Ο Ιούλιος φέτος έφυγε γρήγορα.αν και οι διακοπές μας ήσαν πέντε ολόκληρες εβδομάδες
αν και γκρίνιαζα, γιατί πέρασα αίφνης το σύνδρομο "είμαι αρουραίος της πόλης, τι δουλειά έχω εγώ στα όρη και στις ακρογιαλιές;"
αν και μπάνια δεν έκανα, προτιμώντας να (ξανα)δω, σχεδόν όλες τις σεζόν των friends, την ώρα που οι άλλοι κολυμπούσαν
αν και είχαμε ζεστά μεσημέρια με τα τζιτζίκια να τζιτζιρίζουν ώρες ατέλειωτες
αν και ήμουν πάντα πρόθυμη να μοιραστώ τις γνώσεις μου
(προχωρώντας στο λιμάνι της Αίγινας και χαζεύοντας τις βάρκες
ραφ: μαμά, τι πάει να πει Αργώ;
μαριλ: δεν σημαίνει το ρήμα "αργώ" μωρό μου.
το Αργώ ήταν το καράβι, που είχαν για τις εκστρατείες τους οι Αστροναύτες)
αν και το Ραφάκι ήταν πάντα πρόθυμο να μοιραστεί τις δικές του γνώσεις
(ελ: μαμά, η Ραφαηλία θυμήθηκε πως στο νηπιαγωγείο, η κυρία Γιάννα τους είχε μάθει πως γίνονται τα παιδιά.
ραφ: ναι, ξέρω πως!
μαριλ: πως αγάπη μου; για πες μου και μένα.
ραφ: ο μπαμπάς βάζει ένα σποράκι στη μαμά κι έτσι γίνονται!
ελ: για πες, και που τα βρίσκει τα σποράκια ο μπαμπάς;
ραφ: στο σούπερ μάρκετ)
αν και τα σεντόνια μου το βράδυ, μ' έναν εντελώς μυστήριο τρόπο ήταν πάντα γεμάτα άμμο
αν κι έδινα σοφές συμβουλές, που κανείς απολύτως δεν άκουγε
(Τετάρτη και Παρασκευή
τα νύχια σου μη κόβεις
και μη λουστείς την Κυριακή
αν θέλεις να προκόβεις)
αν κι όλα αυτά κι ακόμα περισσότερα θα 'πρεπε να κάνουν τον καιρό να φεύγει αργά και νωχελικά
εν τούτοις
ο Ιούλιος φέτος έφυγε γρήγορα.
πολύ.
σήμερα το μεσημέρι, φορτωμένοι βαλίτσες, σακ βουαγιάζ, αχιβάδες και κοχύλια, μπήκαμε στο πλοίο της γραμμής (σχεδόν) έτοιμοι για την επιστροφή.και νωρίς το απόγευμα, ανοίγαμε την εξώπορτα, μη πιστεύοντας πως είχαν περάσει σαν αστραπή, οι πέντε εβδομάδες των διακοπών.
τα παιδιά έτρεξαν μέσα, ο Χρόνης ακολούθησε με τις αποσκευές, οι γάτες τρίφτηκαν στα πόδια μας, ο Οράτιος τστστστσ φώναξε κι εγώ έκλεισα την πόρτα πίσω μου..
επιτέλους σπίτι..
υγ
οι φωτογραφίες είναι (φυσικά) τραβηγμένες από την Ελένη.
η συγκεκριμένη βάρκα, ήταν αντικείμενο γέλιου, οσάκις περνούσαμε από μπροστά της
οι οδοντόβουρτσες μας, παρατηρώ πως είναι πέντε.
μη με ρωτήσετε γιατί:
δεν ξέρω :)
