η σχέση μου με τα φρούτα είναι σχεδόν ανύπαρκτη.
τρώω ένα μανταρίνι τον Δεκέμβριο
ένα πεπόνι το καλοκαίρι
και ένα ρόδι το φθινόπωρο (αν δεν βαρεθεί ο Χρόνης να μου το καθαρίσει).
πριν λίγες μέρες, αποφάσισα, πως καιρός ήταν για το πεπονάκι του καλοκαιριού.
έτσι, το Σάββατο αγόρασα ένα βιολογικό, μικρούλι και στρογγυλό, έκοψα την Κυριακή το μισό και σήμερα είπα να τελειώνω και με το υπόλοιπο.
το βραδάκι λοιπόν, άνοιξα το ψυγείο, το πήρα κι αφού το έκοψα, το σερβίρισα σ' ένα άσπρο πορσελάνινο μπωλ και ξεκίνησα για το δωμάτιο μου, να φάω παρέα με τον (my name is) Earl.
ο Χρόνης διάβαζε στον υπολογιστή του, όταν ακούγοντας με να περνώ έξω από το δωμάτιο, σήκωσε το κεφάλι, με είδε και χαμογέλασε:
"ωραίο πεπόνι! αυτό ήταν για φέτος;"
"ίσως πάρω και δεύτερο. δεν ξέρω. θέλεις λίγο;"
"αμέ!"
πλησίασα:
"άνοιξε το στόμα σου" του είπα, αυτός άνοιξε το στόμα κι εγώ τσίμπησα ένα κομμάτι με το πιρούνι και προσπάθησα να του το ταίσω με τη μία.
το κομμάτι ήταν μεγάλο και δεν χωρούσε εύκολα, ο Χρόνης διαμαρτυτόταν με μουγκρητά, εγώ έσπρωχνα μέχρι που επιτέλους το χώρεσα!
"δεν είμαστε καλά! τι γκουμούτσες είναι αυτές;!" αγανάκτησε μόλις το κατάπιε
"όχι και γκουμούτσες! μια χαρά κομμάτια"
"μια χαρά για μουλάρια! που έχουν ένα στόμα τόσο"(και άνοιξε τα χέρια του πάνω-κάτω, για να δείξει το μήκος των σαγονιών ενός μουλαριού)
"έλα, αηδίες.. ξέρεις γιατί τα κόβω τόσο μεγάλα;"
"γιατί;"
"γιατί όσο μεγαλύτερα τα κόβεις, τόσο περισσότερες βιταμίνες εμπεριέχονται. με τα μικρά κομματάκια, καταστρέφεις και τις βιταμίνες."
"γι'αυτό δηλαδή το κάνεις;"
"φυσικά! τι νόμισες;"
"ότι το κάνεις από βαρεμάρα! άστα αυτά για τις βιταμίνες! "
του γύρισα περιφρονητικά την πλάτη κι απομακρύνθηκα, μουρμουρίζοντας
"δε φταίει κανείς άλλος, εγώ φταίω που σου 'δωσα να δοκιμάσεις"κι άνοιξα το dvd.
ο Earl ήταν εκεί και περίμενε.
πάω στοίχημα, πως κι αυτός, έτσι ακριβώς θα το 'κοβε: όχι κομματάκι, κομματάκι να τρως δυο ώρες για ένα φρούτο.
πφφφφ..
