'Ο,τι κι αν αρχίσω


..όποια πόρτα κι αν χτυπήσω
τίποτα δε φτάνει
στο δικό σου ουρανό


και Ανάβυσσος ξανά.

ήλιος
μια άνοιξη που δεν άργησε να έρθει
μια άνοιξη που είναι ήδη εδώ.

η Ραφαηλία στο πίσω κάθισμα χαμογελούσε
ακούγοντας τα δικά της τραγούδια

κάθε πρόταση που ξεκινούσαμε ο Χρόνης κι εγώ
άρχιζε με τη λέξη "θυμάσαι;"

και ήταν σχεδόν όπως παλιά.

έτρεχε το γαλάζιο μας αυτοκίνητο στο δρόμο
πάνω απ' τα λιμανάκια της Βουλιαγμένης
χαρταετοί πετούσαν στον ουρανό
αεροπτεριστές στην Ανάβυσσο

και, ναι, ήταν σχεδόν όπως παλιά.

Κυριακή
κι ένας ήλιος
που έπεφτε μέσα στη θάλασσα.

"ωραία είναι σήμερα" ψιθύρισα
ο Χρόνης μ' άκουσε και χαμογέλασε "ωραία"

το Ραφαηλάκι στο πίσω κάθισμα
άκουγε μουσική
και κοιτούσε έξω απ' το παράθυρο.

και η Άνοιξη
ήταν ήδη εδώ..