Η απορία


πριν τέσσερα χρόνια στο σούπερ μάρκετ.

έχω πάει με τη Ραφαηλία, έχουμε ψωνίσει και περιμένουμε τη σειρά μας στο ταμείο για να πληρώσουμε.
μπροστά μας είναι μια κυρία που περιμένει κι αυτή, έχοντας δίπλα το καλάθι της γεμάτο ψώνια.

το Ραφάκι σκύβει και παίρνει κάτι από το καλάθι της κυρίας (δεν θυμάμαι πια τι ακριβώς) κι εγώ με τη σειρά μου, το παίρνω από το χεράκι της λέγοντας "Ραφαηλία, αυτό δεν είναι δικό μας, άφησε το σε παρακαλώ" και το βάζω στη θέση του.

αλλά του μωρού μου, του έχει γυαλίσει απίστευτα αυτό το κάτι και με το που το επιστρέφω, σκύβει και το παίρνει ξανά.

ακολουθεί η ίδια παραινετική φράση "Ραφαηλία, άφησε το, δεν είναι δικό μας", εις μάτην όμως.

μετά από έξι - εφτά φορές που επαναλαμβάνεται η ίδια σκηνή, η κυρία, στρέφεται πίσω και μου λέει:
-δεν ακούει ο μικρός, ε;
-η μικρή,
κοριτσάκι είναι.

και η απορία της κυρίας:

-μα, σας άκουσα που τον φωνάζατε!
δεν είναι ο Ραφαηλίας;
........................................