Χριστός Ανέστη!

Χριστός Ανέστη, Χρόνια Πολλά!

Ανάσταση χτες και φυσούσε ένας παγωμένος αέρας λες και δεν ήταν Απρίλιος, δεν ήταν Ανοιξη αλλά Μάρτιος στα πρώτα του κρύα.

"βάλε μου την κουκούλα μαμά" είπε το Ραφάκι αλλά η βιαστική μαμά

-"Παπατρέχα" μ' έλεγε η δική μου μάνα "μέχρι και να γεννηθείς βιάστηκες, ένα μήνα νωρίτερα μας ήρθες!"-

είχε ήδη κρύψει τα βαριά μπουφάν και κρύωνε το Ραφάκι, αλλά κουκούλα δεν υπήρχε.

έσβυναν τα κεριά και οι λαμπάδες απ' τον αέρα, όμως όταν άρχισε να ψάλλεται το "Χριστός Ανέστη" κι αφού φιληθήκαμε κι αφού ευχηθήκαμε, άρχισαν να πέφτουν, πίσω ακριβώς απ' το καμπαναριό της εκκλησίας, πυροτεχνήματα

κι ήταν τα ωραιότερα πυροτεχνήματα που είχαμε δει στη ζωή μας!

έσκαγαν αθόρυβα στον σκοτεινό ουρανό, χιλιάδες χρώματα έρχονταν πάνω απ' το κεφάλι μας ανοίγοντας σαν αστέρια κι έπειτα, το κάθε αστέρι γινόταν κομήτης με μακριά ουρά.

"Ρώσοι θα 'ναι" είπε ο Χρόνης.
 τα κοιτούσαμε χαμογελώντας μέχρι που έσβυσαν.

στο δρόμο για το σπίτι, άρχισαν να πέφτουν βαρελότα λες κι ήταν πόλεμος: εκκωφαντικά "μπαμ" που σ' έκαναν ν' αναπηδάς απ' την τρομάρα.

"δεν μ' αρέσουν καθόλου τα μπουρλότα μαμά" είπε το Ραφάκι
"ποια δεν σ' αρέσουν μωρό μου;"
"τα μπουρλότα"

ο Χρόνης προπορευόταν, ακολουθούσαμε το Ραφάκι κι εγώ και πίσω μας το Ελενάκι μιλούσε στο τηλέφωνο -κλασσικά.

κι ήταν μόλις χτες βράδυ, Ανάσταση, μ' έναν αέρα παγωμένο, που όμως δεν κατάφερε να ψυχράνει την καρδιά μας, ούτε να σβύσει το Αγιο Φως απ' τις λαμπάδες μας.

ο Χρόνης έκανε με το κερί τον σταυρό πάνω στον παραστάτη της εξώπορτας και το κερί δεν το κρατούσε μονάχα το δικό του χέρι: ήταν μαζί και το χέρι του παππού, του αδερφού μου, το δικό μου πιο μετά -όταν ο αδερφός είχε παντρευτεί κι είχε φύγει πια απ' το σπίτι- και ήταν ευλογία.

αυτή η ίδια ευλογία, που εύχομαι να φωτίζει πάντα τη ζωή όλων μας.

Χριστός Ανέστη!
Χρόνια Πολλά!