To Λεύκωμα


σε αυτό το ποστ, θα είμαι σύντομη, έτσι ώστε να προλάβω να το γράψω, προτού αλλάξει γνώμη η Ελένη και μου το απαγορεύσει.

παράθεσις γεγονότων:

η Ελένη πηγαίνει στην α' δημοτικού.
ταυτόχρονα παρακολουθεί μαθήματα μπαλέτου και αγγλικών
(μην ακούσω τσιμουδιά, όλοι έτσι κάνουμε με τα πρώτα παιδιά).

θέλει όμως με πάθος να παρακολουθήσει και μαθήματα παραδοσιακών χορών, τα οποία δίνονται στο σχολείο άπαξ της εβδομάδος.
να της χαλάσει το χατήρι η μαμά;
οπωσδήποτε όχι!

(αυτή την τραυματική περίοδο, όπου η δασκάλα των παραδοσιακών, πούλησε στα παιδιά κασέτες με τραγούδια τύπου "ωρέ βλάχα μ' ουμουρφιάαα μ'" και τα 'βαζε η Ελένη τέρμα στο στερεο κάθε ευλογημένη μέρα, δεν θα τη σχολιάσω)

εν τω μεταξύ, το παιδί τα κατάφερνε σε όλα μια χαρά (εγώ δεν τα κατάφερνα που έπρεπε να τρέχω σαν τον Βέγγο, κάθε μέρα να προλαβαίνω να τη πηγαίνω σε όλα).
και χορούς μάθαινε και τραγουδάκια Αγγλικά κι αστέρι ήταν στο να διαβάζει και να γράφει.

έτσι χαρούμενα κυλούσε αυτή η χρονιά, με την πολυάσχολη Ελένη και την ουρά-της-Ελένης-μαμά, να τρέχουν αμφότερες, ώσπου ασθμαίνοντας (εγώ) φτάσαμε στην Ανοιξη.

γύρω στον Μάιο λοιπόν, μια συμμαθήτρια της Ελένης, της έδωσε το πρώτο της λεύκωμα.
Το πήραμε, γυρίσαμε σπίτι, συγκινηθήκαμε με τον Χρόνη (το πρώτο λεύκωμα του παιδιού, αχχχ, μεγάλωσε, αχχχχ, πότε πέρασε ο καιρός που φορούσε πάνες, αχχχ, θα παντρευτεί και δεν θα το πάρουμε είδηση) και αφού το καμάρι μας έφαγε, έπλυνε τα χέρια του και όλα τα συναφή, κάθισε να γράψει και στο λεύκωμα.

ο Χρόνης πήγε να κοιμηθεί, εγώ να κάνω ένα καφέ και να καπνίσω κάτω από τον απορροφητήρα (τότε ακόμα κάπνιζα).

δεν πέρασε πολύ ώρα και να 'σου την και η Ελένη.
έσβυσα το τσιγάρο και τη ρώτησα:

"μωρό μου, τέλειωσες κιόλας;"
"ουουου εύκολο ήταν"
"για δώσε να δω τι έγραψες"

πήρα το λεύκωμα και κάθησα στην καρέκλα.
το άνοιξα. όμορφα γράμματα, σαφείς προτασούλες, ειλικρινείς.

χαμογέλασα καθώς διάβαζα τις ερωτήσεις "ποιο μάθημα σας αρέσει;" και "το χρώμα σας ποιο είναι;"

Και φτάνω στην ερώτηση

"ποιος χορός σας αρέσει;"
για να διαβάσω από κάτω την απάντηση, γραμμένη με τη χαρακτηριστική γραφή της Ελένης:
"Λαμπάντα, Μακαρένα και Συρτός στα δύο"

άιντε, καραγκού-, γκούνα, καραγκούνα
άιντε με σαγιά, σαγιά και με ζιπούνιααα

υγ

αυτά, γραμμένα από μένα, που χτες το βράδυ, είπα στα παιδιά και στον Χρόνη:

"καλέ, μ' εχετε δει να χορεύω πυρίμαχο;"