σήμερα θέλω να "μιλήσω" για ένα πολύ σοβαρό θέμα.
για τη σχέση μου με την καινούρια φυλή πωλητριών που έχει εξαπλωθεί στα μαγαζιά, τα τελευταία δέκα χρόνια.
αυτές οι γυναίκες χωρίζονται σε δυο βασικές κατηγορίες: τις νεαρές και τις μεγαλύτερες.
οι μεγαλύτερες, δουλεύουν συνήθως σε πιο "επίσημα" στέκια όπως πχ στους πάγκους του Χόντου, ως αισθητικοί.
τις μικρότερες τις βρίσκεις σε μαγαζιά με ρούχα, όπου στέκονται όρθιες μ' ένα εντελώς βαριεστημένο ύφος και αρνούνται να σε κοιτάξουν καν.
δεν σε πλησιάζουν ποτέ. αντίθετα τις πλησιάζεις εσύ, και μόλις τους ζητήσεις αυτό που θές, η απάντηση είναι μόνιμα ερώτηση:
"για σας;"
"για μένα" τολμάς να πεις δειλά, για να εισπράξεις ένα άμεσο και απαξιωτικό:
"δε νομίζω να υπάρχει στο νούμερο σας" που υποννοεί
"πως τολμάς και ζητάς τέτοιο νούμερο εδω;"
κάνοντας σε να αισθανθείς κάτι μεταξύ της Ορκας και της αρκούδας της Πίνδου, ένα είδος προς εξαφάνιση.
το νούμερο μου εν τω μεταξύ είναι κανονικότατο και τα καταστήματα που πηγαίνω είναι κανονικότατα κι αυτά.
μετά απ' την άκρως διαφωτιστική συνομιλία, συνήθως η πωλήτρια επιστρέφει στη βάση της, για να ξαναρεμβάσει, χωρίς να κοιτάξει καν, αν αυτό που ζήτησα υπάρχει.
αυτή είναι η μια περίπτωση.
η άλλη είναι να μου φέρουν εντελώς άλλο ρούχο απ' αυτό που ήθελα και να επιμένουν να το δοκιμάσω.
αν υποκύψω και το φορέσω, συνήθως τραβούν σκρρρρρ την κουρτίνα του δοκιμαστηρίου αναπάντεχα, κάνοντας με να πεταχτώ έντρομη και όπως και να μου πηγαίνει το ρούχο, εκστασιάζονται.
"τέλειο!!"
"πως τέλειο; αφού δεν κουμπώνει"
εδώ δίνουν μαθήματα ζωής και φιλοσοφίας
"θα αδυνατίσετε! κανονικά, μικρότερα ρούχα πρέπει να αγοράζετε πάντα, για να έχετε ένα κίνητρο να κάνετε δίαιτα"
της ρίχνεις μια τσιμπιά στο μπράτσο εκείνη την ώρα, μπας κι απ΄ το σοκ ο εγκέφαλος πάρει μπρος ή όχι;
αλλά, έχω κάνει βλακείες εγώ, ουουουου!!
έχω αγοράσει ρούχα που δεν ήθελα γιατί μ' έπιανε μια ανεξήγητη δειλία να πω "όχι" στη φροϋλάιν Φρίντα, αχχχχ...
οι αισθητικοί, απλά δεν παίζονται.
αυτές, μόλις πλησιάσεις τον πάγκο τους, έρχονται και σε κοιτάζουν με ύφος τουλάχιστον βασίλισσας.
Ελισάβετ βασίλισσας που ειναι και στριμμένη, όχι όποιας κι όποιας.
συνήθως είναι μακιγιαρισμένες στο φουλ.
όλα έντονα: το μεικ απ, το κραγιόν, η μάσκαρα, το ρουζ, μα όλα!
σαν τον Τζόκερ πριν την αναμέτρηση με τον Μπάτμαν ένα πράμα!
γι' αυτές πάντα είμαι "αφυδατωμένη".
πως γίνεται αυτό, αφού από τα είκοσι μου, δεν υπάρχει περίπτωση να μη βάλω ενυδατική μούρης μια μέρα, γιατί απλά με τραβάει το πρόσωπο μου, δεν το καταλαβαίνω.
υπάρχουν κι αυτές που φρίττουν με την κατάσταση του προσώπου μου, ανεξαρτήτως της αφυδάτωσης.
δεν μπορώ να καταλάβω τι συγκεκριμένα τις χαλάει, υποψιάζομαι πως μάλλον θα είναι η έλλειψη μακιγιάζ.
γιατί, ρυτίδες δεν έχω, μουστάκι δεν έχω ουτε γένι, κρεατοελιές δεν υπάρχουν, τι στο καλό;
κάποια ήθελε να μου ζωγραφίσει με μαρκαδόρο, τις ξηρές ζώνες στο πρόσωπο μου.
μία άλλη, πριν κανα μήνα, να επιμένει ντε και καλά, ότι έχω κάνει λέιζερ κι η παγιότ έχει βγάλει ειδική κρέμα γι' αυτές που έχουν κάνει λέιζερ.
βρε καλή μου, βρε χρυσή μου, ούτε λέιζερ έκανα, ούτε διακτινίστηκα σε χειρουργείο αισθητικής, αυτή εκεί:
"μεταξύ μας, είναι μια καταπληκτική κρέμα, ό,τι πρέπει για σας" χαμόγελο απαστράπτον.
"αν ποτέ κάνω λέιζερ, θα έρθω να την πάρω. ως τώρα όμως, δεν μου έχει προκύψει"
"μα ελάτε" μου χαμογελάει ενθαρρυντικά
χαμογελάω κι εγώ εντελώς ηλίθια.
απλώνει το χέρι της και με σκουντάει. μετά σκύβει και μου ψιθυρίζει:
"να την πάω στο ταμείο; ό,τι πρέπει είναι για σας, ανακουφίζει την επιδερμίδα από το λέιζερ"
πάντως είναι αντιπαθητικές. η αγένεια τις κάνει έτσι; δεν ξέρω.
τα κοριτσάκια που ανέφερα, της πρώτης κατηγορίας, έχουν το ελαφρυντικό της ηλικίας.
οι μεγαλύτερες; ποιο ελαφρυντικό έχουν; της ανοησίας;
θύμωσα, κι όχι τίποτα άλλο, αλλά και το ψυγείο θα ανοίξω να χτυπήσω καμμιά σοκολάτα μήπως κι ηρεμήσω και ρυτιδίαση θα πάθω αφού απ' τα νεύρα μου κάνω γκριμάτσες σαν τον συχωρεμένο τον Αυλωνίτη!
κι όχι τίποτ' άλλο, θα καταλήξω στο τέλος, να παρω και την κρέμα της παγιότ..
