μία πρόσκλησηη, μα τι πρόσκληση!!
παιχνίδι, για τα δικά μου τραγούδια της ντροπής.
και ως τραγούδια της ντροπής ορίζονται, αυτά που ακούμε, αυτά που σιγοτραγουδάμε, αυτά που μας αρέσουν, αλλά; ντρεπόμαστε και μόνο που τα ξέρουμε.
η αλήθεια είναι πως δε ντρέπομαι για κάτι που μου αρέσει, όμως, χτες βράδυ, είδα από μια διαφορετική οπτική γωνία το όλο θέμα.
ο Χρόνης διάβαζε (ως συνήθως) όταν πήγα και στάθηκα απέναντι του.
-πες μου, ποιο τραγούδι που σου αρέσει πολύ, σε κάνει να ντρέπεσαι γι' αυτό;
Χρ: ε;-ποιο τραγούδι που σ' αρέσει σε κάνει να ντρέπεσαι λέμε!
Χρ: τι θες τώρα;-θέλω να γράψω ένα τραγούδι που να μ' αρέσει και ταυτόχρονα να ντρέπομαι γι' αυτό, αλλά δε βρίσκω κανένα.
Χρ: όλα αυτά που τραγουδάς, σ' αρέσουν;- βεβαίως. κι έχω μεγάλη γκάμα, εεεε;
Χρ: για κανένα δε ντρέπεσαι;-όχι βέβαια!
Χρ: ε δεν πειράζει. ντρεπόμαστε εμείς για σένα..για ένα λεπτό έμεινα άφωνη από αυτό το ύπουλο χτύπημα, αλλά επανήλθα τάχιστα.
-ωραία. για γίνε πιο συγκεκριμένος.
Χρ: αυτό, που 'λεγες πριν λίγο.-ποιο καλέ; πολλά έλεγα.
Χρ: που το φώναζες;-όλα τα φωνάζω.
Χρ: όχι κι όλα. όταν κάνεις μπάνιο, τραγουδάς τα καταθλιπτικά σου ξεψυχισμένα: όλα σε θυμίζουν
απλά κι αγαπημέναααα..
-δεν το λέω πια αυτό.
Χρ: ναι. τώρα λες το άλλο το χαρούμενο:φταίμε κι οι δυο
που ζούμε χώριααα..
-θα μου πεις τώρα ποιο λες ή θα μου σπάσεις τα νεύρα;
Χρ: εχμμμ, α! του Χρηστάκη!-το πουλί; αυτό είναι Υμνος!
άκου ντρέπεσαι!
και φεύγοντας φωνάζω με την καλή μου τη φωνή:
-κι αν ντρέπεσαι, να βάλεις κόσκινο.
Αλλά, δε φταίει κανείς:
εγώ φταίω, που δέχτηκα και μπήκα στο κλουβί.
αντί, να ζήσω ελεύθερο πουλί
κι όχι κορόϊδο στο κλουβί!
άντε πάμε:
δεν θέλω μόνιμη αγκαλιά, δεν θέλω μόνιμα φιλιά
δεν θέλω έλεγχο τι κάνω και που πάω
τi ώρα γύρισα εχθές, με ποιες αλήτευα προχθές
τέτοια σκλαβιά δεν την μπορώ, δεν τη βαστάω
θα ζήσω ελεύθερο πουλί κι όχι κορόιδο στο κλουβί
για μια μονάχα θηλυκιά να κελαηδάω
θα χτίσω είκοσι φωλιές κι άμα γουστάρω αγκαλιές
από κανάρα σε κανάρα θα πετάω
ώπα!!
