Ο Θανάσης, ο Θωμάς, ο Γιάννης

ο γιος του ανέμου, βγήκε τη δεκαετία του ογδόντα.
αγαπημένος ο Γερμανός, αγαπημένο το τραγουδάκι του, απ' αυτά που λάτρεψα και πάντα σιγοτραγουδούσα: ο κοσμάκης με ψωμί, μόνο δε ζει..

προχτές, ακούστηκε ξανά στο σπίτι, στο δωμάτιο των κοριτσιών.
μόλις τέλειωσε, άρχισε το Ραφάκι να τραγουδά κι αυτό:

"ο Θανάσης με ψωμί, μόνο δε ζειιι"
"ποιος Θανάσης βρε;"
"τι; ο Θωμάς;"

και μιας και δεν ήταν ούτε ο Θωμάς, συνέχισε:

"ε, ο Γιάννης, ο Κώστας, για ποιον λέει επιτέλους;"
...............................................................

έτσι ακριβώς, αυτά που αγαπήσαμε πολύ, μ' ένα μαγικό τρόπο, γίνονται ακόμα πιο αγαπημένα, ακόμα πιο δικά μας.
λες και φωτίζονται από έναν μικρό ήλιο, που ανατέλλει μόνο για μας.

τότε, ο γιος του ανέμου, τυλίγεται σ' ένα χαμόγελο παιδιού
σ' ένα χαμόγελο μαμάς
και είναι αυτού του είδους το χαμόγελο, που θα θυμίζει πάντα πως:
"ο κοσμάκης με ψωμί μόνο δε ζει.."


(ο ουρανός είναι -όπως πάντα- της Ελένης)