Jump in the line


μιλώ με την Ελένη:
"και πόσα αγόρια έχετε στο τμήμα;"
"τέσσερα"
"πως είναι;"
"τον ένα τον λέμε Ψυχάκια"
"περίεργο επίθετο, ε;"
"......"


εντάξει.
δεν καταλαβαίνω και πολλά σήμερα.
ούτε χτες καταλάβαινα, ούτε όμως και προχτές.
ειδικά προχτές: αυτό το άγριο βράδυ της Τετάρτης, που γύρισα διπλωμένη απ' τους πόνους, με δύο είδη κολικών..
σιγά μη μου έφτανε μόνο ο ένας!

το Ραφάκι σοκαρισμένο πήγε στο δωμάτιο του: πρώτη φορά έβλεπε τη μαμά να κλαίει από τον πόνο
(αργότερα κάθησε στο γραφείο της και ζωγράφισε τις δυο μας. να φέρει τη ζωγραφιά της, να παρηγορηθώ)
η Ελένη, φοβισμένη, ερχόταν κάθε τρεις και λίγο και μου πρότεινε να πάω στον γιατρό.
ο Χρόνης, με ρωτούσε πως νιώθω και με συμβούλευε να κάνω υπομονή.
ο δε αδερφός μου (ειδήμων στους κολικούς του νεφρού) μου 'στειλε τα παυσίπονα με λεπτομερείς οδηγίες.
έτσι, ξημερώθηκα (σχεδόν) μια χαρά.

από τότε προσέχω λες κι είμαι γυάλινη (ο πόνος υποβόσκει παρ' όλα τα λατρεμένα buscopan)
κάθομαι στο κρεββάτι βλέποντας bones και csi και σηκώνομαι μόνο για τις απαραίτητες δουλειές: μαγείρεμα και ό,τι άλλο ήθελε προκύψει.

αύριο δεν θα βγω καθόλου.
ούτε την Κυριακή.
βόλτα για μένα δεν έχει: ακόμα φοβάμαι.

αλλά, όσο μεγαλώνει η μέρα
κι έρχεται εξήμισυ κι έχει ακόμα φως
και τα Μαρτιάτικα απογεύματα γίνονται τόσο φωτεινά
το γυάλινο που νιώθω, σιγά σιγά μ' αφήνει

και μ' ένα τσακ! έτοιμη νιώθω ξανά, για Σαββατιάτικο χορό

Jump In the Line

όπως παλιά