Μαξιλάρια και σεντόνια


"φτάσαμε, φτάσαμε!" πέταξα το σακ βουαγιάζ στο πάτωμα και κοίταξα ερευνητικά το σπίτι.
πρώτη μέρα των διακοπών
πίσω μου το Ραφάκι κοιτούσε κι αυτό ενώ η Ελένη προσπερνώντας την άφηνε τα πράγματα της δίπλα στα δικά μου κι ο Χρόνης ανέβαινε τα σκαλιά, ακόμα φορτωμένος.

"Ελένη θα σκουπίσεις; Χρόνη άσε εδώ τις βαλίτσες, Ραφαηλία εσύ φρόνιμα, άντε σιγά σιγά να οργανωνόμαστεεε"
"κι εσύ μαμά τι θα κάνεις;"
"θα επιβλέπω φυσικά.."
 
ώρες μετά, με το σπίτι καθαρισμένο, όλα τακτοποιημένα, τα ρούχα μας κρεμασμένα, κοίταξα γύρω μου και "βρε παιδιά, δε στρώνουμε τα κρεββάτια;" είπα τραβώντας τη βαλίτσα με τα ασπρόρουχα κοντά μου.
έσκυψα, τσακ-τσακ ακούστηκαν τα κουμπιά της όπως την άνοιγα, σήκωσα το καπάκι κι ασυναίσθητα έκανα ένα βήμα πίσω: ήταν άδεια!

"τα πράματα; τα σεντόνια; οι πετσέτες; οι μαξιλαροθήκες; που πήγαν τα πράματα;"
μετά βίας μου βγήκε η φωνή

πίσω μου ήρθε ο Χρόνης.
"τι; μη μου πεις πως τα ξέχασες;"
"...."
"τα ξέχασες;"
"...."
"τ' αφήσαμε σπίτι;"
"μη μου μιλάς, θα πάθω εγκεφαλικό!"
φώναξα κι άρχισα να ανοίγω τις άδειες βαλίτσες και να τραβώ τα συρτάρια της ντουλάπας.
μάταια φυσικά.
όλα μας τα ασπρόρουχα ξεκουραζόντουσαν ήσυχα ήσυχα στο Παγκράτι.

"καλά, μη πανικοβάλεστε!" φώναξα απελπισμένη
(ουδείς πλην εμού δεν είχε πανικοβληθεί βεβαίως)
"αύριο, θα πάμε ν' αγοράσουμε καινούρια. μια χαρά θα 'μαστε αύριο. θα τα πλύνουμε το πρωί και το βράδυ θα τα 'χουμε καθαρά καθαρά κι όλα εντάξει"
"καλά μαμά"

"τα σεντόνια είναι δική σου ευθύνη και τα μαξιλάρια κι όλ' αυτά. καλά, δεν τσέκαρες αν ήταν μέσα προτού φύγουμε;" γκρίνιαξε ο Χρόνης
"μη μου μιλάς, θα πάθω εγκεφαλικό" φώναξα κι έφυγα απ' το δωμάτιο
"αυτά όμως δεν ξέχασες να τα πάρεις" πρόλαβα και τον άκουσα να λέει ενώ με την άκρη του ματιού είδα που έδειχνε τους φορτιστές, τα κινητά κι όλα τα παιχνιδάκια μου.

την άλλη μέρα πήραμε τα καινούρια, τα πλύναμε, τ' απλώσαμε κι ήτανε μια χαρά να τα βλέπεις να στεγνώνουνε δίπλα στα πεύκα και πάνω απ' τα σκοίνα..

"τουλάχιστον δεν σας έκλεισα απέξω,
ούτε σας πήγα σε άλλο νησί"
μονολόγησα όπως χάζευα τις μπεζ και τις πορτοκαλί μαξιλαροθήκες και χαμογέλασα.
"κι ευχαρστημένοι να 'στε!"
.................................................