Σήμερα που γιορτάζω


σήμερα που γιορτάζω:

με πήρε τηλέφωνο το μωρό μου, ακριβώς τα μεσάνυχτα για να μου ευχηθεί "χρόνια πολλά"
μου ευχήθηκε και το αγόρι του μωρού μου "χρόνια πολλά" -μαζί γυρνοβολούσαν.

"χρόνια πολλά" δεν μου ευχήθηκε ο Χρόνης, καθότι έχουμε φάει τα μουστάκια μας από προχτές κι η δυσπεψία είναι αφόρητη! ειδικά η δική μου..

"σ' αγαπώ άγγελε μου" ανακοίνωσε το Ραφάκι λίγο πριν κοιμηθεί και με τράβηξε κοντά της να με φιλήσει -απορώ που τις βρίσκει αυτές τις εκφράσεις της νεολαίας του μεσοπολέμου.
το δώρο της το ξέρω: μια ζωγραφιά με καρδούλες κι αστεράκια.

"ξέρεις τι δώρο θέλω γι' αύριο;" τη ρώτησα νωρίτερα το βραδάκι
"τι μαμά;"
"να μου τρίψεις τα πόδια κανά μισάωρο. γίνεται;"
"δεν προτιμάς ζωγραφική;"
"όχι! προτιμώ το τρίψιμο. θα ξαπλώσω, θα βάλω μια ταινία που να μ' αρέσει πολύ και συ θα μου τρίβεις τα πόδια. γίνεται;"
"μμμ καλάα"
"ωραία.."


(σιγά μη γίνει! το "στρίβειν διά του αρραβώνος" το ξέρετε; ε, αυτό! το τι χέρια θα πονάνε αύριο, το τι τσάντες θα πρέπει να φτιαχτούνε επειγόντως για το σχολείο, το τι τηλεφωνήματα θα πρέπει να γίνουν στην Εφη εκείνη ακριβώς την ώρα, δε λέγεται..)

"χρόνια πολλά" κι ευχές όμορφες και συγκινητικές μου έγραψαν τα φιλαράκια από το f. χαμογελούσα καθώς τις διάβαζα και μ' άρεσαν πολύ.

"χρόνια πολλά" νιαούρισαν τα νιαούρια μας και τρίφτηκαν στις γάμπες μου με σηκωμένες ουρές και τρεμάμενα μουστάκια. έσκυψα και τις χάιδεψα: η μια γουργούρισε και με κουτούλισε, η άλλη έφυγε βιαστική να κυνηγήσει νυχτοπεταλούδες που έμπαιναν απ' τη μπαλκονόπορτα παρασυρμένες απ' το φως.

"χρόνια μου πολλά" ψιθύρισα μόνη πριν λίγο, βάζοντας ένα ποτήρι νερό στην κουζίνα.
όλοι κοιμόντουσαν πια..
όλοι εκτός από μένα, που βάλθηκα να θυμάμαι γενέθλια κι επετείους και ν' απορώ το πόσο γρήγορα περνάνε όλα..

ουφ όμως.. ποιος μετράει χρόνια; και στ' αλήθεια, τι με νοιάζει για πότε πέρασαν και πότε ήμουν δυο χρονών πάνω στον καναπέ και για πότε διακτινίστηκα στην κουζίνα μ' ένα ποτήρι νερό στο χέρι και δυο παιδιά στην καρδιά και στην ανάσα;
καλά να 'μαστε και να χαμογελάμε, ευχήθηκα ολόψυχα

και να πείθουμε τα παιδιά μας κάπου κάπου να μας τρίβουν τα πόδια!

αυτό εξάλλου, δεν είναι το νόημα της ζωής;