To μαύρο zippo


τον καιρό που κάπνιζα, είχα ένα μαύρο zippo.
το αγαπούσα πολύ το zippo μου και πάντα ήταν στην τσάντα, δίπλα ακριβώς απ' τα τσιγάρα.

όταν ο Χρόνης ήταν φαντάρος στη Σάμο
στις εκδρομές στην Αίγινα
αλλά και στις διακοπές τα καλοκαίρια: Σίφνο, Σέριφο και Μήλο
πάντοτε εκεί!
λυσσαλέα κρατούσε τη φλόγα του
όταν όλες οι άλλες φλογίτσες τριγύρω έσβυναν.

κάποια στιγμή παντρευτήκαμε
στη ζωή μας ήρθε η Ελένη.
πρώτα ο Χρόνης έκοψε το τσιγάρο
μετά, ήρθe η δική μου σειρά.

το zippo μου το χάρισα.
νόμισα, πως ήταν κρίμα να πέσει στην απραξία..

τώρα που έχω μεγαλώσει
κι υπάρχουν φορές που οι αναμνήσεις με ξαφνιάζουν
ανακαλύπτω,
πως αντικείμενα παλιά κι αγαπημένα μού λείπουν

και τότε μετανοιώνω που το χάρισα
νιώθοντας λίγο ανόητα
στο κάτω κάτω δεν ήταν, παρά ένας παλιός αναπτήρας.

που όμως άναψε
σ' επισκεπτήρια στρατού
σε ένα τελευταίο, μοιρασμένο τσιγάρο,
στη σκηνούλα μας, μέχρι να βρω το φακό

γι' αστείο το βράδυ (μπουουου!) μόλις κλείναμε το φώς
στη θάλασσα
στην τελευταία παράσταση στα θερινά σινεμά,
στα όνειρα μας

χωρίς να σβύσει ποτέ..