Σαν σήμερα πριν οχτώ χρόνια..κι εκεί που η Ελένη μας, έκανε τις πρώτες δοκιμαστικές της πτήσεις έξω από τη φωλιά
κι εκεί που πρόβαρα πως θα είμαι πια μια μαμά σε ημιαπασχόληση
κι εκεί που είχα συνηθίσει, πως οσάκις έβγαινα στο δρόμο, δεν θα υπήρχε πάντα ένα παιδικό χεράκι να κρατάει σφιχτά το δικό μου
κι εκεί που άκουγα αραιά και που το "γιατί μαμά;"
εκεί ακριβώς
βρέθηκα πάλι πίσω από τη γραμμή εκκίνησης.
το Ραφάκι απρόσμενα ήρθε στη ζωή μας, μάς πήρε απ' το χέρι και μας πήγε ένα βήμα πιο πέρα.
το Ραφάκι απρόσμενα ήρθε στη ζωή μας, "κάντε χώρο" φώναξε, μας έσπρωξε, μπήκε στη μέση κι ολόγυρα της, ο κύκλος έκλεισε.
το Ραφάκι απρόσμενα ήρθε στη ζωή μας κι από τότε δύο ήλιοι πια φωτίζουν το σπιτικό μας και δυο φεγγάρια το ξεκουράζουν.
σαν σήμερα πριν οχτώ χρόνια
"να την!" γέλασε η νοσοκόμα και την έφερε κοντά μου.
ούτε λεπτό δεν ήταν που είχε έρθει στον κόσμο,
τη φίλησα στο κεφαλάκι και κλείδωσα αυτή τη στιγμή στην καρδιά μου.
σαν σήμερα πριν από χρόνια οκτώ
ήμουν για άλλη μια φορά, στο μεσαίο κρεββάτι κάποιου μαιευτηρίου
κι αντίθετα με την πρώτη
(που είχε συμβεί δέκα ολόκληρα χρόνια πριν)
δεν ήθελα να μιλώ με τις μαμάδες δεξιά κι αριστερά,
μόνο επιθυμούσα μ' όλη μου την καρδιά να κοιτώ και να κοιτώ και να κοιτώ
το μωρό μου..
το μωρό μου που σήμερα σβύνει οκτώ κεράκια..
να είναι πάντα ευλογημένο το Ραφάκι μας
να είναι πάντα γερό στην ψυχή και στο σώμα
να είναι πάντα στου Θεού το δρόμο
να γίνει άνθρωπος καλός
χρόνια της πολλά
χρόνια καλά κι ευλογημένα
να έρθουν στη ζωή της.
σαν σήμερα και για πάντα..
