περνάω έξω απ' το δωμάτιο της Ραφαηλίας.
είναι πρωί ακόμα, σχεδόν αξημέρωτα και φυσικά κοιμάται τον ύπνο του δικαίου.
στέκομαι στην πόρτα, την κοιτάζω πόσο μεγάλωσε..
"ο χρόνος παίρνει άλλη έννοια όταν βλέπουμε τα παιδιά μας" μουρμουράω και κατακλύζομαι από ένα κύμα νοσταλγίας για όλα εκείνα που πέρασαν και δεν θα ξανάρθουν ποτέ·
οι Κυριακές στην Ανάβυσσο
οι ταινίες που βλέπαμε με την Ελένη
οι ανοιξιάτικες εκδρομές στην Αίγινα
η ζωή που ήταν εύκολη, χωρίς απουσίες..
μπαίνω μέσα, απλώνω τα χέρια, την αγκαλιάζω
χαϊδεύω τα ξανθά της τα μαλλιά
τη φιλάω στην κορυφή του κεφαλιού
αρχίζει και ξυπνάει "τ' είναι μαμά;"
συγκινημένη τη σφίγγω στην αγκαλιά μου:
"σ' αγαπάω μωρό μου! σ' αγαπάω τόσο πολύ και συ μεγαλώνεις τόσο γρήγορα!"
τη φιλάω ξανά και της χαϊδεύω το πρόσωπο.
κι εκείνη ανοίγει τα μάτια
με κοιτάζει
και λέει:
"τι έπαθες; σε ψέκασαν πρωί πρωί;"
...................................................
