me gusta καλοκαίρι, me gustas tu
και να τα ποδαράκια της Ραφαηλίας στο παγκάκι, στην αμμουδιά του Τολό, να κρατάνε το ρυθμό.
τρία χρονάκια κιόλας πέρασαν από τότε..
διαβάζω ξανά τις παλιές αναρτήσεις και θυμάμαι το Τολό της θεραπείας, το Τολό της ανάρρωσης:
"μετά την πίεση του χειμώνα, μετά τις εξετάσεις, μετά τον διαβήτη, την επέμβαση, το διπλό-τριπλό τσεκάρισμα της υγείας μου, μετά το άγχος, όλη μου η έννοια το τι θα φάει το Ραφάκι -ξενοιασιά".
ιούνιος του '11.
τρία χρόνια αργότερα, το Ραφάκι κι εγώ, για μιας εβδομάδας διακοπές -ξανά.
και αυτή, μετά το καινούριο μωρό της οικογένειας, ναι, αυτή είναι η αρχή της ανάρρωσης.
me gusta καλοκαίρι, me gustas tu.
στο ίδιο ξενοδοχείο,
στην ίδια θάλασσα,
στους ίδιους δρόμους.
στο ίδιο παγκάκι.
εκεί, κανείς δεν με γνωρίζει.
εκεί, δεν είμαι αναγκασμένη να μιλώ για λόγους κοινωνικούς.
να συζητώ, να προσπαθώ, να κάνω πως νοιάζομαι.
me gusta καλοκαίρι, me gustas tu
στο ίδιο ξενοδοχείο
στην ίδια θάλασσα
στους ίδιους δρόμους
στο ίδιο παγκάκι.
όπου δε μας γνωρίζει κανείς
me gusta τελικά
πολύ..
