..με κόλλησε το Ραφάκι ίωση, με κόλλησε και σέρνομαι.
αυτή η αίσθηση της αρρώστιας
-που ματαίως τη διατάζω "ξεκουμπίσου, έχω δουλειές που τρέχουν"-
με κάνει να κοιμάμαι φορώντας κάλτσες αθλητικές
με κάνει να σκεπάζομαι με πάπλωμα ελαφρύ
να βάζω το θερμόμετρο δις, τρις -μη πω τετράκις την ημέρα
να αγωνιώ πότε επιτέλους θα περάσει·
είπαμε: έχω δουλειές που τρέχουν.
η υπεύθυνη της αρρώστιας μου, στο δικό της πλανήτη ως συνήθως:
περιχαρής με πληροφόρησε "το καλοκαίρι θα βάψω τα μαλλιά μου μπλε!"
μου 'βαλε τις φωνές, όταν της επεσήμανα πως είναι αδύνατη και πρέπει να παχύνει
τέλος μού δήλωσε, το σάββατο θα είναι πολύ απασχολημένη
για να βοηθήσει αν τη χρειαστώ.
έδωσα τόπο στην οργή, πήρα το cold and flu μου
και κάθησα στον υπολογιστή.
"αχ... το κεφάλι μου" παραπονέθηκα,
αλλά ουδείς με άκουσε
"αχχχ...." ξαναφώναξα
και να! ο υγιής μικροβιοφορέας μπήκε με φούρια στο δωμάτιο.
"τ' είναι μαμά; τι έπαθες;"
"πονάει το κεφαλάκι μου, αχ..."
πλησίασε
με κοίταξε
έσκυψε να με δει καλύτερα
και αποφάνθηκε
"μάλλον θα σκέφτεσαι!"
.........................................
ας έχει χάρη!
ας έχει χάρη που είναι μόλις κιλά σαρανταπέντε
και τρέχει σαν ελάφι!
αλλιώς;
θα σου 'λεγα εγώ!
