Σαν όνειρο

"σαν όνειρο μου φαίνονται όλ' αυτά"

τέσσερις και κάτι η ώρα 

στην πόλη των νεκρών.
 

γαλήνη.

ο Χρόνης έφτιαχνε το θυμίαμα.
μ' άκουσε, σήκωσε το κεφάλι, χαμογέλασε
"μα κι η ζωή μας, ένα όνειρο μήπως δεν είναι;"

"έλα ντε" ψιθύρισα
κι έπιασα το χέρι της Ραφαηλίας
"έλα ντε"

το Ραφάκι μ' αγκάλιασε
γύρω μια ησυχία που ειρήνευε την καρδιά
-ίσως αυτή να ήταν η αρχή της συμφιλίωσης..

αργότερα κατηφορίζοντας 

σηκώνοντας το βλέμμα
σ' αυτό το εκπληκτικό ροζ:

δυνατό χρώμα, έντονο

πονούσε τα μάτια,

 

ναι

ίσως στ' αλήθεια αυτή να ήταν

η ευλογημένη αρχή της συμφιλίωσης..