"μπαμπάαα, δεν έχει καθόλου λουλούδια εδώ!"διαμαρτυρήθηκε το Ραφάκι, κοιτώντας απογοητευμένα γύρω της.
"Χρόνη, τέτοια αποψίλωση, έκανες ποτέ στη Θήβα;" γέλασα και θυμήθηκα την εποχή του στρατού,έπειτα, έδειξα λίγο πιο κάτω στη Ραφαηλία "να μωρό μου, εκεί έχει μερικές μαργαριτούλες ακόμα"
το καλλωπιστικό δάσος της Καισαριανής είχε αδειάσει από τα αγριολούλουδα, αλλά είχε γεμίσει με κόσμο που περήφανα κρατούσε τα πρωτομαγιάτικα στεφάνια του
-στο παράλληλο μονοπάτι που βαδίζαμε εμείς όμως, δεν υπήρχε σχεδόν κανείς.
όλοι προτιμούσαν τα εύκολα μέρη κι έτσι ήμασταν σχεδόν μόνοι
μόνο η Μαρία διαμαρτυρόταν κάθε τρείς και λίγο "γέρασα πια, που με φέρατε; τι νομίζετε, πως είμαι αυτή που ήμουν κάποτε και πήγαινα παντού;"
ο Χρόνης έφτιαχνε το στεφάνι, με τα λουλούδια που του πηγαίναμεη Ελένη τραβούσε φωτογραφίες
η Μαρία μάζευε λουλούδια για το βάζο
το Ραφάκι έψαχνε για μαργαριτούλες
κι εγώ θυμόμουν τη μητέρα μου και τις παλιές πρωτομαγιές..
"μεγάλωσαν πια τα κορίτσια" ψιθύρισα κι η Μαρία
"τ' είπες;" με ρώτησε
"τα παιδιά!" φώναξα "μεγάλωσαν"
σταμάτησε η Μαρία και κοίταζε την Ελένη και τη βαφτισιμιά της συγκινημένη,
"έλα" της είπα, να τη προλάβω μη μου δακρύσει και της έδειξα ένα μέρος απόμερο "τι λες; πάμε να καθήσουμε;"
"πάμε"
"ελάτε παιδιά!"
ο Χρόνης τέλειωσε το στεφάνι και το θαυμάσαμε όλοι
"αχχχ, τι ωραίοοοο.. και του χρόνου!"
το κρέμασε στο δέντρο από πάνω μας μέχρι να φύγουμε, μη μας τσαλακωθεί
τα παιδιά έφαγαν κρουασάνεμείς καραμέλλες
ήπιαμε δροσερό νεράκι
το Ραφάκι φωτογράφιζε τα πάντα με το μεγαλύτερο zoom που υπήρχε στο κινητό
και γω τράβηξα τη Μαρία κοντά μου και τη φίλησα, γιατί προτύτερα την είχα μαλλώσει..
"τσαφ!" ακούστηκε κι απέναντι μας η Ελένη, μας τράβηξε φωτογραφία
ενώ από πάνω μας τα σύννεφα έτρεχαν σ' έναν ουρανό, απίστευτα καθαρό και γαλάζιο
κι ήξερα ήδη,
πως ήταν το σημερινό απόγευμα της Πρωτομαγιάς
ένα από αυτά, που η θύμηση του θα μ' έκανε να χαμογελάω
πάντα..
