"εγώ είμαι πια σκιά της παλιάς μου σκιάς"
-και το snowpiercer έτρεχε σ' ένα καινούριο παγωμένο κόσμο.
άνοιξη.
έβαλα στο mp3 τον Johnny και τον Bob να τραγουδάνε
και κοίταξα έξω: ήλιος.
"if you're traveling the north country fair
where the winds hit heavy on the borderline"
ψιθύριζα μαζί με τα φιλαράκια
και με την άκρη του ματιού έβλεπα το snowpiercer
να παίρνει με ταχύτητα τις μεγάλες στροφές.
χτες βράδυ ονειρεύτηκα τον Δημήτρη.
είχε τη Νέλλυ στην αγκαλιά του
και όπως ξύπνησα και άνοιξα τα μάτια μπερδεμένη
-είναι αλήθεια πως έχει φύγει;-
την είδα να κάθεται στο μαξιλάρι, πάνω από το κεφάλι μου
και γουργουρίζοντας να με κοιτάζει.
πρώτη επίσημη μέρα της άνοιξης.
το δέντρο είχε ανθίσει στο σπίτι της Νίκης και του Πάνου την Κυριακή.
τα κλαδιά πάνω από το κεφάλι μας ήσαν γεμάτα με μικρά ανθάκια
και στο τραπέζι φρέσκος, ζεστός καφές.
χαμογελαστή ζωή
ήσυχη
κι ένας καφές
που κάποιος έφτιαξε για μένα.
αχ.. ν' άνοιγα τα μάτια και να ήμουν παιδί ξανά.
να ήμασταν -λέει- όλοι μαζί:
η μητέρα
-μού έφερνε πάντα καφέ, ακόμα κι όταν είχε αρρωστήσει βαριά-
η γιαγιά, ο παππούς
ο Δημήτρης..
να κολυμπούσα, να έτρεχα
να χόρευα μέχρι το χάραμα όπως παλιά
να τσακωνόμουν με το ίδιο πείσμα
να γελούσα, να έκλαιγα το ίδιο δυνατά
ν' απελπιζόμουνα για μια ανοησία.
...............................
ανεβοκατεβαίνω στο snowpiercer.
άλλοτε είμαι σκιά της παλιάς μου σκιάς
και άλλοτε όχι.
άλλοτε παίρνω μαζί μου τον Bob και τον Johnny στη βόλτα
και άλλοτε τραγουδάω μόνη.
μα όπως και να 'χει, πάντοτε κάποιος βρίσκεται κοντά: ο Holden
ο Παυλάκης, η Μαργαρίτα
ο Tennessee, o Charles και η Charlotte
-όλα τα φιλαράκια.
κι αυτοί είναι που φέρνουν τα χρόνια της χαμένης εφηβείας στην καθημερινότητα μου.
αυτοί
και τ' ανθισμένο δέντρο στην αυλή
του Πάνου και της Νίκης.