η Lamoyaland καταρρέει..
αυτή τη μεγαλειώδη τρύπα -η φωτογραφία είναι από τον τοίχο μας- την άνοιξε το συνεργείο που ανακαινίζει το διπλανό διαμέρισμα.
πήγα η ανυποψίαστη να πάρω ένα σεντόνι από το ράφι και ιδού! μπάζα και χαλίκια με πρόσμεναν και μια τρυπάρα ΝΑ! απ' όπου άνετα περνούσαν η Ακκα με τη Νέλλη τραγουδώντας το "σκόνη και θρύψαλα να γίνομαι μαζί σου"
"βρε άνθρωπε" είπα την επομένη στον εργάτη "δε με πείραξε η ζημιά, αυτά γίνονται, αλλά γιατί δε μου το είπατε;;"
με κοίταζε και δε μιλούσε.
τέλος πάντων την έκλεισαν την τρυπάρα, τη τσιμέντωσαν, τη στόκαραν, θα βάψουν το κομμάτι του τοίχου που χάλασαν και τέλος καλό όλα καλά.
την εμπειρία όμως, μια ολόκληρη εβδομάδα να 'χω το ριφιφί μεσ' το σπίτι και να μη το ξέρω, να μη τη ξαναζήσω, να μη τη ξαναζήσω!
κι εκεί που έτοιμη ήμουν να πάρω τα βουνά μ' όλα που μας συμβαίνουν τελευταία, τα σοβαρά και τα λιγότερο σοβαρά, να σου και ξημερώνει η Κυριακή κι έρχεται η γιορτή της μητέρας!
να και το Ραφάκι με άνθος στο χέρι, με σφιχτή αγκαλιά να σου κόβεται η ανάσα, με φιλιά μελένια, να και πως ανοιξιάζουν μεμιάς όλα τριγύρω!
έτσι,
-βλέπουμε της Ραφαηλίας την Ανοιξη κάθε πρωί που ξυπνάμε
-την ξαναζούμε λίγες ώρες μετά στο χαμόγελο της Μαριλέττας μας
-ακούμε Django
-μιλάμε ώρες στο τηλέφωνο με το Δημήτρη λίγο πριν πάμε να τον επισκεφθούμε
-φτιάχνουμε ξανά το μπαλκόνι που έχει πνιγεί στο πράσινο
-κάνουμε σχέδια
-χαμογελάμε
και στοκάρουμε τις ζημιές της ζωής μας
με επιτυχία απόλυτη.
στο κάτω κάτω, έχουμε και το Swing '42 να δίνει το ρυθμό..
