρίνιαζα για δυο ώρες με το eastern promises, μέχρι που είδα την ανοησία: τη ντέμι μουρ στους joneses.
αυτό θα μπορούσα να το παραβλέψω.
δεν είναι ότι μου είναι τόσο αντιπαθής όσο τα κουφώματα αλουμινίου.
κι αυτό θα μπορούσα να το παραβλέψω.
δύσκολο αλλά όχι αδύνατο.
είναι ο αφόρητος συνδυασμός της ελενίτσας και των κουφωμάτων που με χτυπάει κατακέφαλα, έτσι, που με κάνει σχεδόν να αφρίζω.
παρόμοια άφρισα και με το dune - κι άφριζα για μια βδομάδα ολόκληρη μέχρι να το τελειώσω
έπειτα άρχισα τον Θόλο, τον Δεινόσαυρο -νύσταξα λίγο
κι ο Εκο στα μισά της Πράγας του, έγινε ακατανόητος.
αναρωτιέμαι όμως κατά βάθος, αν τελικά, όλα είναι θέμα εποχής.
αναρωτιέμαι αν θα 'μουν και σήμερα γοητευμένη με το week end και τον γκοντάρ
αν θα 'βλεπα ξανά Μπέργκμαν μέχρι τελικής πτώσης, αν θα ερωτευόμουν γι' άλλη μια φορά, τον αφρό των ημερών
αν θα διάβαζα ξανά και ξανά Χένρυ Τζαίημς κι αν η κάθε ανάγνωση έφερνε κι άλλες κρυφές πτυχές στο φώς
και καταλήγω πως ίσως ναι, ίσως όχι.
όπως και να 'χει πάντως, τα κουφώματα αλουμινίου, θα τα μισούσα πάντα.
αυτό είναι το μόνο σίγουρο..
υγ
το σύμβολο του απείρου, είναι το tattoo που αποφάσισα να κάνω.
στον αριστερό μου καρπό, στη δεξιά μεριά του καρπού.
το άπειρο.
πάντα.
τι καλύτερο από δαύτο;
