Το Lost, η Ελένη κι εγώ



τελευταία βλέπουμε Lost μαζί με την Ελένη.
μόλις κοιμηθεί το Ραφαηλάκι, η Ελένη έρχεται με το lost ανα χείρας, το βάζει στο dvd, έχουμε δίπλα μας ποτήρια παγωμένο νερό όπου επιπλέουν λεπτές φέτες λεμονιού και αργολιώνουν μεγάλα παγάκια, ανοίγουμε ένα μεγάλο βάζο με κρέμα milk and honey και πατάμε το play.

παρακολουθούμε τον Τζακ και τους φίλους του με (σχεδόν) κομμένη την ανάσα, κάνουμε "ιγχχχχχ" όταν κινδυνεύει ο Τσάρλι και "μπλιάξ" όποτε εμφανίζεται ο Μπεν.

εγώ κάνω "μπλιαξ" και όποτε εμφανίζεται η Κέιτ, κι ας θυμώνει η Ελένη.

επειδή αγαπώ τα παιδιά μου και πάντα προσπαθώ για το τερπνόν μετά του ωφελίμου, δίνω ενίοτε και συμβουλές ζωής, οι οποίες όμως κατά έναν περίεργο τρόπο εκνευρίζουν πολύ την Ελένη.

θέλοντας (για παράδειγμα) να της υποδείξω, ότι το σωματικό κάλλος δεν έχει καμμία σημασία και πως αυτά που μετράνε είναι καθαρά τα ψυχικά χαρίσματα, της δείχνω τον Χέρλι λέγοντας της: να, ένα τέτοιο παιδί θέλω να μου φέρεις αύριο σπίτι.

πράγμα που την κάνει να βγάζει μια γλώσσα δύο μέτρα (μίνιμουμ) και την κάνει επίσης να μοιάζει λίγο στο Μπεν: της πετάγονται τα μάτια έξω ("ιγχχχχχ").

τις προάλλες λοιπόν ήρθε το μωρό μου με το Lost και με ρώτησε:
- θα το δούμε μαμά;ήμουν πολύ κουρασμένη, όμως, δεν ήθελα να της χαλάσω το χατήρι κι έτσι της είπα "ασφαλώς".

έβαλε το dvd, κάθησε στο κρεββάτι, πήρε την κρέμα και πάτησε το play.
αναστέναξα, χαλάρωσα και ξάπλωσα στα μαξιλάρια μου.

όμως από την κούραση τα μάτια μου έκλειναν.
έχανα δίλεπτα και τρίλεπτα από το έργο και πεταγόμουν αλαφιασμένη και αγχωμένη μήπως με πάρει είδηση η Ελένη και στεναχωρηθεί: γιατί αυτή, είναι η μοναδική ώρα της μέρας που μοιραζόμαστε (αποκλειστικά) οι δυο μας.

κάποια στιγμή δεν άντεξα, αναισθητοποιήθηκα εντελώς κι όπως με πληροφόρησε το παιδί, τίναζα και τα πόδια μου σαν άλογο.

η πριγκίπισσα μου με λυπήθηκε και αγνοώντας τα μουρμουρητά μου "τώρα θα το δούμε αγάπη μου" έκλεισε την τηλεόραση, έκλεισε και το φως κι ετοιμάστηκε να πάει στο δωμάτιο της.
όταν ξαφνικά θυμήθηκα πως δεν είχα τσεκάρει το Ραφάκι για βράδυ και πήγα να σηκωθώ.

η Ελένη με έσπρωξε ελαφρά πίσω, στα μαξιλάρια, με σκέπασε κι ακολούθησε ο εξής σουρεαλιστικός διάλογος:

-κοιμήσου μαμά, δεν πειράζει, αύριο βλέπουμε το υπόλοιπο.
-καλά αγάπη μου. να δω μόνο ένα λεπτό το παιδί.
-θα το κοιτάξω εγώ μαμά. άστο.
-να το σκεπάσεις.
-θα το σκεπάσω.
-δες αν έχει ξυπνήσει και θέλει κάτι. μήπως θέλει νερό.
-θα δω.
-να το προσέχεις το μωρό, γιατί είναι αγελαδινό!


και μετά, ξεράθηκα κανονικά.

κι είδα στον ύπνο μου και τον Χέρλι.

μοιραζόμασταν ένα προφιτερόλ..