Καφές και Ζάχαρη

ο μοναδικός μου θείος είναι Ιταλός.
και παθιασμένος με τον καφέ.

όλη μου η οικογένεια είχε πάθος με τον καφέ: η από δω μεριά με τον ελληνικό, η από κει με τον εσπρέσο.

η γιαγιά, κάθε καλοκαίρι που ερχόταν στην Ελλάδα, έφερνε μαζί της και το μπρίκι το bialetti, που έφτιαχνε τον εσπρέσο.
μόνη της τον  ετοίμαζε, μόνη της τον έπινε: σε κανένα μας δεν άρεσε.
δεν έβαζε καθόλου ζάχαρη, τον έκανε πολύ βαρύ, πολύ πικρό, πολύ.. απ' όλα.

τα χρόνια πέρασαν, έγινα κι εγώ λάτρης του καφέ: πρώτα στο ζεστό νες, μετά στο γαλλικό κι από κει στον εσπρέσο.
κάθε φορά λοιπόν που πηγαίνω να πιω "ακόμα ένα φλυτζανάκιιι", θυμάμαι την πρώτη φορά (τριάντα χρόνια πριν) που μου 'κανε ο θείος καφέ στo bialetti.
θυμάμαι πως όταν μου 'δωσε το φλυτζανάκι με τον υπερβολικά βαρύ και άγλυκο καφέ του, διαμαρτυρήθηκα για τη ζάχαρη, και τότε, μου είπε το εξής ανέκδοτο:

μπαίνει ένας ξένος σ' ένα μαγαζί στη Ρώμη και παραγγέλνει καφέ.
ο καφές έρχεται κι αυτός παίρνει τη ζαχαριέρα κι αρχίζει να βάζει ζάχαρη.
μια-δυο κουταλιές είναι αρκετές: οι διπλανοί του, του δείχνουν το μεγάλο βάζο που αποθηκεύουν τη ζάχαρη και σαρκάζουν εν χορώ "εεε, δε θέλεις να το ρίξεις όλο στο φλυτζάνι σου; έλα, παρ' το, βάλεε".


μόλις τέλειωσε τ' ανέκδοτο, ο θείος έπεσε κάτω απ' τα γέλια.
τον κοιτούσα σοβαρή κι αναρωτιόμουν, αν ήταν στα καλά του ή αν τον είχε χτυπήσει το καυσαέριο του Παγκρατίου στον εγκέφαλο: κλακ!  κι αν η ζημιά που του 'χε κάνει ήταν μόνιμη ή παροδική..

μετά από τριάντα χρόνια λοιπόν, πιστεύω πως πίνοντας τον βαρύ, πικρό καφέ του θείου, θα ένιωθα το ίδιο.
αυτή είναι κι η διαφορά ανάμεσα σε μένα και στην ιταλία: η υπερβολή.
όχι ότι εγώ είμαι λάιτ.
απλά θέλω λίγη ζάχαρη (στη ζωή) και στον καφέ μου

είτε καφέ, είτε μαύρη, είτε ροζ
λίγη ζάχαρη που κάνει τον εσπρέσο να μη μοιάζει τόσο με εσπρέσο
όπως ακριβώς κάνει και μένα να διακτινίζομαι στα είκοσι μου χρόνια και στην πρώτη μου δοκιμή με την πίκρα, που ο θείος μου ονόμαζε "καφεντάκι" κι εγώ "αηδία"


είτε καφέ
είτε μαύρη
είτε ρόζ

αρκεί να είναι ζάχαρη..