η Ελένη στο μπαλκόνι τραγουδάει.
η Ελένη στο δρόμο χοροπηδάει κρατώντας το χέρι μου.
η Ελένη παίζει κόβοντας με το χαρτοκοπτικό της ψαλίδι φιγούρες και γεμίζοντας τον κόσμο πολύχρωμα χαρτάκια.
είναι πια τριών χρονών.
είναι η εποχή που κόβει τις πάνες και την πιπίλα.
ένα ήσυχο παιδάκι, όμορφο, αρκετά κλειστό που δεν λέει ποτέ ψέμματα και που έχει ένα απίστευτο πείσμα.
είναι πληγωτικά καλή. θέλω να πω, πως είναι τόσο καλή που θα προτιμούσα να ήταν λίιιγο στριμενούλα, λίγο επιθετικούλα, έτσι, ώστε να μην είναι τόσο ανυπεράσπιστη στον σκληρό κόσμο του αυριανού της σχολείου.
όμως, "το μέλλον, αποστομώνει τους προφήτες" και στο σχολείο της λίγα χρόνια αργότερα τα πηγαίνει πολύ παραπάνω από μια χαρά.
το αγαπημένο της τραγούδι, με αρχή τα τρία της χρόνια, είναι το "Ανατολικά της Εδέμ" που το λέει η Αρλέτα.
στις κούνιες, στο δρόμο, αυτό λέει.
ανατολικά της Εδέμ
ήταν ένας τύπος μποέμ
που φορούσε πάντα λουλούδι στο πέτο
ήτανε πολύ αμπιγέ
είχε ένα κοστούμι ριγέ
περπατούσε λες κι είχε κάνει μπαλέτο
έδινε χιλιάδες φιλιά
πλήρωνε για να 'ρθουν βιολιά
και τα βράδια γλυκά τραγουδούσε
έναν τόσο λυπημένο σκοπό
σ' αγαπώ, σ' αγαπώ
amour, toujours
ca va, bonjou
παντελόνια κοντά ναυτικά
με το πιάνο και τα γαλλικά
amour, toujours
ca va, bonjour
εν δυο τρία, ξανά τον σκοπό
σ' αγαπώ, σ' αγαπώ...
το μωρό μου αύριο έχει τα γενέθλια του.
μπαίνει στα δεκαοχτώ..
όχι ότι έχει αλλάξει και πολύ, για μένα η ίδια παραμένει.
ψήλωσε, μεγάλωσε, ωρίμασε, αλλά έχει πάντα την ίδια ευγένεια που είναι το κύριο χαρακτηριστικό της, το ίδιο (άθλιο) πείσμα που την κάνει να επιμένει ακόμα κι όταν έχει χάσει τη μάχη και ακριβώς το ίδιο χιούμορ, που σε παρασύρει ακόμα κι όταν είσαι εντελώς χάλια και σε κάνει να γελάς (έστω κι άθελα σου).
να είναι πάντα καλά η αγάπη μου, να έχει όλες τις ευχές του κόσμου και να εξακολουθεί να βαδίζει στον ίδιο δρόμο, όπως κάνει εδώ και δεκαεφτά ολόκληρα χρόνια.
η πριγκίπισσα μου..
η Ελένη παίζει κόβοντας με το χαρτοκοπτικό της ψαλίδι φιγούρες και γεμίζοντας τον κόσμο πολύχρωμα χαρτάκια.
είναι πια τριών χρονών.
είναι η εποχή που κόβει τις πάνες και την πιπίλα.
ένα ήσυχο παιδάκι, όμορφο, αρκετά κλειστό που δεν λέει ποτέ ψέμματα και που έχει ένα απίστευτο πείσμα.
είναι πληγωτικά καλή. θέλω να πω, πως είναι τόσο καλή που θα προτιμούσα να ήταν λίιιγο στριμενούλα, λίγο επιθετικούλα, έτσι, ώστε να μην είναι τόσο ανυπεράσπιστη στον σκληρό κόσμο του αυριανού της σχολείου.
όμως, "το μέλλον, αποστομώνει τους προφήτες" και στο σχολείο της λίγα χρόνια αργότερα τα πηγαίνει πολύ παραπάνω από μια χαρά.
το αγαπημένο της τραγούδι, με αρχή τα τρία της χρόνια, είναι το "Ανατολικά της Εδέμ" που το λέει η Αρλέτα.
στις κούνιες, στο δρόμο, αυτό λέει.
ανατολικά της Εδέμ
ήταν ένας τύπος μποέμ
που φορούσε πάντα λουλούδι στο πέτο
ήτανε πολύ αμπιγέ
είχε ένα κοστούμι ριγέ
περπατούσε λες κι είχε κάνει μπαλέτο
έδινε χιλιάδες φιλιά
πλήρωνε για να 'ρθουν βιολιά
και τα βράδια γλυκά τραγουδούσε
έναν τόσο λυπημένο σκοπό
σ' αγαπώ, σ' αγαπώ
amour, toujours
ca va, bonjou
παντελόνια κοντά ναυτικά
με το πιάνο και τα γαλλικά
amour, toujours
ca va, bonjour
εν δυο τρία, ξανά τον σκοπό
σ' αγαπώ, σ' αγαπώ...
το μωρό μου αύριο έχει τα γενέθλια του.
μπαίνει στα δεκαοχτώ..
όχι ότι έχει αλλάξει και πολύ, για μένα η ίδια παραμένει.
ψήλωσε, μεγάλωσε, ωρίμασε, αλλά έχει πάντα την ίδια ευγένεια που είναι το κύριο χαρακτηριστικό της, το ίδιο (άθλιο) πείσμα που την κάνει να επιμένει ακόμα κι όταν έχει χάσει τη μάχη και ακριβώς το ίδιο χιούμορ, που σε παρασύρει ακόμα κι όταν είσαι εντελώς χάλια και σε κάνει να γελάς (έστω κι άθελα σου).
να είναι πάντα καλά η αγάπη μου, να έχει όλες τις ευχές του κόσμου και να εξακολουθεί να βαδίζει στον ίδιο δρόμο, όπως κάνει εδώ και δεκαεφτά ολόκληρα χρόνια.
η πριγκίπισσα μου..
