γλουπ, γλουπ, γλουπ, κατάπινε τα χιλιόμετρα το αυτοκινητάκι μας και γω κοιτούσα απ' το καθρεφτάκι τα παιδιά στο πίσω κάθισμα: το Ραφάκι που τραγουδούσε"γεια σου χαρά σου Βενετιά
πήρα τους δρόμους του Νοτιά"
και την Ελένη που έκανε μούτρα.
οδηγούσε ο Χρόνης, προσεκτικά όπως πάντα, προσεκτικά κοιτούσα κι εγώ τα διπλανά αυτοκίνητα χαζεύοντας τους οδηγούς και τους συνοδηγούς δίπλα μας.
Λουτράκι κι ανοιξιάτικο απόγευμα.
αλλιώς το θυμόμουν, αλλιώς ήταν.
δυο κορίτσια στην παραλία, πουλούσαν χειροποίητα κοσμήματα κι έφτιαχναν κοτσιδάκια.
πήρα το μωρό μας απ' το χέρι και πήγαμε στη μια κοπέλα.
"ένα κοτσιδάκι θα μας φτιάξετε; ροζ και γαλάζιο, παρακαλώ;"
"να βάλω και λίγο κίτρινο;" χαμογέλασε η καλλιτέχνις
"να βάλεις"
και το Ραφάκι κάθησε στο παγκάκι, έτοιμο για την κομμωτική.
δέκα λεπτά αργότερα, ένα γλυκό κοτσιδάκι, κρεμόταν απ' το κεφαλάκι της.
είχε κόσμο στο Λουτράκι:
παρέες που κάθονταν στα τραπεζάκια πάνω απ' την παραλία
οικογένειες που βολτάρανε νωχελικά
ζευγάρια που προχωρούσαν αγκαλιά
παιδιά που έκαναν ποδήλατο και πατίνια
κι άλλα που έτρεχαν απλά, πάνω-κάτω
δίπλα στη θάλασσα, άσπρα βότσαλα, στρογγυλά.
ο ήλιος κρύφτηκε πίσω απ' τα σύννεφα κι άρχισε να κάνει ψύχρα
τα παιδιά όμως, εξακολουθούσαν να τρέχουν
ή να κάνουν ποδήλατο και πατίνια
και όμορφα, δεκαπεντάχρονα κορίτσια, περπατούσαν σε τριάδες χαχανίζοντας
(είναι παράξενο, πως τα κορίτσια βολτάρουν σχεδόν πάντα σε μονό αριθμό)
οι δρόμοι, μέσα στην πόλη, όμως, άδειοι
ήρθε η Ελένη κι ήθελε να γίνουμε φίλες
"αφού μου 'βγαλες το λάδι, όλη μέρα;" μισοαγανάκτησα
όμως εγώ, δεν μπόρεσα να ανταποδώσω, αν και πολύ θα το 'θελα!
έτσι, συνεχίσαμε τη βόλτα περπατώντας αργά, στα δρομάκια του Λουτρακίου
και πιο μετά, παίρνοντας το δρόμο του γυρισμού
και πιο μετά, φτάνοντας σπίτι μας
όπως ανοίγαμε τις πόρτες του αυτοκινήτου για να βγούμε έξω
όλα τα λουλουδάκια από τις νερατζιές είχανε πλημμυρίσει τα πεζοδρόμια
κι η ευωδιά τους κολυμπούσε στον αέρα, γύρω μας
τρυπώνοντας αμέσως στην καρδιά μας, με μια ευκολία μοναδική.
κι η ώρα ήταν περασμένες επτά
όμως, ακόμα είχε φως..
