προσπαθώντας να εξηγήσω στο Ραφάκι τι σημαίνει παρενόχληση και γιατί δεν πρέπει να έχουμε τις κουρτίνες ανοιχτές το βράδυ όταν παίζουμε στο δωμάτιο μας μ' όλα τα φώτα αναμμένα:
"γιατί στοχοποιείσαι, κατάλαβες; γιατί έξω, ίσως υπάρχει κάποιος ανώμαλος που σε παρακολουθεί και μαθαίνει που μένεις, που ζεις, τις ώρες που είσαι σπίτι.."
το Ραφάκι στον κόσμο του βεβαίως..
"μα μένουμε ψηλά μαμά! πως θα με πιάσει;"
"βρε παιδί μου δεν είναι εκεί το θέμα! το θέμα είναι πως ο κόσμος είναι επικίνδυνο μέρος. κι εσύ πρέπει να προσέχεις πάαρα πολύ. τα 'χουμε ξαναπεί αυτά. τα μάτια σου δεκατέσσερα! μη προκαλείς! μη δίνεις στόχο! κλείνε τις ρημαδιασμένες τις κουρτίνες! πρόσεχε!"
"καλά, θα προσέχω"
"γιατί δεν ξέρεις τι είναι δίπλα, απέναντι, ποιος σε βλέπει, ποιος σε παρατηρεί. γεμάτος είναι ο κόσμος με κάθε είδους ανθρώπους"
λέω προσπαθώντας τουλάχιστον να τη φοβίσω, μιας και εξακολουθεί να είναι στο ροζ συννεφάκι της, όπου το χειρότερο που μπορεί να συμβεί είναι να ανακατευτούν τα μαλλιά της Μπάρμπι.
αφού προσπαθώ και προσπαθώ κι αφού βλέπω πως σιγά σιγά αρχίζει να μπαίνει στο νόημα, στο τέλος τη ρωτάω:
"κατάλαβες;"
"κατάλαβα!"
"τι κατάλαβες;"
"πως είναι κρίμα να ζούμε σε μια χώρα που λέγεται Ελλάδα και που είναι γεμάτη με ανώμαλους.."
