"κοιμήσου, πέρασε η ώρα. σχολείο αύριο!""σε λιγάκι"
"τώρα! κοιμήσου"
"σε δυο λεπτά μπορώ; ε; μπορώ;"
"δυο λεπτά όμως! ούτε μισό παραπάνω"
"μόνο, μόνο. θα διαβάσω λιγάκι, δυο λεπτούλια διάβασμα!"
"άϊντε καταφερτζού, άϊντε.."
έφυγα και την ξέχασα για μισή ώρα.
γύρισα στο δωμάτιο γρήγορα, να κλείσω το φως, να τη φιλήσω, να την καληνυχτίσω.
κι εκεί, με το βιβλίο στα χέρια την είχε πάρει ήδη ο ύπνος..
σήμερα φυσάει πολύ
σίγουρα το βράδυ, την ώρα που ο αέρας θα σηκώνει την τέντα στο μπαλκόνι, φφσσσ σαν πανί ιστιοφόρου, το Ραφάκι, θ' ακούει τον άνεμο και θα 'ρχεται τρέχοντας να μας βρει: "ακούτε; ακούτε ο αέρας πως κάνει;"
κι όταν έρθει η ώρα του ύπνου
"σε δυο λεπτά, μπορώ; ε; μπορώ;"
και τα δυο λεπτά θα γίνουν τέσσερα
και δεκατέσσερα
κι όταν θα επιστρέψω για να κλείσω το φως, να τη φιλήσω, να την καληνυχτίσω,
εκεί, με το βιβλίο στα χέρια θα την έχει πάρει ήδη ο ύπνος..
κι αυτό
τώρα που ο χειμώνας πλησίασε ξανά
ίσως θα γίνεται
κάθε ευλογημένο βράδυ..
