-εδώ, εδώ, Χρόνη εδώ, θέσηη!-την είδα!
-έλα είναι και μεγάλη!
Παρασκευή απόγευμα, σ' έναν από τους πολυσύχναστους δρόμους του Παγκρατίου.
απίστευτο!
τσακ-τσουκ πάρκαρε αφήνοντας ένα μικρό κενό μεταξύ του αυτοκινήτου και των κάγκελων που βρίσκονταν άκρη άκρη στο πεζοδρόμιο.
ακριβώς δίπλα από τα κάγκελα (από τη μέσα μεριά φυσικά) δυο άντρες και μία γυναίκα συζητούσαν.
προφανώς ήταν οι καταστηματάρχες που μιας και δεν είχαν δουλειά, είχαν σταθεί έξω από τα μαγαζιά τους και μιλούσαν.
άνοιξα την πόρτα, αγνοώντας τον Χρόνη που μου έλεγε:
-που πας από κει; δε χωράς! έλα, έλα να βγεις από τη δική μου μεριά
κι έβγαλα το ένα μου πόδι έξω.
δύσκολα τα πράγματα.
όντως, πολύ στενός ο χώρος, ήταν και τα κάγκελα σχεδόν κολλητά, άστα..
με το που άνοιξα την πόρτα, οι τρεις μαγαζάτορες σταμάτησαν να μιλούν και γύρισαν να με κοιτάξουν.
βγήκα η μισή από το αυτοκίνητο χαμογελώντας
-και τώρα θα βγει η αδύνατη, η λεπτή, η συλφίδα
τους ανακοίνωσα επίσημα βγαίνοντας ολόκληρη από το αυτοκίνητο και κλείνοντας (με προσπάθεια ειναι η αλήθεια) πίσω μου την πόρτα.
ο ένας άντρας μου χαμογέλασε
ο άλλος μου είπε χαμογελώντας κι αυτός:
-τα καλά κορίτσια τρώνε όλο το φαγητό τους
-σωστός
επεδοκίμασα περπατώντας κατά μήκος του αυτοκινήτου για να βγω στο δρόμο.
η γυναίκα μας κοιτούσε βλοσυρή κι αγέλαστη.
σαν την Τασσώ Καβαδία.
ακριβώς.
ότι εγώ είμαι η Μπέτυ Λιβανού, δεν τίθεται θέμα, ε;
(η κυρία Λιβανού θα το θέσει το θέμα, αλλά, τέλος πάντων)
καλή εβδομάδα να έχουμε και πάντα να βρίσκουμε θέση για παρκάρισμα εύκολα.
όλοι μας..
