"πως νιώθεις μωρό μου;"
"όπως όταν είμαι άρρωστη"
depon σιρόπι, χυμοί και νερό
και κάθε τρεις και λίγο, θερμόμετρο.
σκαρφαλώνω στην κουκέτα αποφασιστικά λες κι ανεβαίνω στο Εβερεστ.
βάζω θερμόμετρο και περιμένω ν' ακούσω το "μπιπ"
περιμένει υπομονετικά και το Ραφάκι να τελειώσω, να κατεβώ και να την αφήσω στην ησυχία της.
Ραφάκι με ίωση, που άρχισε χτες βράδυ αργά.
ακριβώς πριν αρχίσει, είχαμε μια άκρως ενδιαφέρουσα συζήτηση.
ξεκαθάριζα τα ψιλοπράματα ενός συρταριού σε μια έκρηξη νοικοκυροσύνης κι ανάμεσα στ' άλλα, ήταν και ο προσκοπικός σουγιάς της Ελένης.
"μαμά τ' είν' αυτό;"
το Ραφάκι κρατούσε το σουγιά και τον κοιτούσε μ' απορία
"σουγιάς αγάπη μου. ο προσκοπικός σουγιάς της Ελένης"
"ήταν η Ελένη πρόσκοπος;"
"ναι, αμέ! και βαριόταν τη ζωή της, ένα χρόνο πήγε όλο κι όλο, μη νομίζεις!"
"και χρησιμοποιούσε το σουγιά για να τρώει βελανίδια;"
"ε;;"
"για τα βελανίδια τον είχε το σουγιά;"
"πως σου 'ρθε πάλι αυτό;"
"γιατί οι πρόσκοποι φοράνε κάτι περίεργα καπέλα, ζούνε στα δάση και τρώνε βελανίδια"
κάθησα στο κρεββάτι γελώντας.
η ιδέα της Ελένης να τρώει βελανίδια στην παιδική της ηλικία, μαζί με άλλους προσκόπους, καθισμένη στις ρίζες των δέντρων, ήταν ακαταμάχητη.
λίγο μετά: μαμά, μου φαίνεται πως είμαι ζεστή.
Ραφάκι με ίωση λοιπόν.
depon σιρόπι, χυμοί, νερό
και το θερμόμετρο κάθε τρεις και λίγο να κάνει "μπιπ"
σκαρφαλώνω στην κουκέτα αποφασιστικά, λες κι ανεβαίνω στο Εβερεστ
περιμένει υπομονετικά και το Ραφάκι να τελειώσω, να κατεβώ και να την αφήσω στην ησυχία της- μισοκοιμάται, με την τηλεόραση ανοιχτή να παίζει Nickelodeon: θεραπεία!
εδώ που τα λέμε,
δεν έχει κι άδικο..
