μ' άρεσε σήμερα, μ' άρεσε.
έβλεπα ταινία ξαπλωμένη στην πολυθρόνα, σκεπασμένη με μια ελαφριά κουβέρτα και με τη Νέλλυ να γουργουρίζει κοιμισμένη πάνω μου, έβλεπα road movie κι ο χειμώνας χτυπούσε την πόρτα μας μονάχα ημερολογιακά -έξω ακόμα ήταν καλοκαίρι.
χαμένες στιγμές, αυριανές εκλογές, θλιμμένες ματιές, αναμνήσεις παράξενες, γλυστρούσαν πάνω μου κι έπεφταν άψυχες στο πάτωμα και το φιλαράκι ο Μπορίς, προσπαθούσε να βρει φθορές στους τοίχους του δωματίου μου, αλλά αυτές, απλά, δεν υπήρχαν
(εδώ και καιρό είχα βρει τον τρόπο να βρίσκομαι πάντα στον αφρό των ημερών..)
να θυμηθώ να διαβάσω ξανά τα Εκκοκιστήρια Β
(προχωρούσαμε με το Δημήτρη αμίλητοι προς το μικρό
σταθμό. αφήναμε τη Βέροια πίσω μας στην καταχνιά
και κοιτάζαμε άφωνοι τους καπνούς στο μισοφώτιστο βράδυ
εκεί, μες στην ερημωμένη έκταση, ακούγαμε τα εκκοκκιστήρια
να κελαϊδούνε. υπόκωφη στην αρχή, η βουή
δυνάμωνε με τον καιρό, μας είχε σχεδόν παρασύρει.
φώτα και μηχανές μες απ' τα τζαμωτά μας άφηναν
να ιδούμε τον αποχωρισμό. ο καθαρός καρπός γλιστρούσε και σωριάζονταν δίπλα μας
μέσα σ' ένα σύννεφο σκόνης. ακόμα θυμάμαι τα μάτια του, σα να είχαν δακρύσει.
τότε κατάλαβα πως πέρασε πια η εποχή της συγκομιδής.
και πως ό,τι μπορούσαμε να δώσουμε το είχαμε
σχεδόν σκορπίσει.)
να θυμηθώ να μάθω στα παιδιά μου Albinoni και Ασλάνογλου
να θυμηθώ να βάλω καινούρια όρια
και τέλος να θυμηθώ, πως αύριο είναι Κυριακή
κι αυτό που μπορώ ίσως να δώσω
δεν το έχω -ακόμα- σκορπίσει
